AUTORZY:
María José Dna Ananas
Javier Sanz Serrulla
Andrea Santamaria Laorden
Manuela Escorial Garcia
Zestaw złamań kości środkowej części twarzy, charakteryzują się podążać płaszczyźnie poprzecznej, które idą, zazwyczaj towarzyszy krwawienie subconjuntival, hiperestesia, zasinienie lub krwiak na twarzy, objawy oczne, wady zgryzu i zaburzenia ruchomości kompleksu górnej szczęki.,
istnieją trzy typy:
• Le Fort I: występuje na dwustronnym poziomie górnych szczęk, z poziomą interlinią przechodzącą przez wierzchołek zębów górnej Arkady. Sklepienie podniebienne staje się mobilne. Le Fort mówi, że są one spowodowane uderzeniami przednio-tylnymi w górnej wardze lub bocznymi w dolnej części szczęki.
• Le Fort II: przechodzi przez nosowo-czołowy kręgosłup kostny, przyśrodkową ścianę orbity przez pierścień infraorbitalny i przez staw zygomatyczno-szczękowy., Tylna część nosa, podniebienie i środkowa część pierścienia infraorbitalnego stają się ruchome. Le Fort mówi, że podział środkowej części twarzy obserwuje się po uderzeniach z przodu lub z dołu, na górnej krawędzi pęcherzyków płucnych, a nawet na brodzie. W takim przypadku przestrzegane są Kości malarskie.
• Le Fort III: oddziela czaszkę od twarzy . Szwy czołowo-jarzmowo-szczękowe, czołowo-szczękowe i czołowo-nosowe.całą twarz można oddzielić od czaszki., Le Fort mówi, że są to urazy, które prowadzą do poziomu kości malarskich, które prowadzą do oddzielenia twarzy i czaszki, przemocy przednio-tylnej lub bocznej, efekt jest taki sam, a linia podziału czaszki i twarzy jest identyczna.,
wygląd i znaczenie
w 1900 roku René Le Fort przedstawił pod tytułem „Fractures of the machoire supérieure” w sekcji Chirurgie Générale „XIII Congrès International DE Medecine”, która odbyła się w Paryżu, wyniki swoich badań nad złamaniami szczęki, z doświadczeniem około 40 przypadków., Wszystkie ciosy wykonywane przez niego wykonywane były brutalnie i z dość szczątkową metodologią: ciosy drewnianymi klockami, o krawędź marmurowego stołu, ciosy w szekli, ciosy piętą buta lub kawałkami żelaza. Dalszą analizę złamań przeprowadzono przez bezpośrednie badanie poprzez wstępne usunięcie miękkich części., Korzystając z informacji uzyskanych z eksperymentów, Le Fort opisał „trzy linie kruchości kości” odpowiadające trzem ścieżkom złamań nazwanym jego imieniem:
podczas porannej sesji w sobotę 4 sierpnia tego roku wyjaśnił zachowanie większości urazów twarzy, uznając za najczęstsze złamanie poprzeczne Guerin.,
rok później praca ta zostanie opublikowana w „Revue de Chirurgie” pod tytułem Études expérimentales sur les fractures de la machoire supérieure 
w większości przypadków złamania le fort następują po sobie, silny przypadkowy Cios: Uderzenie, ruch,
spadek, itp., ale w niektórych przypadkach odbywa się w ten sposób terapeutyczne w chirurgii Ortognática w leczeniu maloclusiones dento-dla twarzy i złamania., To zastosowanie kliniczne jest oznaczone wariantem eponimicznym opartym na tej samej klasyfikacji złamań: „osteotomii Le Fort I, II I III”.
eponimy złamania i osteotomii Le Fort pojawiają się okresowo we współczesnej literaturze naukowej, zachowując swoją aktualność. Istnieje zjawisko synonimii między złamaniem Le Fort i a złamaniem Guerin, ponieważ oba eponimy opisują tę samą rzeczywistość kliniczną, ale jest to najczęściej używany eponim Le Fort.,
jedną z ich największych zalet jest to, że ułatwiają komunikację między rówieśnikami, ponieważ zapewniają bardzo skuteczne oszczędności w języku. Z tego powodu trudno je zastąpić innymi, bardziej opisowymi terminami. W 1993 roku, Marciani zaproponował nową klasyfikację złamań Le Fort, która obejmowała podziały dla typów I, II I III, a dodanie nowego złamania typu IV z uszkodzeniem podstawy czaszki.
Bibliografia