Zespół Plica

***Edycja w procesie – wróć później po zaktualizowane informacje***

definicja/opis

plica maziowa jest błoną półkolistą między błoną maziową rzepki a stawem piszczelowo-udowym., Plicae zasadniczo składają się z tkanki mezenchymalnej, która powstaje w kolanie podczas embriologicznej fazy rozwoju. Tkanka ta tworzy błony, które dzielą kolano na 3 przedziały: przyśrodkowy i boczny przedział piszczelowo-udowy oraz Bursę nadpatellarną. Tkanka ta zwykle zaczyna się inwolwentować (fałdować do wewnątrz) w 8-12 tygodniu wzrostu płodu i jest ostatecznie resorbowana, pozostawiając pojedynczy pusty obszar między dystalną nasadą kości udowej a proksymalną nasadą kości piszczelowej: pojedynczą jamę kolanową. Ruch płodu w macicy przyczynia się do tej resorpcji., Jednak u wielu osób tkanka mezenchymalna nie jest w pełni resorbowana i w konsekwencji kawitacja stawu kolanowego pozostaje niekompletna. Rezultatem jest to, że u tych osób można zaobserwować plicae, które stanowią wewnętrzne fałdy błony maziowej w stawie kolanowym. Różne stopnie separacji ubytków są widoczne w ludzkim kolanie. Szacuje się, że plicae występują u około 50% populacji.
elastyczny charakter plicae maziowych umożliwia prawidłowy ruch kości stawu piszczelowo-udowego, bez ograniczeń., Jednak powtarzając ten sam ruch kolana zbyt często, takie jak zginanie i prostowanie kolana, lub w przypadku urazu kolana, te plicae mogą stać się podrażnione i stan zapalny. Może to prowadzić do zaburzenia zwanego zespołem plica. Odnosi się do wewnętrznego derangement kolana, który uniemożliwia normalne funkcjonowanie stawu kolanowego.
jest to interesujący problem, szczególnie u dzieci i młodzieży i występuje, gdy inaczej normalna struktura w kolanie staje się źródłem bólu kolana z powodu urazu lub nadużywania., Rozpoznanie może być czasami trudne, ponieważ głównym objawem nieswoistego bólu przedniego lub przednio-przyśrodkowego kolana może wskazywać na różne zaburzenia kolana. Ale jeśli plica została zdiagnozowana ponad wszelką wątpliwość jako źródło bólu kolana, można go prawidłowo leczyć.

Anatomia istotna klinicznie

Patrz kolano, aby uzyskać szczegółową anatomię

rodzaje Plicae

w kolanie można wyróżnić 4 rodzaje plicae, w zależności od anatomicznego położenia w obrębie Jam stawu kolanowego: plicae nadpatellarne, śródpatellarne, infrapatellarne i boczne., Ostatni z nich jest rzadko spotykany i dlatego istnieją pewne kontrowersje dotyczące jego istnienia lub dokładnej natury. Plicae w stawie kolanowym mogą się różnić zarówno pod względem struktury i wielkości; mogą być włókniste lub tłuszczowe, podłużne lub półksiężycowe.

plica Suprapatellar

plica suprapatellar, zwany również plica synovialis suprapatellaris, superior plica, supramedial plica, medial suprapatellar plica lub septum jest kopulaste, półksiężyc w kształcie przegrody, która zazwyczaj leży między bursa suprapatellar i stawu piszczelowo-udowego kolana., Biegnie w dół od błony maziowej po przedniej stronie kości udowej, do tylnej strony ścięgna czworobocznego, wsuwając się powyżej rzepki.Jego wolna granica wydaje się ostra, cienka, falista lub karbowana w normalnych warunkach. Ten typ plicy może występować jako błona Łukowa lub obwodowa wokół otworu, zwanego porta. Często wtapia się w plisę przyśrodkową. Ponieważ plica suprapatellarna jest przednio przymocowana do ścięgna mięśnia czworogłowego, zmienia ona wymiary i orientację podczas poruszania kolanem.,

na podstawie badań artroskopowych plicae suprapatellarne można ogólnie podzielić według położenia i kształtu na różne rodzaje. Kim i Choe (1997) wyróżnili następujące 7 rodzajów;

