Encyclopædia Britannica, Inc.Zobacz wszystkie filmy do tego artykułu
urbanizacja, proces, w którym duża liczba ludzi na stałe koncentruje się na stosunkowo małych obszarach, tworząc miasta.,
definicja tego, co stanowi miasto, zmienia się od czasu do czasu i miejsca, ale najczęściej tłumaczy się to terminem jako kwestię Demograficzną., Organizacja Narodów Zjednoczonych nie ma własnej definicji „urban”, ale zamiast tego stosuje definicje używane w każdym kraju, które mogą się znacznie różnić. Na przykład w Stanach Zjednoczonych termin „urban place” oznacza każdą miejscowość, w której mieszka ponad 2500 osób. W Peru termin ten stosuje się do ośrodków liczących co najmniej 100 mieszkańców.
bez względu na definicję liczbową, oczywiste jest, że bieg historii ludzkości naznaczony został procesem przyspieszonej urbanizacji., Dopiero w okresie neolitu, rozpoczynającym się około 10 000 lat p. n. e., ludzie byli w stanie utworzyć małe stałe osady. Miasta liczące ponad 100 000 nie istniały aż do czasów klasycznej starożytności, a nawet te nie stały się powszechne aż do trwałej eksplozji liczby ludności w ostatnich trzech stuleciach. W 1800 roku mniej niż 3 procent ludności świata mieszkało w miastach liczących 20 000 lub więcej; liczba ta wzrosła do około jednej czwartej ludności w połowie lat 60. XX wieku. na początku XXI wieku ponad połowa ludności świata mieszkała w ośrodkach miejskich.,
małe miasteczka starożytnych cywilizacji, zarówno w Starym Świecie, jak i w Nowym, były możliwe tylko dzięki ulepszeniom w rolnictwie i transporcie. W miarę jak rolnictwo stawało się bardziej produktywne, produkowało nadwyżki żywności. Rozwój środków transportu, począwszy od wynalezienia koła około 3500 p. n. e., umożliwił nadwyżkę ze wsi na wyżywienie ludności miejskiej, system, który trwa do dziś.
pomimo niewielkich rozmiarów tych wsi, ludzie we wczesnych miastach żyli dość blisko siebie. Odległości nie mogły być większe niż łatwy spacer, a nikt nie mógł żyć poza zasięgiem zaopatrzenia w wodę. Ponadto, ponieważ Miasta stale podlegały atakom, dość często były murowane i trudno było rozciągać barykady na dużym obszarze. Wykopaliska archeologiczne sugerują, że gęstość zaludnienia w miastach w 2000 roku p. n. e.mogła wynosić nawet 128 000 na milę kwadratową (49 400 na km2)., Natomiast obecne miasta Kolkata i Szanghaj, o gęstości ponad 70 000 na milę kwadratową, są uważane za skrajne przeludnienia.
z nielicznymi wyjątkami elita—arystokracja, urzędnicy państwowi, duchowieństwo i bogaci—mieszkali w centrum starożytnych miast, które zwykle znajdowało się w pobliżu najważniejszej świątyni. Dalej znajdowali się biedni, którzy czasami byli przesiedlani poza mury miasta.,
największym miastem starożytności był Rzym, który w III wieku n. e.obejmował prawie 4 mile kwadratowe (10 km kwadratowych) i miał co najmniej 800 000 mieszkańców. Aby zapewnić tak ogromną populację, Imperium zbudowało system akweduktów, które odprowadzały wodę pitną ze wzgórz oddalonych o 44 mile (70 km). W samym mieście woda była pompowana do pojedynczych domów za pomocą niezwykłej sieci przewodów i rur ołowianych, których równość była widoczna dopiero w XX wieku., Podobnie jak w większości wczesnych miast, rzymskie mieszkania były początkowo budowane z suszonej gliny formowanej o drewnianych szkieletach. W miarę rozwoju miasta zaczęły powstawać budowle z błota, cegły, betonu, a ostatecznie drobno rzeźbionego marmuru.
ten ogólny model struktury miasta trwał aż do nadejścia rewolucji przemysłowej, chociaż średniowieczne miasta rzadko były tak duże jak Rzym. Z biegiem czasu handel stał się coraz ważniejszą częścią życia miasta i jednym z magnesów, które przyciągały ludzi ze wsi., Wraz z wynalezieniem zegara mechanicznego, wiatraka i młyna wodnego oraz prasy drukarskiej, współpraca mieszkańców miasta przebiegała szybko. Miasta stały się miejscami, w których mieszały się wszystkie klasy i typy ludzkości, tworząc heterogeniczność, która stała się jedną z najbardziej znanych cech życia miejskiego. W 1777 Samuel Johnson wiwatował ten aspekt miast w swoim słynnym apothegm: „kiedy człowiek jest zmęczony Londynem, jest zmęczony życiem; bo jest w Londynie wszystko, na co życie może sobie pozwolić.,”W tym czasie, należy przypomnieć, Londyn miał mniej niż 100,000 mieszkańców, a większość jego ulic były wąskie, błotniste ścieżki.
eksplozja technologiczna, która była rewolucją przemysłową, doprowadziła do doniosłego wzrostu procesu urbanizacji. Większe populacje na małych obszarach oznaczały, że nowe fabryki mogły korzystać z dużej puli pracowników, a większa siła robocza mogła być coraz bardziej wyspecjalizowana. W XIX wieku w Europie było tysiące robotników przemysłowych, wielu z nich żyło w najbardziej nędznych warunkach., Przyciągani obietnicą płatnej pracy, imigranci z obszarów wiejskich zalewali miasta, tylko po to, aby odkryć, że zostali zmuszeni do życia w zatłoczonych, zanieczyszczonych slumsach, pełnych śmieci, chorób i gryzoni. Zaprojektowane z myślą o handlu, ulice nowszych miast były często układane w siatki, które nie uwzględniały ludzkich potrzeb, takich jak prywatność i rekreacja, ale pozwalały tym miastom rozwijać się w nieskończoność.
jednym z efektów ciągłego rozwoju gospodarczego i wzrostu liczby ludności jest tworzenie megalopolis—skupisk ośrodków miejskich, które mogą rozciągać się na dziesiątki kilometrów., Przykłady tego zjawiska pojawiły się m.in. w Stanach Zjednoczonych, na północno-wschodnim wybrzeżu i wzdłuż wybrzeży południowej Kalifornii. Inne megalopolis to kompleks Tokio-Ōsaka-Kyōtō w Japonii, region między Londynem a miastami Midland w Wielkiej Brytanii oraz obszar Holandia – Środkowa Belgia. Zobacz też: urbanistyka.