Wczesne lata (1953-56)Edit
Paul Simon i Art Garfunkel dorastali w latach 40.i 50. w ich głównie żydowskiej dzielnicy Kew Gardens Hills w Queens w Nowym Jorku, trzy przecznice od siebie. Uczęszczali do tych samych szkół: Public School 164 w Kew Gardens Hills, Parsons Junior High School i Forest Hills High School. Obaj byli zafascynowani muzyką; obaj słuchali radia i byli traktowani z rock and rollem, szczególnie The Everly Brothers., Simon po raz pierwszy zauważył Garfunkel, gdy Garfunkel śpiewał w konkursie talentów czwartej klasy, który Simon uważał za dobry sposób na przyciągnięcie dziewczyn; miał nadzieję na przyjaźń, która rozpoczęła się w 1953 roku, kiedy pojawiły się w szóstej klasie adaptacji Alicji w Krainie Czarów. Wraz z trzema przyjaciółmi utworzyli grupę streetcorner doo-wop o nazwie The Peptones i nauczyli się harmonizować. Zaczęli występować jako duet na szkolnych tańcach.,
Simon i Garfunkel przenieśli się do Forest Hills High School, gdzie w 1956 roku napisali swoją pierwszą piosenkę, „The Girl for Me”; ojciec Simona wysłał odręczną kopię do Biblioteki Kongresu, aby zarejestrować prawa autorskie. Próbując zapamiętać tekst piosenki Everly Brothers „Hey Doll Baby”, napisali „Hey Schoolgirl”, który nagrali za 25 dolarów w Sanders Recording Studio na Manhattanie. Podczas nagrywania zostali podsłuchani przez promotora Sida Prosena, który podpisał kontrakt z jego niezależną wytwórnią Big Records po rozmowie z rodzicami. Mieli 15 lat.,
od Tom & Jerry i wczesne nagrania (1957-64)Edycja
1957 zdjęcie promocyjne Szymona & Garfunkel as Tom & Jerry
pod big records, Simon i Garfunkel przybrali imię Tom & Jerry; Garfunkel nazwał się Tom graph, odniesienie do jego zainteresowania matematyką, i Simon Jerry Landis, po nazwisku dziewczyny, z którą się umawiał., Ich pierwszy singiel, „Hey Schoolgirl”, został wydany wraz ze stroną B „Dancin' Wild ” w 1957 roku. Prosen, korzystając z systemu payola, przekupił DJ ' a Alana Freeda za 200 dolarów za zagranie singla w jego audycji radiowej, gdzie stał się podstawą wieczoru. „Hey Schoolgirl” przyciągał regularną rotację na ogólnopolskich stacjach AM pop, dzięki czemu sprzedał się w ponad 100 000 egzemplarzach i wylądował na liście Billboard na miejscu 49. Prosen mocno promował grupę, zdobywając miejsce headlinera w amerykańskim zespole Dicka Clarka u boku Jerry ' ego Lee Lewisa., Simon i Garfunkel podzielili się około 4000 dolarów z piosenki-zarabiając po dwa procent z tantiem, reszta pozostała z Prosenem. Wydali jeszcze dwa single na Big Records („Our Song „i” That 's My Story”), z których żaden nie odniósł sukcesu.
Po ukończeniu Forest Hills High School w 1958 roku, para kontynuowała edukację, jeśli nie rozwinie się kariera muzyczna. Simon studiował język angielski w Queens College, City University of New York, A Garfunkel studiował architekturę, zanim przeniósł się do historii sztuki na Columbia College, Columbia University., W tym samym roku Simon wydał solowy singiel „True or False” pod nazwą „True Taylor”. To zdenerwowało Garfunkela, który uważał to za zdradę; emocjonalne napięcie z tego incydentu od czasu do czasu ujawniło się w całym ich związku.
Simon i Garfunkel kontynuowali nagrywanie jako solowi artyści: Garfunkel skomponował i nagrał „Private World” Dla Octavia Records, a—pod nazwiskiem Artie Garr – „Beat Love” dla Warwicka; Simon nagrał z The Mystics i Tico & the Triumphs, napisał i nagrał pod nazwiskami Jerry Landis i Paul Kane., Simon napisał również i wykonał dema dla innych artystów, pracując przez pewien czas z Carole King i Gerry Goffin.