1. bez ostrych krawędzi.
2. plica szczątkowa z występem poniżej 1 mm., Zniknął z ciśnieniem zewnętrznym
3. Plica przyśrodkowa leżąca po stronie przyśrodkowej torebki nadpatellarnej
4. Plica boczna leżąca po stronie bocznej torebki nadpatellarnej
5. Plica Łukowa obecna przyśrodkowo, bocznie i przednio, ale nie nad przednią udową
6. plica dziurkowa rozciągająca się całkowicie przez torebkę nadpatellarną, ale z wadą centralną.,
7. Plica całkowita dzieląca torebkę nadpatellarną na dwie oddzielne przedziały

plica przyśrodkowa plica

plica przyśrodkowa jest również znana jako plica synovialis mediopatellaris, półka maziowa przyśrodkowa, plica alaris elongata, plica przyśrodkowa parapatellarna, łąkotka rzepki lub po jej dwóch pierwszych opisach jako zespół Iion lub półka Aoki. Występuje wzdłuż przyśrodkowej ściany stawu. Przyczepia się do dolnej rzepki i dolnej kości udowej i przecina plicę nadpatellarną, aby wstawić się w błonie maziowej otaczającej poduszkę tłuszczową., Jego wolna granica może mieć różny wygląd. Ponieważ plica przyśrodkowa jest przymocowana do błony maziowej pokrywającej błonę tłuszczową i więzadło rzepkowe, zmienia ona również wymiar i orientację podczas ruchu kolana. Plica przyśrodkowa jest znana jako najczęściej ranna plica ze względu na jej anatomiczne położenie i zwykle jest to plica, która jest związana przy opisywaniu zespołu plica.
podobnie jak plicae nadpatelarne, plicae przyśrodkowe również można sklasyfikować według wyglądu., Kim i choe zdefiniowali 6 następujących typów:

1. brak półki maziowej na ścianie przyśrodkowej
2. pozostałości poniżej 1 mm elewacji maziowej, która zanika pod ciśnieniem zewnętrznym
3. Półka kompletna fałda z ostrym wolnym marginesem.
4. zredukował dwie lub więcej szew biegnących równolegle. Mogą być różnej wielkości.
5. Fenestra półka zawiera wadę centralną

wysoka-konstrukcja półki biegnąca przed tylnym aspektem rzepki, w pozycji, w której nie mogłem dotknąć kości udowej.,
każdy typ dzieli się według wielkości i stosunku do kłykcia udowego z zgięciem i wyprostem stawu kolanowego na:

a—wąski brak kontaktu (nigdy nie styka się z kłykciem udowym).

b-średni dotyk (dotyka kłykcia ruchem kolan).

c—szerokie pokrycie (pokrywa kłykcie kości udowej).

plica Infrapatellarna

plica infrapatellarna nazywana jest również więzadłem śluzowym, plica synovialis infrapatellaris, plica dolna lub plica przednia., Jest to fałd błony maziowej, który pochodzi z wąskiej podstawy w wycięciu międzykondylarnym, rozciąga się dystalnie przed więzadłem krzyżowym przednim (ACL) i wkłada się do dolnej części podrapatelistycznej podkładki tłuszczowej. Często trudno jest odróżnić plicę infrapatellarną od ACL. Najczęściej występuje jako cienka, sznurowata, włóknista taśma. Plica infrapatellarna jest uważana za najczęstszą plicę w ludzkim kolanie. Trwa dyskusja, czy plica jest strukturalnie ważna dla regularnego ruchu kolana, czy też jest zbędna.,

klasyfikacja plicae infrapatellar może być następująca:

1. brak fałdu maziowego między kłykciami kości udowej.
2. oddzielił kompletny fałd maziowy, który był oddzielony od więzadła krzyżowego przedniego (ACL).
3. dzieli fałd maziowy, który jest oddzielony od ACL, ale jest również podzielony na dwa lub więcej sznurów.
4. przegroda pionowa kompletny fałd maziowy tht jest przymocowany do ACL i dzieli staw na przedziały przyśrodkowe i boczne.
5. Fenestra pionowy wzór przegrody, który zawiera otwór lub defekt.,

plica boczna

plica boczna znana jest również jako plica synovialis lateralis lub boczna plica para-patellar. Jest podłużny, cienki i znajduje się 1-2 cm bocznie do rzepki. Tworzy się jako fałd maziowy wzdłuż ściany bocznej powyżej przełyku podkolanowego, rozszerzając się niżej i wprowadzając do błony maziowej poduszeczki tłuszczowej. Niektórzy autorzy wątpią, czy jest to prawdziwa pozostałość przegrody z embriologicznej fazy rozwoju, czy też pochodzi z frędzli błony maziowej parapatellar adipose.,
ten typ plicy występuje tylko w rzadkich przypadkach; jego częstość występowania jest znacznie poniżej 1%.

