studia Przypadkówedytuj
jeden przypadek, który został przedstawiony jako ostateczny dowód rzeczywistości stłumionych wspomnień, zarejestrowany przez psychiatrę Davida Corwina, dotyczył pacjenta (przypadek Jane Doe), który, według Corwina, był poważnie maltretowany przez matkę, przypomniał o nadużyciach w wieku sześciu lat podczas terapii z Corwinem, a jedenaście lat później nie był w stanie przypomnieć sobie nadużyć, zanim wspomnienia o nadużyciach powróciły do jej umysłu podczas terapii., Śledztwo prowadzone przez Elizabeth Loftus i Melvina Guyera wzbudziło jednak poważne pytania dotyczące wielu głównych szczegółów sprawy, jak donosi Corwin, w tym, czy Jane Doe była w ogóle maltretowana przez matkę, sugerując, że może to być przypadek fałszywej pamięci o nadużyciach z dzieciństwa z pamięcią „stworzoną” podczas terapii sugestywnej w czasie, gdy Doe miała sześć lat., Loftus i Guyer znaleźli również dowody na to, że po jej początkowym „przypomnieniu” nadużyć podczas terapii w wieku sześciu lat, Doe mówiła o nadużyciach podczas jedenastu lat między sesjami terapii, wskazując, że nawet jeśli nadużycie rzeczywiście miało miejsce, pamięć o nadużyciach nie została stłumiona., Ogólnie rzecz biorąc, oprócz problemu fałszywych wspomnień, sprawa ta podkreśla krytyczną zależność represji-roszczeń od zdolności jednostek do przypomnienia, czy wcześniej byli w stanie przypomnieć sobie traumatyczne wydarzenie; jak zauważył McNally, ludzie są notorycznie słabi w podejmowaniu tego rodzaju osądu.,
argumentem, który został wysunięty przeciwko zasadności zjawiska stłumionych wspomnień, jest to, że w literaturze historycznej przed 1800 rokiem jest niewiele (jeśli w ogóle) dyskusji o zjawiskach, które kwalifikują się jako przykłady represji pamięci lub amnezji dysocjacyjnej. W odpowiedzi na twierdzenie Pope ' a z 2006 r., że takich przykładów nie ma, Ross Cheit, politolog z Brown University, przytoczył przypadek Niny, opery francuskiego kompozytora Nicolasa Dalayraca z 1786 r., w której bohaterka, zapomniawszy, że widziała swojego kochanka najwyraźniej zabitego w pojedynku, czeka na niego codziennie., Pope twierdzi, że nawet ten pojedynczy fikcyjny opis nie spełnia w sposób oczywisty wszystkich kryteriów dla dowodów wyparcia pamięci, w przeciwieństwie do innych zjawisk normalnej pamięci.
pomimo twierdzeń zwolenników rzeczywistości represji pamięci, że wszelkie dowody zapomnienia pozornie traumatycznego wydarzenia kwalifikują się jako dowody represji, badania wskazują, że wspomnienia wykorzystywania seksualnego dzieci i innych traumatycznych zdarzeń mogą być czasami zapomniane przez normalne mechanizmy pamięci., Dowody na spontaniczne odzyskanie traumatycznych wspomnień zostały pokazane, a odzyskane wspomnienia traumatycznych nadużyć z dzieciństwa zostały potwierdzone; jednak zapominanie o traumie niekoniecznie oznacza, że trauma została stłumiona. Jedną z sytuacji, w której wydaje się zapominanie, a później odzyskiwanie „traumatycznego” doświadczenia jest szczególnie prawdopodobne, gdy doświadczenie to nie zostało zinterpretowane jako traumatyczne, gdy po raz pierwszy miało miejsce, ale później w życiu zostało reinterpretowane jako przypadek wczesnej traumy.,
tak więc, chociaż Sheflin i Brown twierdzili, że w sumie istnieje 25 badań nad amnezją w przypadku wykorzystywania seksualnego dzieci i że wykazują amnezję w ich subpopulacjach badawczych, redakcja British Medical Journal stwierdza, w odniesieniu do ustaleń Sheflin i Brown, że ” po krytycznym badaniu naukowe dowody na represje rozpadają się.”