Po ukończeniu studiów w 1963 roku, Simon dołączył do Garfunkela, który był jeszcze na Uniwersytecie Columbia, aby ponownie występować jako duet, tym razem ze wspólnym zainteresowaniem muzyką folkową. Simon zapisał się na pół etatu w Brooklyn Law School. Pod koniec 1963 roku, nazywając się Kane & Garr, występowali w Gerde ' S Folk City, klubie z Greenwich, który gościł poniedziałkowe występy open mic., Wykonali trzy nowe piosenki – „Sparrow”, „He Was My Brother” I „The Sound of Silence”—i zwrócili uwagę pracownika Columbia Records, Toma Wilsona, wybitnego a&r man and producer (który później stał się kluczowym architektem przejścia Boba Dylana z folku na rock). Jako „gwiazda producenta” dla wytwórni, chciał nagrać „He Was My Brother” z nowym brytyjskim występem, The Pilgrims. Simon przekonał Wilsona, aby pozwolił mu i Garfunkelowi na przesłuchanie w studiu, gdzie wykonali „The Sound of Silence”. Pod naciskiem Wilsona Columbia je podpisała.,
Simon & debiutancki album studyjny Garfunkela, Wednesday Morning, 3 A. M., wyprodukowany przez Wilsona, został nagrany podczas trzech sesji w marcu 1964 roku i wydany w październiku. Zawiera pięć kompozycji Szymona, trzy tradycyjne pieśni ludowe i cztery pieśni pod wpływem folku. Simon był nieugięty, że nie będą już używać pseudonimów scenicznych. 31 marca 1964 roku Columbia zorganizowała promocyjny showcase W Folk City, pierwszy publiczny koncert duetu jako Simon & Garfunkel. Showcase, jak również inne zaplanowane występy, nie poszło dobrze.,
Simon in England (1964-65)Edit
małe wydawnictwo muzyczne, Lorna Music, licencjonowane „Carlos Dominguez”, singiel Simon nagrał dwa lata wcześniej jako Paul Kane, na cover Val Doonicana, który sprzedał się dobrze. Simon odwiedził Lornę, aby im podziękować, a spotkanie zaowocowało kontraktem wydawniczym i nagraniowym. Podpisał kontrakt z wytwórnią Oriole i wydał „He Was My Brother” jako singel. Simon zaprosił Garfunkela do pozostania na lato 1964 roku.
pod koniec sezonu Garfunkel wrócił do Columbii na zajęcia., Simon powrócił również do USA i przez jeden semestr wznowił studia w Brooklyn Law School, częściowo za namową rodziców. Do Anglii powrócił w styczniu 1965 roku, będąc pewnym, że muzyka jest jego powołaniem. W międzyczasie jego gospodyni, Judith Piepe, skompilowała taśmę z jego pracy w Lornie i wysłała ją do BBC w nadziei, że ją zagrają. Dema były emitowane w 5-10 morning show i od razu odniosły sukces. Oriole dołączył do CBS i miał nadzieję nagrać nowy album Simona.,
Simon nagrał swój pierwszy solowy album, The Paul Simon Songbook, w czerwcu 1965 roku, z future Simon& Garfunkel staples, w tym „I Am a Rock” i „April Come She Will”. CBS przyleciało do Wilsona, by wyprodukować płytę, a on zatrzymał się w mieszkaniu Simona. Album został wydany w sierpniu; chociaż sprzedaż była słaba, Simon czuł zadowolenie ze swojej przyszłości w Anglii. Garfunkel ukończył studia w 1965 roku, po czym powrócił na Uniwersytet Columbia, aby uzyskać tytuł magistra matematyki.,
przełom i sukces głównego nurtu (1965-66)Edycja
W Stany Zjednoczone, dick Summer, późny DJ w WBZ w Bostonie, zagrał „the sound of silence”; stał się popularny wśród studenckiej publiczności. Został odebrany następnego dnia wzdłuż wschodniego wybrzeża Stanów Zjednoczonych, aż do Cocoa Beach na Florydzie., Kiedy Wilson usłyszał o tej nowej fali zainteresowań, zainspirował się sukcesem folk-rockowej hybrydy, którą stworzył wraz z Dylanem z utworem „Like A Rolling Stone” i stworzył rockowy remiks piosenki przy użyciu muzyków studyjnych. Remiks został wydany we wrześniu 1965 roku, gdzie dotarł do Billboard Hot 100. Wilson nie poinformował duetu o swoim planie, a Simon był „przerażony”, gdy pierwszy raz go usłyszał.