Epidemiologia/etiologia

pliki maziowe są przeważnie bezobjawowe i mają niewielkie znaczenie kliniczne. Jednak mogą stać się objawowe, gdy są ranne lub podrażnione., Może to być wynikiem różnych warunków, takich jak bezpośredni uraz lub cios w plicę, tępy uraz, skręcenie urazów, powtarzalne zgięcie i wyprostowanie kolana, zwiększony poziom aktywności, osłabienie mięśni vastus medialis, krwawienie wewnątrzstawowe, rozwarstwienie osteochondritis, rozdarta łąkotka, przewlekłe lub przejściowe zapalenie błony maziowej, gdy początkowy uraz się zagoi, pacjenci mogą być bez objawów przez jakiś czas, ale nagle przedni ból kolana może rozwinąć się tydzień lub ponad miesiąc później.,
termin zespół plica jest używany w odniesieniu do wewnętrznego derangement kolana spowodowane przez zapalenie lub uszkodzenie nadpatellar, przyśrodkowej rzepki lub bocznej plica, lub połączenie trzech, i który uniemożliwia normalne funkcjonowanie stawu kolanowego. Plica przyśrodkowa jest znana jako najczęściej uszkodzona plica ze względu na jej anatomiczne położenie.Plica infrapatellarna zwykle nie jest sugerowana w występowaniu zespołu plica., Zespół plica jest więc często wynikiem nadmiernego używania kolana i dlatego jest często spotykany u osób zaangażowanych w ćwiczenia obejmujące powtarzające się ruchy zgięcia i wyprostowania, takie jak te obserwowane w kolarstwie, Bieganie, Sporty zespołowe, gimnastyka, pływanie i wioślarstwo sporty i jest szczególnie powszechne w młodzieży sportowców.
zgłaszana częstość występowania plicae maziowych wykazuje dużą zmienność, podobnie jak częstość występowania zespołu plica. Różnice te są głównie wynikiem interpretacji poszczególnych badaczy oraz różnic w nomenklaturze i procedurze oceny.,

charakterystyka/Prezentacja kliniczna

w warunkach normalnych pliki maziowe są cienkie, różowe i elastyczne. Pod mikroskopem są one widoczne jako wyściółka pojedynczych lub reduplikowanych komórek maziowych leżących na stromie tkanki łącznej, która zawiera liczne małe naczynia krwionośne i włókna kolagenowe, ale nie ma włókien elastycznych. Pozwala to plicae zmienić rozmiar i kształt podczas ruchu kolana.
gdy plica staje się patologiczna, zwykłe cechy tkanki ulegną zmianie z powodu procesu zapalnego., Mogą stać się przerostowe, wykazywać zwiększone unaczynienie, hialinizację i tracić swoje typowe cechy jako luźna i elastyczna tkanka łączna. W rezultacie mogą również stać się obrzękowe, zagęszczone i włókniste, a na pewno będą interweniować w prawidłowym ruchu rzepkowo-udowym.

przewlekłe przypadki wykazują metaplazję fibrocartilaginous, zwiększając kolagenizację i zwapnienia. W szczególności plica rzepki przyśrodkowej może cięć w poprzek krętarza i kłykci udowych przyśrodkowych lub uderzać między aspektem rzepki przyśrodkowej a kłykciem przyśrodkowym podczas zginania kolana., Z czasem może to prowadzić do zmiękczenia, zwyrodnienia (chondromalacji) lub nawet erozji chrząstki przyśrodkowej rzepki i trochlea. Plica wchodzi w staw rzepkowo-udowy (zwykle między 30° a 50° zgięcia), dalej podlukując nad kłykciem przyśrodkowym kości udowej. Ten sam mechanizm można zobaczyć w patologicznej Plice bocznej, ale w tym przypadku będzie miało to wpływ na kłykcie kości udowej bocznej. Między ścięgnem mięśnia czworogłowego a krętkiem udowym dochodzi do patologicznej plicy nadpatellarnej.,
zespół Plica może powodować szereg objawów, takich jak: ból, stukanie, pękanie, wysięk, miejscowy obrzęk, ograniczony zakres ruchu, przerywany ból stawów przyśrodkowych, niestabilność i blokowanie stawu rzepkowo-udowego. Częściej występuje u nastolatków i młodych dorosłych, nawet bardziej u kobiet niż u mężczyzn.