Autentycznośćedytuj
wspomnienia mogą być dokładne, ale nie zawsze są dokładne. Na przykład zeznania naocznych świadków nawet stosunkowo niedawnych dramatycznych wydarzeń są notorycznie niewiarygodne., Wspomnienia wydarzeń to mieszanka faktów nacechowanych emocjami, zmieszanych z interpretacją i „wypełnionych” wyobrażeniami. Sceptycyzm co do ważności wspomnienia jako faktycznego szczegółu jest uzasadniony. Na przykład w jednym z badań, w których ofiary udokumentowanego wykorzystywania dzieci zostały ponownie zbadane wiele lat później jako dorośli, 38% kobiet zaprzeczyło jakimkolwiek wspomnieniom o tym nadużyciu.
uważa się, że różne manipulacje są w stanie wszczepić fałszywe wspomnienia (czasami nazywane „pseudomemorie”)., Psycholog Elizabeth Loftus zauważyła, że niektóre z technik, których niektórzy terapeuci używają, aby rzekomo pomóc pacjentom odzyskać wspomnienia wczesnej traumy (w tym takie techniki jak regresja wieku, wizualizacja z przewodnikiem, pisanie transu, praca marzeń, praca ciała i hipnoza), są szczególnie prawdopodobne, aby przyczynić się do tworzenia fałszywych lub pseudo wspomnień. Takie stworzone przez terapię wspomnienia mogą być dość przekonujące dla tych, którzy je rozwijają, i mogą zawierać szczegóły, które sprawiają, że wydają się wiarygodne dla innych., W klasycznym eksperymencie loftusa (powszechnie znanym jako „Lost in The Mall”) uczestnicy otrzymali książeczkę zawierającą trzy relacje z prawdziwych wydarzeń z dzieciństwa napisane przez członków rodziny i czwartą relację z całkowicie fikcyjnego wydarzenia bycia zagubionym w centrum handlowym. Jedna czwarta badanych zgłosiła pamiętanie fikcyjnego wydarzenia i opracowała je z obszernymi poszlakami. Ten eksperyment zainspirował wiele innych, a w jednym z nich Porter et al. przekonali około połowy uczestników, że przeżyli okrutny atak zwierząt w dzieciństwie.,
takie badania eksperymentalne były krytykowane w szczególności pod kątem tego, czy wyniki są naprawdę istotne dla wspomnień traumatycznych i sytuacji psychoterapeutycznych. Kiedy wspomnienia są ” odzyskiwane „po długich okresach amnezji, szczególnie gdy nadzwyczajne środki były używane do zabezpieczenia odzyskiwania pamięci, jest obecnie powszechnie (ale nie powszechnie) akceptowane, że wspomnienia mają duże prawdopodobieństwo bycia fałszywymi, tj.” wspomnienia ” incydentów, które nie miały miejsca w rzeczywistości., W ten sposób organizacje zawodowe uznają, że ryzyko wszczepienia fałszywych wspomnień jest związane z niektórymi podobnymi rodzajami terapii. Amerykańskie Towarzystwo Psychiatryczne radzi:”…większość liderów w tej dziedzinie zgadza się, że chociaż jest to rzadki przypadek, pamięć o nadużyciach z wczesnego dzieciństwa, która została zapomniana, może zostać zapamiętana później; jednak przywódcy ci zgadzają się również, że możliwe jest skonstruowanie przekonujących pseudomemorii Dla wydarzeń, które nigdy nie miały miejsca.,
nie wszyscy terapeuci zgadzają się, że fałszywe wspomnienia są głównym ryzykiem psychoterapii i twierdzą, że ten pomysł zawyża Dane i jest nieprzetestowany. Kilka badań donosi wysoki odsetek potwierdzania odzyskanych wspomnień, a niektórzy autorzy twierdzili, że fałszywy ruch pamięci ma tendencję do ukrywania lub pomijania dowodów () potwierdzania” odzyskanych wspomnień.