w styczniu 1966 roku „The Sound of Silence” znalazł się na szczycie Hot 100, sprzedając się w ponad milionie egzemplarzy., Simon ponownie spotkał się z Garfunkelem w Nowym Jorku, zostawiając Chitty ' ego i jego przyjaciół w Anglii. CBS domagało się wydania nowego albumu, zatytułowanego Sounds Of Silence, który miał ujeżdżać falę przeboju. Sounds Of Silence został wydany w połowie stycznia 1966 roku, a składały się z powtórek z piosenek Paula Simona oraz czterech nowych utworów, które znalazły się na 21.miejscu listy Billboard Top LPs chart. Tydzień później „Homeward Bound” został wydany jako singel, wchodząc do pierwszej dziesiątki USA, a następnie „I Am a Rock”, który dotarł do trzeciego miejsca., Duet wsparł nagrania podczas ogólnokrajowej trasy koncertowej po Ameryce, podczas gdy CBS kontynuowało promocję, wydając ponownie „Wednesday Morning, 3 A. M.”, który uplasował się na 30.miejscu. Pomimo sukcesu, Duet otrzymał krytyczne szyderstwo, gdyż wielu uważało je za wytworną imitację muzyki ludowej.Simon & Garfunkel poświęcił więcej czasu na tworzenie kontynuacji. Był to pierwszy raz, gdy Simon nalegał na całkowitą kontrolę w aspektach nagrywania. Prace rozpoczęły się w 1966 roku i trwały dziewięć miesięcy., Garfunkel uznał nagranie „Scarborough Fair” za moment, w którym wcielili się w rolę producenta, ponieważ byli stale obok inżyniera Roya Halee miksującego. Parsley, Sage, Rosemary and Thyme został wydany w październiku 1966 roku, po wydaniu kilku singli i wyprzedanych koncertach uniwersyteckich. Jedenaście dni później duet wznowił trasę koncertową po college circuit, tworząc obraz, który został opisany jako „alienated”, „weird”i ” poetic”., Menadżer Mort Lewis był również odpowiedzialny za to publiczne postrzeganie,ponieważ zabronił im występów w telewizji, chyba że pozwolono im grać nieprzerwany set lub wybrać setlistę. Simon, wówczas 26 lat, czuł, że „zrobił to” w górnym echelonie rock and rolla, zachowując artystyczną integralność; według jego biografa marca Eliota, to uczyniło go „duchowo bliższym Bobowi Dylanowi niż, powiedzmy, Bobby ’emu Darinowi”. Duet wybrał Williama Morrisa jako agencję rezerwacyjną po rekomendacji Wally ' ego Amosa, wspólnego przyjaciela Wilsona.,
podczas sesji dla Parsley, Simon i Garfunkel nagrali „a Hazy Shade of Winter”; został wydany jako singel, osiągając 13 miejsce na krajowych listach przebojów. Podobnie, nagrali „At the Zoo” do wydania singla na początku 1967 roku; uplasował się na 16.miejscu. Simon rozpoczął pracę nad kolejnym albumem w tym czasie, mówiąc High Fidelity, że „nie interesują mnie już single”. Opracował blok pisarski, który doprowadził do braku nowego albumu na horyzoncie w 1967 roku., Artyści w tym czasie mieli wydawać dwa lub trzy albumy każdego roku, a brak produktywności niepokoił kierownictwo Columbia. W obawie o bezczynność Simona, Prezes Columbia Records Clive Davis zaaranżował dla przyszłego producenta Johna Simona rozpoczęcie nagrywania. Simon był nieufny wobec kierownictwa wytwórni; pewnego razu on i Garfunkel nagrali spotkanie z Davisem, który wygłaszał „ojcowską rozmowę” na temat przyspieszenia produkcji, aby później się z niej śmiać., W 1966 roku duet wystąpił w programach telewizyjnych: The Ed Sullivan Show, The Mike Douglas Show I The Andy Williams Show oraz dwukrotnie w The Smothers Brothers Comedy Hour.