pacjenci często zgłaszają, że objawy są nieobecne we wczesnych fazach aktywności sportowej, ale mogą pojawić się nagle i nasilać się stopniowo., Często towarzyszy im ból, który można opisać jako przerywany, tępy i bolesny, a który pogorszy się podczas wykonywania czynności obciążających rzepkę i udo, takich jak chodzenie po schodach, kucanie, klęczenie lub po przytrzymaniu kolana w pozycji zginanej przez jakiś czas.
w przypadku wystąpienia objawów nie są one łatwo odróżniające się od innych schorzeń śródstawowych i uszkodzeń stawu kolanowego.Ból może być zlokalizowany w różnych miejscach, takich jak supra-rzepki i okolicy środkowej rzepki podczas przedłużania kolana., Możesz również usłyszeć odgłosy pękania podczas zginania przedłużającego się kolana.Połączenie skurczu mięśnia czworogłowego i ucisku torebki nad rzepką może być również przyczyną bólu.Co występuje często u pacjentów z zespołem plica jest to, że często mają poczucie niestabilności podczas chodzenia po górze, na dole lub na stokach.

należy ją uznać za główną przyczynę objawów u pacjenta tylko wtedy, gdy pacjent nie reaguje na odpowiednie leczenie bólu rzepkowo-udowego.,Zespół rzepki udowej

zespół rzepki dwuwarstwowej

choroba zwyrodnieniowa stawów

zespół Hoffa

zwichnięcie więzadła pobocznego przyśrodkowego

rozwarstwienie kostno-chrzęstne

Pes anserinus bursitis

łzy Łąkotkowe

procedury diagnostyczne

ponieważ objawy występujące w plikach patologicznych nie są specyficzne, procedura diagnostyczna powinna utrzymywać wysoki poziom podejrzeń i najlepiej działać poprzez wykluczenie, aby odróżnić się od innych uszkodzeń kolana.,

• badanie fizykalne: nie daje wyłącznych wyników z powodu możliwej czułości torebki przednio-przyśrodkowej lub obszaru wokół torebki nadpatellarnej podczas bezpośredniego badania palpacyjnego.
• Test prowokacyjny: można zastosować test prowokacyjny symulujący warunki, które mogą prowadzić do wystąpienia objawów. Wyniki te zostaną uznane za pozytywne, jeśli objawy wynikające z badań są podobne do objawów, których zwykle doświadcza pacjent., Jednak ponieważ podobne objawy mogą być również związane z innymi schorzeniami stawu kolanowego, metoda ta również nie da jednoznacznego wyniku.
• radiografia nie będzie miała wartości diagnostycznej pozwalającej określić, czy pacjenci cierpią na zespół plica, ponieważ obraz radiologiczny będzie ujemny. Jednak radiografia może być pomocna, aby wykluczyć inne zespoły, w których objawy są wspólne z tymi z zespołem plica (patrz diagnostyka różnicowa). Jeśli nie jest objawowe plicae, będzie wykazywać przerost i stan zapalny. Doprowadzi to do zgrubienia i ostatecznie zwłóknienia., Jeśli zwłóknienie jest znaczące, mogą wystąpić zmiany w powierzchni stawowej i kości podchrzęstnej.
• artroskopia może być pomocna, ponieważ zespół plica jest często mylony z chondromalacją lub łzami łąkotki przyśrodkowej. Pneumoartrografia boczna i artrografia podwójnego kontrastu były stosowane z różnym powodzeniem. W połączeniu z CT może nie tylko wizualizować plicę, ale także demonstrować, czy impingement jest obecny. Jednak obecnie wyszedł z użycia z powodu problemów w celu uzyskania powtarzalnych i wiarygodnych wyników i ekspozycji na promieniowanie.,
• Obecnie najlepsze wyniki uzyskuje się poprzez rezonans magnetyczny. Większość przypadków zespołu plica Nie absolutnie wymaga MRI, ale może pomóc w wykluczeniu innych patologii, które mogą powodować ból kolana. Rezonans magnetyczny może wykluczyć siniaki kości, łzy łąkotki, urazy więzadeł, wady chrząstki, zmiany OCD, … które mogą maskować się jako zespół plica. MRI jest przydatna do oceny grubości i rozszerzenia plicae mazi stawowej i może również wykryć patologiczne plica, szczególnie jeśli wysięk wewnątrzstawowy jest obecny.,

pomiar wyniku

wynik wyniku urazu kolana i choroby zwyrodnieniowej stawów jest przyrządem pomiarowym, który można wykorzystać do oceny przebiegu urazu kolana i wyników leczenia.