trudnym problemem dla tej dziedziny jest to, że nie ma dowodów na to, że można dokonać wiarygodnej rozróżnienia między prawdą a fałszywą pamięcią., Niektórzy uważają, że wspomnienia „odzyskane” pod hipnozą są szczególnie prawdopodobne, aby były fałszywe.Według Council on Scientific Affairs dla American Medical Association, wspomnienia uzyskane podczas hipnozy mogą obejmować konfabulacje i pseudomemorie i wydają się być mniej wiarygodne niż niehypnotyczne przywoływanie.Brown i in. szacuje się, że 3 do 5% badanych w laboratorium jest podatnych na sugestie dezinformacji po zdarzeniu. Stwierdzają, że 5-8% populacji ogólnej to zakres wysokiej hipnozy., Dwadzieścia pięć procent z tych z tego zakresu jest podatnych na sugestie pseudomemorie dla peryferyjnych szczegółów, które mogą wzrosnąć do 80% z kombinacją innych czynników wpływu społecznego. Dochodzą do wniosku, że odsetek błędów pamięci wynosi 0-5% w badaniach dla dorosłych, 3-5% w badaniach dla dzieci, a odsetek fałszywych zarzutów o molestowanie dzieci wynosi 4-8% w populacji ogólnej.,
Mechanizmyedytuj
ci, którzy argumentują za słusznością zjawiska stłumionej pamięci, zidentyfikowali trzy mechanizmy normalnej pamięci, które mogą wyjaśniać, w jaki sposób mogą wystąpić represje pamięci: hamowanie odzyskiwania, motywowane zapominanie i zapamiętywanie zależne od stanu.
hamowanie pobierania
hamowanie pobierania odnosi się do zjawiska pamięci, w którym zapamiętywanie niektórych informacji powoduje zapominanie innych informacji., Anderson i Green argumentowali, że dla związku między tym zjawiskiem a represjami pamięci; zgodnie z tym poglądem prosta decyzja, aby nie myśleć o traumatycznym wydarzeniu, w połączeniu z aktywnym zapamiętywaniem innych powiązanych doświadczeń (lub mniej traumatycznych elementów traumatycznego doświadczenia), może sprawić, że wspomnienia samego traumatycznego doświadczenia będą mniej dostępne dla świadomej świadomości., Poruszono jednak dwa problemy z tym punktem widzenia: (1) dowody na samo zjawisko podstawowe nie powtarzały się konsekwentnie, oraz (2) zjawisko to nie spełnia wszystkich kryteriów, które muszą być spełnione, aby poprzeć teorię represji pamięci, w szczególności brak dowodów na to, że ta forma zapominania jest szczególnie prawdopodobna w przypadku traumatycznych doświadczeń.,
zmotywowane Zapominanieedytuj
zjawisko zmotywowanego zapominania, które jest również czasami określane jako umyślne lub ukierunkowane zapominanie, odnosi się do zapominania, które jest inicjowane przez świadomy cel zapominania określonych informacji. W klasycznym paradygmacie celowego zapominania uczestnicy otrzymują listę słów, ale są poinstruowani, aby zapamiętać pewne słowa, zapominając o innych. Później, po przetestowaniu ich pamięci dla wszystkich słów, przypomnienie i rozpoznanie jest zazwyczaj gorsze dla celowo zapomnianych słów., Problemem dla poglądu, że motywowane zapominanie jest mechanizmem represji pamięci, jest to, że nie ma dowodów na to, że celowo zapomniane informacje stają się zarówno Niedostępne, jak i ostatecznie możliwe do odzyskania (zgodnie z wymogami teorii represji pamięci).
Stan-dependent rememberingEdit
termin stan-dependent remembering odnosi się do dowodów, że odzyskiwanie pamięci jest najbardziej skuteczne, gdy jednostka jest w tym samym stanie świadomości, jak były, gdy pamięć została utworzona., Opierając się na swoich badaniach na szczurach, Radulovic argumentował, że wspomnienia o bardzo stresujących traumatycznych doświadczeniach mogą być przechowywane w różnych sieciach neuronowych, niż ma to miejsce w przypadku wspomnień o stresujących doświadczeniach, a wspomnienia o stresujących doświadczeniach mogą być niedostępne, dopóki mózg organizmu nie będzie w stanie neurologicznym podobnym do tego, który miał miejsce, gdy stresujące doświadczenie po raz pierwszy wystąpiło., Obecnie jednak nie ma dowodów na to, że to, co Radulovic znalazł u szczurów, występuje w systemach pamięci ludzi i nie jest jasne, że ludzkie wspomnienia traumatycznych doświadczeń są zazwyczaj „odzyskiwane” poprzez umieszczenie jednostki z powrotem w stanie psychicznym, który został doświadczony podczas pierwotnej traumy.