w międzyczasie reżyser Mike Nichols, następnie filmując absolwenta, zafascynował się Simonem& płyty Garfunkela, słuchając ich intensywnie przed i po nakręceniu. Spotkał się z Davisem, aby poprosić o pozwolenie na licencję Simona & muzyka Garfunkela do jego filmu., Davis uznał go za idealnie dopasowany i przewidział bestsellerowy album ze ścieżką dźwiękową. Simon nie był tak otwarty i był ostrożny w „wyprzedawaniu się”. Jednak po spotkaniu z Nicholsem i będąc pod wrażeniem jego dowcipu i scenariusza, zgodził się napisać nowe piosenki do filmu. Leonard Hirshan, potężny agent William Morris, wynegocjował umowę, która zapłaciła Simonowi 25 000 dolarów za przesłanie trzech piosenek Nicholsowi i producentowi Lawrence ' owi Turmanowi. Kiedy Nichols nie był pod wrażeniem piosenek Simona „Punky' s Dilemma ” i „Overs”, Simon i Garfunkel zaproponowali kolejną, niekompletną piosenkę, która stała się ” Mrs., Robinson”; Nichols to uwielbiał.
studio time and low profile (1967-68)Edit
Simon& czwarty album studyjny Garfunkela, Bookends, został nagrany w latach 1966-1968. Mimo że album był długo planowany, prace rozpoczęły się dopiero pod koniec 1967 roku. Simon& Garfunkel skorzystał z tego, zatrudniając altówki i instrumenty dęte oraz perkusistów., Zespół spędził ponad 50 godzin nagrywając np. „Punky' s Dilemma ” i nagrywając ponownie partie wokalne, czasem nuta po nucie, dopóki nie byli zadowoleni. Piosenki i głos Garfunkela odegrały główną rolę w niektórych piosenkach, a Harmonie, z których duet był znany, stopniowo znikały. Dla Simona podpórki do książek stanowiły koniec współpracy i stały się wczesnym wskaźnikiem jego zamiarów pójścia solo.,
przed wydaniem, zespół pomógł zebrać i wystąpił na Monterey Pop Festival, który zasygnalizował początek lata miłości na Zachodnim Wybrzeżu. „Fakin' It ” został wydany jako singel tego lata i odniósł niewielki sukces w radiu AM; duet był znacznie bardziej skoncentrowany na rozwijającym się formacie FM, który odtwarzał utwory z albumu i traktował ich muzykę z szacunkiem. W styczniu 1968 roku duet wystąpił w specjalnym programie Kraft Music Hall, Three for Tonight, wykonując dziesięć piosenek, w dużej mierze zaczerpniętych z ich poprzedniego albumu., Bookends został wydany przez Columbia Records w kwietniu 1968 roku, 24 godziny przed zabójstwem Martina Luthera Kinga Jr., które wywołało ogólnokrajowe oburzenie i zamieszki. Album zadebiutował na liście Billboard Top LPs w wydaniu z dnia 27 kwietnia 1968, wspinając się na pierwsze miejsce i utrzymując się na tej pozycji przez siedem kolejnych tygodni; pozostał na liście przez 66 tygodni. Podpórki do książek otrzymywały tak ciężkie zamówienia na kilka tygodni przed premierą, że Columbia mogła ubiegać się o certyfikat nagrody przed opuszczeniem magazynu, co było reklamowane w reklamach czasopism., Album stał się dotychczas bestsellerem duetu, co pomogło zainteresowaniu Graduate soundtrack dziesięć tygodni wcześniej, tworząc początkową łączną sprzedaż ponad pięciu milionów egzemplarzy.
Davis przewidział to i zaproponował podniesienie ceny katalogowej podpórek do książek o jednego dolara do $ 5.79, powyżej ówczesnej standardowej ceny detalicznej, aby zrekompensować duży plakat zawarty w kopiach winylowych. Simon wyśmiewał się z niego i uznał go za „coś, co z pewnością będzie najlepiej sprzedającym się albumem Columbia w tym roku”., Według biografa marca Eliota, Davis był „urażony tym, co postrzegał jako brak wdzięczności za to, co uważał za jego rolę w przekształceniu ich w supergwiazdy”. Zamiast wdrożyć plan Davisa, Simon & Garfunkel podpisał przedłużenie kontraktu z Columbia, które gwarantowało im wyższą stawkę tantiem. Podczas rozdania nagród Grammy w 1969 roku główny singel „Mrs. Robinson” stał się pierwszą rock and rollową piosenką, która otrzymała tytuł Record of the Year, a także zdobyła nagrodę Best Contemporary Pop Performance by a Duo or Group.,
Growing apart and final album (1969-70)Edit
Bookends, obok ścieżki dźwiękowej Graduate, uczyniły Simona& Garfunkel największym duetem rockowym na świecie. Simon został poproszony przez producentów o napisanie muzyki do filmów lub piosenek licencyjnych; odrzucił Franco Zeffirelliego, który przygotowywał się do filmu Brother Sun, Sister Moon, i Johna Schlesingera, który przygotowywał się do filmu Midnight Cowboy., Oprócz hollywoodzkich propozycji, Simon odrzucił prośbę producentów z broadwayowskiego show Jimmy Shine (w roli głównej przyjaciel Simona, Dustin Hoffman, również główną rolę w Midnight Cowboy). Krótko współpracował z Leonardem Bernsteinem przy mszy świętej, zanim wycofał się z projektu z powodu „znalezienia go być może zbyt daleko od jego strefy komfortu”.
