deel uw feedback + open annotaties. Het huidige aantal annotaties op deze pagina wordt berekend.
een vruchtenetende vleermuis (Artibeus watsonii). Beeld door: Stephen Rossiter (CC BY 4.0)
vleermuizen zijn beroemd omdat ze hun gehoor gebruiken om hun omgeving te verkennen, maar minder mensen zijn zich ervan bewust dat deze vliegende zoogdieren zowel ‘ s nachts als overdag goed kunnen zien., Sommige vleermuizen kunnen zelfs in kleur zien dankzij twee lichtgevoelige eiwitten achter in hun ogen: S-opsin die blauw en ultraviolet licht detecteert en L-opsin die groen en rood licht detecteert. Veel soorten vleermuizen missen echter een van deze eiwitten en kunnen geen kleuren onderscheiden; met andere woorden, ze zijn volledig kleurenblind.
sommige vleermuissoorten die in Midden-en Zuid-Amerika worden gevonden, hebben onafhankelijk van elkaar hun vermogen verloren om blauw ultraviolet licht te zien en hebben dus ook hun kleurenzicht verloren., Deze vleermuizen hebben verschillende diëten-variërend van insecten tot fruit en zelfs bloed – en het kunnen onderscheiden van kleur kan een voordeel bieden in veel van hun activiteiten, waaronder jagen of foerageren. De visiegenen in deze vleermuizen geven wetenschappers daarom de kans om te onderzoeken hoe een schijnbaar belangrijke eigenschap verloren kan gaan op moleculair niveau.
Sadier, Davies et al. nu melden dat S-opsin meer dan een dozijn keer verloren is gegaan tijdens de evolutionaire geschiedenis van deze Midden-en Zuid-Amerikaanse vleermuizen., Bij de analyse werd gebruik gemaakt van monsters van 55 soorten, waaronder in het wild gevangen dieren en specimens uit musea. Zoals met andere proteã nen, moeten de instructies die in de genopeenvolging voor s opsin worden gecodeerd in een molecuul van RNA worden gekopieerd alvorens zij in proteã ne kunnen worden vertaald. Zoals verwacht, ging S-opsin verscheidene malen verloren wegens veranderingen in de genvolgorde die de vorming van het eiwit verstoorde., Echter, op verschillende punten in de evolutionaire geschiedenis van deze vleermuizen, hebben extra veranderingen plaatsgevonden die de productie van het RNA of het eiwit beà nvloed, zonder een duidelijke verandering in het gen zelf. Deze bevinding suggereert dat andere studies die puur op DNA steunen om evolutie te begrijpen, kunnen onderschatten hoe vaak eigenschappen verloren kunnen gaan. Door ‘evolutie in actie’ vast te leggen, geven deze resultaten ook een completer beeld van de moleculaire doelwitten van evolutie in een diverse set vleermuizen.