AmnesiaEdit
amnezja jest częściową lub całkowitą utratą pamięci, która wykracza poza zwykłe zapominanie. Często jest to tymczasowe i obejmuje tylko część doświadczenia danej osoby., Amnezja jest często spowodowana uszkodzeniem mózgu, na przykład po uderzeniu w głowę, a czasami przez uraz psychiczny. Amnezja wsteczna to brak zapamiętywania nowych doświadczeń, które występują po uszkodzeniu mózgu; amnezja wsteczna to utrata wspomnień zdarzeń, które miały miejsce przed urazem lub urazem., Amnezja dysocjacyjna jest zdefiniowana w DSM-5 jako „niezdolność do przypomnienia autobiograficznej informacji”, która jest (a)” traumatyczna lub stresująca”, (b)” niezgodna ze zwykłym zapominaniem”, (c)” skutecznie przechowywana”, (d) obejmuje okres, w którym pacjent nie jest w stanie przypomnieć sobie doświadczenia, (e) nie jest spowodowana przez substancję lub stan neurologiczny, oraz (f) jest”zawsze potencjalnie odwracalna”., McNally i inni zauważyli, że definicja ta jest zasadniczo taka sama jak definiująca charakterystyka represji pamięci i że wszystkie powody kwestionowania rzeczywistości represji pamięci odnoszą się równie dobrze do twierdzeń dotyczących amnezji dysocjacyjnej.
wpływ traumy na pamięćedytuj
istotą teorii represji pamięci jest to, że to wspomnienia traumatycznych doświadczeń szczególnie mogą stać się niedostępne dla świadomej świadomości, nawet gdy nadal istnieją na poziomie nieświadomości., Prominentna bardziej szczegółowa teoria represji pamięci,” teoria traumy zdrady”, proponuje, że wspomnienia z dzieciństwa są najbardziej narażone na represje z powodu intensywnej traumy emocjonalnej wytwarzanej przez kogoś, od kogo dziecko jest zależne dla emocjonalnego i fizycznego wsparcia; w takich sytuacjach, zgodnie z tą teorią, amnezja dysocjacyjna jest reakcją adaptacyjną, ponieważ pozwala na związek z potężnym oprawcą (od którego dziecko jest zależne), aby kontynuować w jakiejś formie.,
psychiatra Bessel van der Kolk podzielił wpływ urazów na funkcje pamięci na cztery zbiory:
- amnezja traumatyczna; wiąże się to z utratą wspomnień traumatycznych doświadczeń. Im młodszy podmiot i im dłuższe jest traumatyczne wydarzenie, tym większa szansa na znaczną amnezję., Stwierdził, że późniejsze odzyskiwanie wspomnień po amnezji pourazowej jest dobrze udokumentowane w literaturze, z udokumentowanymi przykładami po klęskach żywiołowych i wypadkach, w żołnierzach bojowych, w ofiarach porwań, tortur i doświadczeń obozowych, w ofiarach wykorzystywania fizycznego i seksualnego oraz w ludziach, którzy popełnili morderstwo.
- Globalne upośledzenie pamięci; utrudnia to podmiotowi skonstruowanie dokładnego opisu ich teraźniejszej i przeszłej historii., „Połączenie braku autobiograficznej pamięci, ciągłej dysocjacji i schematów znaczeniowych, które obejmują wiktymizację, bezradność i zdradę, może uczynić te osoby podatnymi na sugestie i na konstruowanie wyjaśnień dla ich traumatycznych afektów, które mogą mieć niewielki związek z rzeczywistymi rzeczywistościami ich życia”
- procesy dysocjacyjne; odnosi się to do wspomnień przechowywanych jako fragmenty, a nie jako unitarne całości.
- organizacja sensorimotoryczna wspomnień traumatycznych., Brak możliwości integracji traumatycznych wspomnień wydaje się być związany z zespołem stresu pourazowego (PTSD).