Garfunkel rozpoczął aktorstwo i zagrał kapitana Nately ' ego w filmie Nicholsa Catch-22 na podstawie powieści o tym samym tytule., Simon miał zagrać postać Dunbara, ale scenarzysta Buck Henry uznał, że film jest już zatłoczony postaciami i napisał rolę Simona. Zdjęcia rozpoczęły się w styczniu 1969 roku i trwały około ośmiu miesięcy, dłużej niż oczekiwano. Produkcja zagroziła Związkowi duetu; Simon nie dokończył żadnych nowych piosenek, a duet planował współpracę po zakończeniu zdjęć. Po zakończeniu zdjęć w październiku, pierwszy występ, który miał być ich ostatnią trasą koncertową, odbył się w Ames w stanie Iowa. Amerykańska trasa koncertowa zakończyła się 27 listopada w Carnegie Hall., W międzyczasie Duet, współpracując z reżyserem Charlesem Grodinem, wyprodukował godzinny odcinek specjalny CBS „Songs of America”, mieszankę scen z ważnymi wydarzeniami politycznymi i przywódcami Stanów Zjednoczonych, takimi jak wojna w Wietnamie, Martin Luther King Jr., kondukt pogrzebowy Johna F. Kennedy ' ego, Cesar Chavez i Marsz biednych ludzi. Został wyemitowany tylko raz, ze względu na napięcie w sieci dotyczące jego treści.,
Bridge over Troubled Water, Simon & ostatni studyjny album Garfunkela, został wydany w styczniu 1970 roku i był notowany w ponad 11 krajach, zajmując pierwsze miejsca na listach przebojów w 10, w tym na liście Billboard Top LP w Stanach Zjednoczonych i UK Albums Chart. Był najlepiej sprzedającym się albumem w latach 1970, 1971 i 1972 i był w tym czasie najlepiej sprzedającym się albumem wszech czasów. Był to również najlepiej sprzedający się album CBS Records przed wydaniem Thrillera Michaela Jacksona w 1982 roku. Album dotarł na szczyt listy Billboard przez 10 tygodni i pozostał na niej przez 85 tygodni., W Wielkiej Brytanii album był na szczycie listy przebojów przez 35 tygodni i spędził 285 tygodni w top 100, W latach 1970-1975. Od tego czasu sprzedał się w ponad 25 milionach egzemplarzy na całym świecie. „Bridge over Troubled Water”, główny singel, osiągnął numer jeden w pięciu krajach i stał się największym sprzedawcą duetu. Piosenka została coverowana przez ponad 50 artystów, w tym Elvisa Presleya, Johnny ' ego Casha, Aretha Franklin, Willie Nelsona, Roya Orbisona, Michaela W. Smitha i Josha Grobana. „Cecilia”, kontynuacja, osiągnęła numer 4 w USA, a „El Condor Pasa” trafiła na numer 18., Po wydaniu albumu odbyła się krótka Brytyjska trasa koncertowa, a ostatni koncert duetu jako Simon & Garfunkel odbył się na Stadionie Forest Hills. W 1971 roku album zdobył sześć nagród na 13th Annual Grammy Awards, w tym Album Roku.