badanie

jednym z najważniejszych punktów w diagnozowaniu patologii plicy maziowej przyśrodkowej jest uzyskanie odpowiedniej historii od pacjenta.
ból jest często opisywany jako tępy ból w proksymalno-przyśrodkowym aspekcie kolana i wzdłuż granicy rzepki. Często występuje hydropsychologia wewnętrzna i struna.,Ból wzrasta wraz z aktywnością, nadużywaniem i jest praktycznie uciążliwy w nocy. Większość pacjentów ma skargi podczas wykonywania schodów, przysiadów i wstawania z krzesła, ponieważ ruchy te powodują nacisk na staw rzepkowo-udowy. Pacjent może również skarżyć się na ból po dłuższym okresie siedzenia. Około 50% pacjentów daje nam znać, że wykonują ćwiczenia z powtarzalnym zgięciem i wyprostowaniem. Uraz lub nadużywanie drugiego plica może powodować te same dolegliwości, ale są one postrzegane rzadziej.,

do specyficznych badań fizycznych w diagnostyce plicy przyśrodkowej należą testy plicy i plicy śródpiersiowej. Jednak test jąkania plica nie zadziała, gdy staw jest spuchnięty. Inne metody badania, które mogą wskazywać na obecność plicy przyśrodkowej obejmują badanie podwichnięcia przyśrodkowego, Test Mcmurraya, Test Appleya na niestabilność i test Cabota.

Test MPP jest przeprowadzany z pacjentem w pozycji leżącej na plecach i rozszerzonym kolanem., Siła ręczna jest następnie przyłożona do niepłodnej części rzepki stawu udowego z kciukiem, sprawdzając obecność tkliwości. Jeśli czułość ta wyraźnie zmniejsza się przy 90° zgięcia przy zastosowaniu tej samej siły ręcznej, test uznaje się za pozytywny. W porównaniu do artroskopii czułość i swoistość tego badania wynosiły odpowiednio 89,5% i 88,7%, przy dokładności diagnostycznej 89,0%.

inne testy prowokacyjne do rozpoznania zespołu plicy przyśrodkowej mogą być testem wyprostu stawu kolanowego lub testem zgięcia., W przypadku testu aktywnego przedłużania, szybkie przedłużenie piszczeli jest wykonywane tak, jakby wykonywało ruch kopnięcia. Test uważa się za pozytywny, gdy jest bolesny, ze względu na nagłe napięcie plicy z mięśnia czworogłowego uda. Badanie zgięcia wykonuje się przez szybkie wymachiwanie piszczeli z pozycji pełnego wyprostu do zgięcia i przerywanie obrotu między 30 a 60° zgięcia. Test jest ponownie pozytywny, gdy bolesne, jak plica jest następnie rozciągnięty z mimośrodowego skurczu mięśnia czworogłowego.,

Test plica snap może być użyty do sprawdzenia, czy istnieje podrażnienie plica przyśrodkowego. Do badania palpacyjnego plica mazi stawowej przyśrodkowej pacjent leży na plecach na stole badawczym z obu nóg zrelaksowany. W przypadku pliki maziowej przyśrodkowej egzaminator palpuje więzadło, przewracając palce nad fałdą pliki, która znajduje się między przyśrodkową granicą rzepki a regionem guzka przywodziciela kłykcia przyśrodkowego kości udowej. Pod palcem, który toczy się bezpośrednio przed leżącym przyśrodkowym kłykciem kości udowej, więzadło przedstawi się jako wstęgowy fałd tkanki., Test jest pozytywny, gdy odtwarza objawy, takie jak uczucie łagodnego bólu. Ale także porównaj go z normalnym kolanem, aby zobaczyć, czy istnieje różnica w ilości bólu. Wykazano, że u niektórych pacjentów może to być dość bolesne, ponieważ staw przyśrodkowy i błona maziowa są dobrze unerwione.

