Fable, verhalende vorm, meestal met dieren die zich gedragen en spreken als mensen, verteld om menselijke dwaasheid en zwakheden te benadrukken. Een moraal—of gedragsles-wordt verweven in het verhaal en vaak expliciet geformuleerd aan het einde. (Zie ook beast fable.)
De Westerse traditie van fabel begint effectief met Aesop, een waarschijnlijk legendarische figuur aan wie een verzameling oude Griekse fabels wordt toegeschreven. Moderne edities bevatten tot 200 fabels, maar er is geen manier om hun werkelijke oorsprong te achterhalen; de vroegst bekende collectie gekoppeld aan Aesop dateert uit de 4e eeuw v.Chr. Onder de klassieke auteurs die het Aesopische model ontwikkelden waren de Romeinse dichter Horatius, de Griekse biograaf Plutarchus en de Griekse satiricus Lucianus.,
Alinari / Art Resource, New York
fabel bloeide in de Middeleeuwen, net als alle vormen van allegorie, en een opmerkelijke verzameling fabels werd gemaakt in de late 12e eeuw door Marie de France., De middeleeuwse fabel gaf aanleiding tot een uitgebreide vorm bekend als het beest epic—een lang, episodisch dier verhaal vol met held, schurk, slachtoffer, en een eindeloze stroom van heroïsche inspanning die parodieerde epische grandeur. De bekendste hiervan is een 12e-eeuwse groep van verwante verhalen genaamd Roman de Renart; zijn held is Reynard De Vos( Duits: Reinhart Fuchs), een symbool van sluwheid., Twee Engelse dichters herwerkt elementen van het beest epos in lange gedichten: in Edmund Spenser ’s Prosopopoia; or, Mother Hubberd’ s Tale (1591) een vos en een aap ontdekken dat het leven is niet beter aan het hof dan in de provincies, en in the Hind and the Panther (1687) John Dryden herleefde het beest epos als een allegorisch kader voor Serieus theologisch debat.de fabel is echter traditioneel van bescheiden lengte geweest, en de vorm bereikte zijn hoogtepunt in het 17e-eeuwse Frankrijk in het werk van Jean De La Fontaine, wiens thema de dwaasheid van de menselijke ijdelheid was., Zijn eerste verzameling fabels in 1668 volgde het Aesopische patroon, maar zijn latere verzameling, verzameld gedurende de volgende 25 jaar, verzadigde het Hof en zijn bureaucraten, de kerk, de opkomende bourgeoisie—inderdaad, het hele menselijke toneel. Zijn invloed werd gevoeld in heel Europa, en in de Romantische periode was zijn uitstekende opvolger Ivan Andrejevitsj Krylov.
De Fabel vond een nieuw publiek tijdens de 19e eeuw met de opkomst van kinderliteratuur., Onder de beroemde auteurs die de vorm gebruikten waren Lewis Carroll, Kenneth Grahame, Rudyard Kipling, Hilaire Belloc, Joel Chandler Harris en Beatrix Potter. Ook Hans Christian Andersen, Oscar Wilde, Antoine de Saint-Exupéry, J. R. R. Tolkien en James Thurber gebruikten het formulier. Een ontnuchterend modern gebruik van fabel is te vinden in George Orwell ‘ s Animal Farm (1945), een vernietigend allegorisch portret van stalinistisch Rusland.,
Advertising Archive / Courtesy Everett Collection
de mondelinge overlevering van fabel in India dateert mogelijk al uit de 5e eeuw v.Chr., De Panchatantra, een Sanskriet compilatie van Beest fabels, heeft alleen overleefd in een 8e-eeuwse Arabische vertaling bekend als de Kalīlah wa Dimnah, genoemd naar twee jakhals-raadgevers (Kalīlah en Dimnah) aan een Leeuwenkoning. Het werd vertaald in vele talen, waaronder Hebreeuws, waaruit in de 13e eeuw Johannes van Capua een Latijnse versie maakte. Tussen de 4e en 6e eeuw pasten Chinese boeddhisten fabels uit Boeddhistisch India aan als een manier om het begrip van religieuze doctrines te bevorderen. Hun compilatie heet Bore jing.,in Japan zijn de 8e-eeuwse geschiedenissen Kojiki (“verslagen van oude zaken”) en Nihon shoki (“Kronieken van Japan”) bezaaid met fabels, veel over het thema van kleine maar intelligente dieren die het beter krijgen dan grote en domme dieren. De vorm bereikte zijn hoogtepunt in de Kamakura periode (1192-1333). In de 16e eeuw introduceerden jezuïetenmissionarissen de fabels van Aesop in Japan, en hun invloed bleef bestaan tot in de moderne tijd.