według van der kolka wspomnienia bardzo ważnych wydarzeń są zwykle dokładne i stabilne w czasie; aspekty traumatycznych doświadczeń wydają się utknąć w umyśle, niezmienione przez upływ czasu lub doświadczenia, które mogą nastąpić. Ślady traumatycznych doświadczeń wydają się być różne od zdarzeń nietraumatycznych, być może z powodu zmian w skupieniu uwagi lub faktu, że ekstremalne pobudzenie emocjonalne zakłóca pamięć., hipoteza van der kolka i Fislera jest taka, że w ekstremalnym stresie system kategoryzacji pamięci oparty na hipokampie zawodzi, a wspomnienia te są przechowywane jako stany emocjonalne i zmysłowe. Kiedy te ślady zostaną zapamiętane i wprowadzone w osobistą narrację, ulegną skondensowaniu, zanieczyszczeniu i upiększeniu.,
istotnym problemem dla traumatycznych teorii represji pamięci jest Brak dowodów u ludzi, że niepowodzenia w przypomnieniu traumatycznych doświadczeń wynikają z niczego innego niż normalne procesy pamięci, które odnoszą się równie dobrze do wspomnień dla traumatycznych i nie-traumatycznych wydarzeń. Ponadto oczywiste jest, że zamiast być wypychanym ze świadomości, trudność z traumatycznymi wspomnieniami dla większości ludzi jest ich niezdolność do zapomnienia traumatycznego wydarzenia i tendencja do wtargnięcia wspomnień traumatycznego doświadczenia na świadomość w problematyczny sposób.,
dowody z badań psychologicznych sugerują, że większość traumatycznych wspomnień jest dobrze pamiętana przez długie okresy czasu. Wspomnienia autobiograficzne ocenione jako wysoce negatywne są zapamiętywane z dużą dokładnością i szczegółowością. Ta obserwacja jest zgodna z psychologicznym rozumieniem ludzkiej pamięci, co wyjaśnia, że bardzo istotne i charakterystyczne wydarzenia—wspólne cechy negatywnych traumatycznych doświadczeń—są dobrze pamiętane., Doświadczając bardzo emocjonalnych, stresujących wydarzeń, reakcje fizjologiczne i neurologiczne, takie jak te z udziałem układu limbicznego, w szczególności ciała migdałowatego i hipokampa, prowadzą do bardziej skonsolidowanych wspomnień. Dowody pokazują, że stres zwiększa pamięć o aspektach i szczegółach bezpośrednio związanych ze stresującym wydarzeniem. Ponadto reakcje behawioralne i poznawcze wzmacniające pamięć, takie jak próby lub ponowne odwiedzanie pamięci w umyśle, są również bardziej prawdopodobne, gdy wspomnienia są wysoce emocjonalne., W porównaniu z pozytywnymi wydarzeniami pamięć o negatywnych, traumatycznych doświadczeniach jest dokładniejsza, spójna, żywa i szczegółowa, a tendencja ta utrzymuje się z czasem. Ta próbka ogromnego materiału dowodowego stawia w wątpliwość, jak to możliwe, że traumatyczne wspomnienia, które są zazwyczaj zapamiętane wyjątkowo dobrze, mogą być również związane z wzorcami skrajnego zapominania.,
wysoka jakość zapamiętywania traumatycznych zdarzeń jest nie tylko odkryciem laboratoryjnym, ale także obserwowanym w rzeczywistych doświadczeniach, takich jak wśród ocalałych z seksualnego wykorzystywania dzieci i okrucieństw związanych z wojną. Na przykład naukowcy, którzy badali dokładność pamięci u dzieci, którzy przeżyli wykorzystywanie seksualne 12 do 21 lat po zakończeniu wydarzenia(s), odkryli, że nasilenie zaburzeń stresu pourazowego było dodatnio skorelowane ze stopniem dokładności pamięci., Ponadto wszystkie osoby, które określiły wykorzystywanie seksualne dzieci jako najbardziej traumatyczne wydarzenie w ich życiu, wykazywały bardzo dokładną pamięć o tym wydarzeniu. Podobnie, w badaniu ocalałych z ii Wojny Światowej, naukowcy odkryli, że uczestnicy, którzy uzyskali wyższe wyniki w reakcjach stresu pourazowego, mieli wspomnienia wojenne, które były bardziej spójne, osobiście konsekwentne i bardziej ćwiczone. Naukowcy doszli do wniosku, że bardzo niepokojące wydarzenia mogą prowadzić do subiektywnie wyraźniejszych wspomnień, które są bardzo dostępne.,
Status Prawnyedytuj
poważne problemy pojawiają się po odzyskaniu, ale fałszywe wspomnienia skutkują publicznymi zarzutami; fałszywe skargi niosą poważne konsekwencje dla oskarżonego. Szczególny rodzaj fałszywego zarzutu, zespół fałszywej pamięci, pojawia się zazwyczaj w terapii, gdy ludzie zgłaszają” odzyskanie ” wspomnień z dzieciństwa nieznanych wcześniej nadużyć. Wpływ przekonań i praktyk praktykujących w wywoływaniu fałszywych „wspomnień” i fałszywych skarg znalazł się pod szczególną krytyką.,
niektóre sprawy karne opierały się na zeznaniach świadka o odzyskanych stłumionych wspomnieniach, często o rzekomym wykorzystywaniu seksualnym z dzieciństwa. W niektórych jurysdykcjach przedawnienie w sprawach dotyczących wykorzystywania dzieci zostało rozszerzone, aby uwzględnić zjawiska stłumienia wspomnień, jak również inne czynniki. Koncepcja stłumionej pamięci pojawiła się w szerszej świadomości społecznej w latach 80. i 90., a następnie zmniejszyła uwagę opinii publicznej po serii skandali, pozwów sądowych i odwołań licencji.