Postępowanie Medyczne

leczenie zespołu plica powinno być początkowo zachowawcze w łagodzeniu objawów poprzez odpoczynek, stosowanie niesteroidowych leków przeciwzapalnych i stosowanie fizjoterapii., W przypadku, gdy leczenie nie powoduje poprawy lub w przypadku nasilenia się objawów, lekarz może zastosować zastrzyki kortykosteroidów wewnątrzgałkowych lub wewnątrzstawowych. Jednak takie podejście wydaje się mieć lepsze wyniki u młodych ludzi i u pacjentów z objawami tylko krótkotrwałymi.
W przypadku niepowodzenia działań nieoperacyjnych należy rozważyć operację. Jest to często jedyna opcja, jeśli stan stał się przewlekły i / lub plica przeszedł nieodwracalne zmiany morfologiczne. Operacja polega na artroskopii, gdzie plica jest usuwany., Ważne jest, aby usunąć całą plicę, aby uniknąć zwłóknienia lub zmiany struktury przypominającej plicę, a następnie nawrotu bólu i objawów. Należy jednak zachować integralność torebki i struktury siatkówki podczas resekcji pliki, ponieważ uraz może prowadzić do podwichnięcia rzepki. Innym możliwym powikłaniem często obserwowanym podczas operacji plica jest nadmierne krwawienie wewnątrzstawowe. Z tego powodu zaleca się hemostazę przy użyciu elektro-kauterii w czasie operacji, aby uniknąć pooperacyjnej hemartrozy., Przed resekcją pliki maziowej ważne jest również, aby najpierw zająć się możliwymi innymi patologiami wewnątrzstawowymi, które występują u pacjenta. Może być również konieczne całkowite usunięcie opasek retinakularnych, aby zagwarantować sukces.
rehabilitacja pooperacyjna po resekcji plicy zwykle przebiega szybko. Zaleca się fizykoterapię od 48 do 72 godzin po operacji, aby zapobiec bliznom i sztywności wewnątrzstawowej. NLPZ mogą być przepisywane w celu zmniejszenia ryzyka zwłóknienia wewnątrzstawowego i ochrony przed nawrotem plica., Większość pacjentów może wznowić działalność sportową w ciągu 3 do 6 tygodni. Jednak pewna zmienność czasu regeneracji jest możliwa, a pacjenci powinni upewnić się, że umożliwiają pełną regenerację przed ponownym rozpoczęciem aktywności fizycznej lub sportu.
ogólny wskaźnik powodzenia resekcji plicy jest ogólnie dobry i zależy głównie od tego, czy plica jest jedyną patologią, czy nie. Powiązane patologie, takie jak chondromalacja rzepkowo-udowa, zmniejszą prawdopodobieństwo sukcesu.,

Postępowanie fizykoterapeutyczne

leczenie zachowawcze syndromu plicy maziowej polega najpierw na łagodzeniu bólu NLPZ i wielokrotnej krioterapii w ciągu dnia za pomocą okładów lodowych lub masażu lodowego, w celu zmniejszenia początkowego stanu zapalnego. Inne środki będą obejmować ograniczenie obciążające czynności poprzez zmianę codziennych ruchów fizycznych w celu zmniejszenia powtarzalnych ruchów zgięcia i wyprostowania oraz korygowania nieprawidłowości biomechanicznych (ciasne ścięgna ścięgna, słabe quady). Dodatkowo można rozważyć diatermię mikrofalową, fonoforezę, ultradźwięki i / lub Masaż tarciowy., Masaż tarcia jest również stosowany w tej terapii w celu rozbicia tkanki bliznowatej. Czasami pomocne może być unieruchomienie kolana w pozycji rozszerzonej na kilka dni, a także unikanie utrzymania kolana w pozycji zgiętej podczas dłuższych okresów.

Po zmniejszeniu ostrego stanu zapalnego można rozpocząć fizykoterapię, której celem jest zmniejszenie sił ściskających poprzez ćwiczenia rozciągające oraz zwiększenie siły mięśnia czworogłowego i elastyczności ścięgna.
zabieg ten zaleca się zwykle przez pierwsze 6-8 tygodni po wstępnym badaniu.,
polega na wzmocnieniu i poprawie elastyczności mięśni przylegających do kolana, takich jak mięsień czworogłowy, ścięgna ścięgniste, przywodziciele, porywacze, M Gastrocnemius I m Soleus.

kluczowymi elementami programu rehabilitacji będą: elastyczność, trening kondycji układu krążenia, wzmocnienie i powrót do ADL.