Breakup, rifts, and reunions (1971-1990)Edit
nagranie Bridge over Troubled Water było trudne, a Związek Simona i Garfunkela pogorszył się. „W tym momencie po prostu chciałem się wycofać”, powiedział później Simon. Na prośbę żony, Peggy Harper, Simon zadzwonił do Davisa, aby potwierdzić rozstanie duetu., Przez następne kilka lat rozmawiali tylko dwa lub trzy razy w roku.
w latach 70. Duet kilkakrotnie się spotykał. Ich pierwszym spotkaniem był Together for McGovern, koncert charytatywny dla kandydata na prezydenta George ' a McGoverna w Madison Square Garden W Nowym Jorku w czerwcu 1972 roku. W 1975 roku pogodzili się, gdy odwiedzili sesję nagraniową z Johnem Lennonem i Harrym Nilssonem., Przez resztę roku starali się stworzyć reunion, ale ich współpraca zaowocowała tylko jedną piosenką, „My Little Town”, która znalazła się na albumie Simona Still Crazy After All These Years I Breakaway Garfunkela, oba wydane w 1975 roku. Piosenka uplasowała się na dziewiątym miejscu listy Hot 100. W 1975 roku Garfunkel dołączył do Simona na składankę trzech piosenek w programie Saturday Night Live, prowadzonym przez Simona., W 1977 roku Garfunkel dołączył do Simona na krótki występ ich starych piosenek w Paul Simon Special, a później tego samego roku nagrali cover piosenki Sama Cooke ' a „(What a) Wonderful World ” z Jamesem Taylorem. Stare napięcia zaczęły zanikać po powrocie Garfunkela do Nowego Jorku w 1978 roku, kiedy Duet zaczął częściej wchodzić w interakcje. 1 maja 1978 roku Simon dołączył do Garfunkela na koncercie, który odbył się w Carnegie Hall na rzecz osób niepełnosprawnych słuchowo.,
grupa występowała w Holandii w 1982 roku
w 1980 roku kariera solowa duetu nie układała się dobrze. Aby złagodzić kryzys gospodarczy Nowego Jorku, organizator koncertów Ron Delsener zaproponował darmowy koncert w Central Parku. Delsener skontaktował się z Simonem z pomysłem Zjazdu Garfunkela & I kiedy Garfunkel się zgodził, plany zostały poczynione. Koncert, który odbył się 19 września 1981 roku przyciągnął ponad 500 000 osób, co było wówczas największą w historii frekwencją koncertową. Warner Bros., Records wydało album koncertowy, the Concert in Central Park, który pokrył się podwójną platyną w USA. 90-minutowe nagranie koncertu zostało sprzedane do Home Box Office (HBO)za ponad milion dolarów. Koncert wywołał ponowne zainteresowanie twórczością Simona &. Odbyli kilka „rozmów od serca do serca”, starając się zostawić za sobą swoje nieporozumienia. Duet wyruszył w światową trasę koncertową, która rozpoczęła się w maju 1982 roku, ale ich relacje stały się kontrowersyjne: przez większość trasy nie rozmawiali ze sobą.
Warner Bros., skłonił duet do przedłużenia trasy i wydania nowego albumu studyjnego. Simon miał gotowy nowy materiał i, według Simona, ” Artie zrobił przekonującą sprawę, że może zrobić z niego naturalną płytę duetu.”Jednak Duet ponownie się pokłócił; Garfunkel odmówił nauki piosenek w studiu i nie porzucił swoich wieloletnich nawyków związanych z marihuaną i papierosami, pomimo próśb Simona. Zamiast tego materiał stał się albumem Simona z 1983 roku Hearts and Bones. Rzecznik powiedział: „Paul po prostu czuł, że materiał, który napisał, jest tak bliski jego własnemu życiu, że musiał to być jego własny rekord., Art miał nadzieję znaleźć się na płycie, ale jestem pewien, że będą inne projekty, nad którymi będą pracować razem.”Kolejna szczelina otworzyła się, gdy długie nagranie płyty Simona z 1986 roku, Graceland, uniemożliwiło Garfunkelowi współpracę z inżynierem Royem Halee przy jego świątecznym albumie The Animals' Christmas (1985). W 1986 Simon powiedział, że on i Garfunkel pozostali przyjaciółmi i dobrze się dogadali, „jak wtedy, gdy mieliśmy 10 lat”, kiedy nie pracowali razem.
Awards and final tour (1990-2018)Edit
w 1990 roku Simon i Garfunkel zostali wprowadzeni do Rock and Roll Hall of Fame., Garfunkel podziękował Simonowi, nazywając go „osobą, która najbardziej wzbogaciła moje życie, umieszczając te piosenki we mnie”; Simon odpowiedział: „Arthur i ja zgadzamy się prawie o niczym. Ale to prawda, wzbogaciłem jego życie.”Po wykonaniu trzech piosenek Duet odszedł bez słowa. W sierpniu 1991 roku Simon zagrał swój własny koncert w Central Parku, wydany kilka miesięcy później jako album koncertowy Paul Simon ' s Concert in the Park. Odrzucił propozycję Garfunkela, aby wystąpił z nim w parku.
