Szkoła Frankfurcka, grupa naukowców związanych z Instytutem Badań Społecznych we Frankfurcie nad Menem, Niemcy, którzy zastosowali marksizm do radykalnej interdyscyplinarnej teorii społecznej. Instytut Badań Społecznych (Institut für Sozialforschung) został założony przez Carla Grünberga w 1923 roku jako adiunkt Uniwersytetu we Frankfurcie; był to pierwszy marksistowski ośrodek badawczy związany z dużym Uniwersytetem niemieckim. Max Horkheimer objął stanowisko dyrektora w 1930 roku i zatrudnił wielu utalentowanych teoretyków, w tym T. W., Adorno, Erich Fromm, Herbert Marcuse i Walter Benjamin.
członkowie szkoły frankfurckiej próbowali rozwinąć teorię społeczeństwa opartą na marksizmie i filozofii heglowskiej, ale wykorzystującą również wgląd w psychoanalizę, socjologię, filozofię egzystencjalną i inne dyscypliny. Wykorzystali podstawowe pojęcia marksistowskie do analizy stosunków społecznych w ramach kapitalistycznych systemów ekonomicznych., Takie podejście, które stało się znane jako” teoria krytyczna”, przyniosło wpływową krytykę wielkich korporacji i Monopoli, roli technologii, industrializacji Kultury i upadku jednostki w społeczeństwie kapitalistycznym. Faszyzm i autorytaryzm były również prominentnymi przedmiotami studiów. Wiele z tych badań zostało opublikowanych w czasopiśmie Instytutu, Zeitschrift für Sozialforschung (1932-41; „Journal for Social Research”).,
większość naukowców Instytutu została zmuszona do opuszczenia Niemiec po dojściu Adolfa Hitlera do władzy (1933), a wielu znalazło schronienie w Stanach Zjednoczonych. Instytut Badań Społecznych był związany z Uniwersytetem Columbia do 1949 roku, kiedy to powrócił do Frankfurtu. W latach 50. krytyczni teoretycy szkoły frankfurckiej rozeszli się w kilku kierunkach intelektualnych. Większość z nich wyrzekła się ortodoksyjnego marksizmu, choć pozostawali głęboko krytyczni wobec kapitalizmu., Krytyka Marcuse ' a, którą postrzegał jako rosnącą kontrolę kapitalizmu nad wszystkimi aspektami życia społecznego, miała nieoczekiwany wpływ w latach 60.wśród młodego pokolenia. Jürgen Habermas stał się jednak najwybitniejszym członkiem szkoły frankfurckiej w powojennych dziesięcioleciach. Próbował otworzyć teorię krytyczną na rozwój filozofii analitycznej i analizy lingwistycznej, strukturalizmu i hermeneutyki.