• ćwiczeniem mającym na celu odzyskanie elastyczności w wyprostowaniu jest bierne ćwiczenie wyprostowania kolana w pozycji leżącej, przy jednoczesnym umieszczeniu wałka piankowego pod kostką. Grawitacja pomoże rozciągnąć kolano w maksymalnym wyprostowaniu., Jeśli to możliwe, możesz utrudnić ćwiczenie, kładąc ciężary na przedni widok kolana.
• Zestawy czworokątne
• ćwiczenia na wyprostowanie stawu kolanowego, układanie na brzuchu, z kolanami nad ławką (nieobsługiwana noga).
• proste podnoszenie nóg
• prasy do nóg
• również mini-przysiady, program chodzenia, korzystanie z roweru poziomego lub stacjonarnego, program pływania lub ewentualnie maszyny eliptycznej są najbardziej udanymi programami rehabilitacyjnymi.,
  programy rehabilitacyjne będą miały największy sukces, gdy koncentrują się na wzmacnianiu mięśni czworogłowych, które są bezpośrednio przymocowane do pliki przyśrodkowej, oraz gdy unikają działań, które powodują podrażnienie pliki przyśrodkowej.

najważniejszą częścią czworościanu do treningu jest m. vastus mediale. Nie zaleca się pełnego zakresu treningu mięśnia czworogłowego, ponieważ powodują one nadmierną kompresję rzepki pod kątem 90°. Zamiast prostych wznoszeń nóg i ćwiczeń czworokątnych o krótkim łuku przy 5°-10°, należy wykonać również wzmocnienie przywodziciela biodra., Inne ćwiczenia do wykonania to squad, iść w górę iw dół po schodach i lonży do przodu.. Inne ważne elementy tego zabiegu to program rozciągania tych mięśni (mięśnia czworogłowego, ścięgien ścięgnistych i gastrocnemius) oraz ćwiczenia rozciągające kolana. Celem tych ćwiczeń rozciągających kolano jest wzmocnienie mięśni tensorowych torebki stawowej. Ale jeśli pacjent ma zbyt duży ból po osiągnięciu przedłużenia terminala, należy tego unikać. Leczenie zachowawcze jest skuteczne w większości przypadków, ale u niektórych pacjentów konieczna jest operacja., W tym przypadku konieczna jest terapia pooperacyjna. Leczenie pooperacyjne jest identyczne z leczeniem zachowawczym i rozpoczyna się zwykle 15 dni po zabiegu. Głównym celem fizjoterapii w zespole plica jest zmniejszenie bólu, zmaksymalizowanie ROM i zwiększenie siły mięśni.

Typ plica, wiek pacjenta i czas trwania objawów mają duży wpływ na skuteczność leczenia zachowawczego zespołu plica., Ogólnie uważa się, że infrapatellar i boczny zespół plica nie są bardzo wrażliwe na fizykoterapię i zwykle wymaga operacji. Sukces terapii zachowawczej jest również bardziej prawdopodobny u młodszych pacjentów z tylko krótkim czasem trwania objawów, ponieważ plica nie będzie jeszcze poddawana zmianom morfologicznym. Ogólnie rzecz biorąc, ogólny sukces leczenia niechirurgicznego jest stosunkowo niski, a całkowite złagodzenie objawów jest rzadko osiągane.

zasoby

(n. d.)., 12 21, 2010, z Physiothearpy w banff dla kolana: http://www.activemotionphysio.ca/article.php?aid=347

Irha, & Vrdoljak. (2003). Syndrom plicy stawowej przyśrodkowej kolana: diagnostyczna pułapka u młodzieży sportowców. JOURNAL OF PEDIATRIC ORTHOPAEDICS-PART B, 44-48.

Kenta,& (2009). Plicae maziowe wokół kolana. Kolano, 97-102

Lipton,& (2008, Juli). Zespół plicy medycznej może naśladować nawracające ostre hemartrozy. Hemofilia, S. 862-862.,

Tindel,& (1992). Zespół plica. KLINIKA ORTOPEDYCZNA AMERYKI PÓŁNOCNEJ, 613-618.