Garfunkel opisuje swój wieloletni związek z Simonem
w 1993 roku ich związek się rozmroził i Simon zaprosił Garfunkela na międzynarodową trasę koncertową. Po 21-dniowej wyprzedaży w Paramount Theater w Nowym Jorku i występie na tegorocznym Bridge School Benefit w Kalifornii, wystąpili na Dalekim Wschodzie. Przez resztę dekady znów stawali się zaciekli., Simon podziękował Garfunkelowi podczas jego wprowadzenia do Rock and Roll Hall of Fame w 2001 roku: „żałuję zakończenia naszej przyjaźni. Mam nadzieję, że pewnego dnia przed śmiercią zawrzemy ze sobą pokój, „dodając po pauzie”, bez pośpiechu.”
w 2003 roku Simon i Garfunkel otrzymali Nagrodę za całokształt twórczości na 45th Annual Grammy Awards, za którą promotorzy przekonali ich do otwarcia wykonaniem”The Sound of Silence”. Występ był satysfakcjonujący dla obu i zaplanowali pełnowymiarową trasę zjazdową., Trasa The Old Friends tour rozpoczęła się w październiku 2003 roku i trwała do 40 dni, aż do połowy grudnia. W czerwcu 2004 roku rozpoczęła się druga faza US leg, w skład której wchodziło 20 miast. Po 12-miesięcznej trasie koncertowej w Europie w 2004 roku, zakończyli dziewięciomiesięczną trasę koncertową darmowym koncertem wzdłuż Via dei Fori Imperiali, przed Koloseum w Rzymie, 31 lipca 2004 roku. Przyciągnął 600 000 fanów, więcej niż ich koncert w Central Parku., W 2005 roku Simon i Garfunkel wykonali trzy piosenki na koncert charytatywny huraganu Katrina w Madison Square Garden, W tym występ z wokalistą Aaronem Neville ' em.
duet na festiwalu Jazz and Heritage w Nowym Orleanie w 2010 roku
w lutym 2009 roku Simon i Garfunkel ponownie spotkali się na trzy piosenki podczas dwudniowych zaręczyn Simona w nowojorskim Beacon Theatre. W czerwcu i lipcu 2009 odbył tournée po Azji i Australii., 29 października 2009 roku wykonali pięć piosenek podczas koncertu 25th Anniversary Rock and Roll Hall of Fame w Madison Square Garden. Ich występ na New Orleans Jazz and Heritage Festival w 2010 roku był trudny dla Garfunkela, który miał problemy wokalne. „Byłem okropny i szalenie zdenerwowany. Oparłem się na Paulu Simonie i uczuciu tłumu” – powiedział Rolling Stone kilka lat później. U Garfunkela zdiagnozowano niedowład strun głosowych, a pozostałe terminy koncertów zostały odwołane., Jego kierownik, John Scher, poinformował Obóz Simona, że Garfunkel będzie gotowy w ciągu roku, co jednak się nie stało, niszcząc stosunki między nimi. Simon nadal publicznie życzył Garfunkelowi lepszego zdrowia i pochwalił jego „anielski” głos. Garfunkel odzyskał siłę wokalną w ciągu następnych czterech lat, występując w Teatrze Harlemskim i dla podziemnej publiczności.
W 2014 roku Garfunkel powiedział Rolling Stone 'owi, że wierzył, że on i Simon będą ponownie koncertować, ale powiedział:” Wiem, że publiczność na całym świecie, jak Simon i Garfunkel. Jestem z nimi., Ale nie sądzę, żeby Paul Simon był z nimi.”Zapytany o spotkanie w 2016 roku, Simon powiedział:” szczerze mówiąc, nie dogadujemy się. Więc to nie jest zabawne. Gdyby było zabawnie, powiedziałbym, OK, czasami wychodzimy i śpiewamy stare piosenki w harmonii. Spoko. Ale kiedy to nie jest zabawne, wiesz, i będziesz w napiętej sytuacji, cóż, wtedy mam wiele obszarów muzycznych, w których lubię grać. To się więcej nie powtórzy. To wszystko.”W lutym 2018 roku Simon ogłosił wycofanie się z tournée.