Sąd Okręgowy w USA uznał stłumione wspomnienia za dopuszczalny dowód w konkretnej sprawie., Dalenberg twierdzi, że dowody wskazują, że sprawy odzyskanej pamięci powinny być ścigane w sądzie.
pozorna gotowość sądów do uznania odzyskanych wspomnień skarżących, ale nie brak wspomnień oskarżonych, została skomentowana: „wydaje się oczywiste, że sądy potrzebują lepszych wytycznych w kwestii amnezji dysocjacyjnej w obu populacjach.”
(312 F3d. 423, zob. też 884 FSupp 1435, N. D. Calif.,), że stłumiona pamięć nie jest dopuszczalna jako dowód w postępowaniu sądowym ze względu na jej nierzetelność, niekonsekwencję, nienaukowy charakter, skłonność do terapeutycznego wywoływania dowodów i podlegania wpływom pogłosek i sugestywności. Sąd uchylił wyrok skazujący mężczyznę oskarżonego o zamordowanie dziewięcioletniej dziewczynki, opierając się wyłącznie na dowodach 21-latka stłumionych wspomnieniami przez samotnego świadka, który również żywił złożoną osobistą urazę do oskarżonego.
, Jennifer Freyd pisze, że przypadek nagłego wykorzystania seksualnego Rossa E. Cheita jest jednym z najlepiej udokumentowanych przypadków dostępnych publicznie. Cheit zwyciężył w dwóch procesach sądowych, zlokalizował pięć dodatkowych ofiar i nagrał taśmą przyznanie się do winy.
16 grudnia 2005 roku irlandzki sąd apelacyjny wydał zaświadczenie potwierdzające poronienie na rzecz byłej zakonnicy, nory Wall, której wyrok z 1999 roku za gwałt na dzieci został częściowo oparty na dowodach z pamięci represji., W wyroku stwierdzono, że:
nie przedstawiono żadnych naukowych dowodów wyjaśniających zjawisko „retrospekcji” i/lub „odzyskanej pamięci”, ani wnioskodawca nie był w stanie sprostać takiej sytuacji w przypadku braku uprzedniego powiadomienia o tym.
w dniu 16 sierpnia 2010 roku Sąd Apelacyjny drugiego okręgu Stanów Zjednoczonych w sprawie odwrócił wyrok, który opierał się na wspomnieniach ofiar przemocy z dzieciństwa stwierdzając, że „zapis tutaj sugeruje „uzasadnione prawdopodobieństwo”, że Jesse Friedman został niesłusznie skazany., „Nowym i materialnym dowodem” w tym przypadku jest konsensus po skazaniu w społeczności nauk społecznych, że sugestywne taktyki odzyskiwania pamięci mogą tworzyć fałszywe wspomnienia” (PG 27 FRIEDMAN V.REHAL Docket No. 08-0297). Wyrok nakazuje rewizję wszystkich wcześniejszych wyroków skazujących i pozwów opartych na stłumionych wspomnieniach przy użyciu wspólnych technik odzyskiwania pamięci.,
terapia Odzyskanej pamięciedytuj
terapia Odzyskanej pamięci to szereg metod psychoterapii opartych na przypominaniu wspomnień o nadużyciach, które wcześniej zostały zapomniane przez pacjenta. Termin „terapia odzyskanej pamięci” nie jest wymieniony w DSM-IV lub używany przez główny nurt formalnej psychoterapii. Przeciwnicy terapii rozwijają wyjaśnienie, że terapia może tworzyć fałszywe wspomnienia poprzez techniki sugestii; nie zostało to potwierdzone, choć niektóre badania wykazały dowody wspierające., Niemniej jednak, dowody są kwestionowane przez niektórych badaczy. Pacjenci, którzy wycofują swoje roszczenia—po stwierdzeniu, że odzyskane wspomnienia są fałszywe—mogą cierpieć na zespół stresu pourazowego z powodu traumy wspomnień iluzorycznych.