HIV-1EDYTUJ
HIV-1 jest najczęstszym i najbardziej patogennym szczepem wirusa. Naukowcy dzielą HIV-1 na główną grupę (Grupa M) i dwie lub więcej mniejszych grup, a mianowicie grupę N, O i ewentualnie grupę P. uważa się, że każda grupa reprezentuje niezależną transmisję SIV na ludzi(ale podtypy w grupie nie są). W sumie 39 ORFs znajduje się we wszystkich sześciu możliwych ramkach odczytu (RFs) pełnej sekwencji genomu HIV-1, ale tylko kilka z nich jest funkcjonalnych.,
Group MEdit
Z „M” dla „major”, jest to zdecydowanie najczęstszy rodzaj HIV, z ponad 90% przypadków HIV / AIDS pochodzi z zakażenia HIV-1 grupa M. Ten główny wirus HIV, który był źródłem pandemicznych wirusów sprzed 1960 roku pochodzi w 1920 roku w Léopoldville, Kongo belgijskie, dziś znany jako Kinszasa, która jest obecnie stolicą Demokratycznej Republiki Konga (DRK). Grupa M dzieli się dalej na klady, zwane podtypami, które również otrzymują literę., Istnieją również „krążące rekombinowane formy” lub CRF pochodzące z rekombinacji między wirusami różnych podtypów, które każdy ma określoną liczbę. Na przykład CRF12_BF jest rekombinacją między podtypami B i F.
- Podtyp A jest powszechny we wschodniej Afryce.
- Podtyp B jest dominującą formą w Europie, obu Amerykach, Japonii i Australii. Ponadto Podtyp B jest najczęstszą formą na Bliskim Wschodzie i w Afryce Północnej. Prawdopodobnie został wywieziony z Afryki, gdy haitańscy specjaliści odwiedzili Kinszasę w latach 60. i przywieźli go na Haiti w 1964 roku.,
- Podtyp C jest dominującą formą w Afryce Południowej, Afryce Wschodniej, Indiach, Nepalu i części Chin.
- Podtyp D występuje na ogół tylko w Afryce Wschodniej i środkowej.
- Podtyp E występuje w Azji Południowo-Wschodniej, która jest dominującą formą heteroseksualistów, ponieważ szybkość transmisji jest znacznie wyższa niż większość innych podtypów.
- Podtyp F występuje w Afryce Środkowej, Ameryce Południowej i Europie Wschodniej.
- Podtyp G (i CRF02_AG) występują w Afryce i Europie Środkowej.
- ,
- Podtyp I był pierwotnie używany do opisania szczepu, który obecnie jest rozliczany jako CRF04_cpx, z cpx dla” złożonej ” rekombinacji kilku podtypów.
- Podtyp J występuje głównie w Północnej, Środkowej i zachodniej Afryce, a na Karaibach
- Podtyp K jest ograniczony do Demokratycznej Republiki Konga (DRK) i Kamerunu.
ruch przestrzenny tych podtypów przemieszczał się wzdłuż linii kolejowych i dróg wodnych Demokratycznej Republiki Konga (DRK) z Kinszasy do tych innych obszarów., Te podtypy są czasami dalej dzielone na podtypy, takie jak A1 i A2 lub F1 i F2. W 2015 r. stwierdzono, że szczep CRF19, rekombinowany z podtypu a, podtypu D i podtypu G, z proteazą podtypu D, jest silnie związany z szybką progresją AIDS na Kubie. Nie jest to kompletna lub ostateczna lista, a dalsze typy mogą zostać znalezione.
Grupa NEdit
„n”oznacza” non-m, non-O”., Grupa ta została odkryta przez zespół francusko-kameruński w 1998 roku, kiedy zidentyfikowali i wyizolowali odmianę wirusa HIV-1, YBF380, od kobiety kameruńskiej, która zmarła na AIDS w 1995 roku. Kiedy testowano, wariant YBF380 reagował z antygenem kopertowym z SIVcpz, a nie z antygenem z Grupy M lub grupy O, co wskazuje, że rzeczywiście był to nowy szczep HIV-1. Do 2015 roku zanotowano mniej niż 20 zakażeń grupy N.
Grupa OEdit
Grupa O („Outlier”) zainfekowała około 100 000 osobników znajdujących się w Afryce środkowo-zachodniej i zwykle nie jest widywana poza tym obszarem., Najczęściej spotykany jest w Kamerunie, gdzie w badaniu z 1997 roku stwierdzono, że około 2% próbek HIV-dodatnich pochodziło z grupy O. Grupa wywołała pewne obawy, ponieważ nie mogła zostać wykryta przez wczesne wersje zestawów testowych HIV-1. Bardziej zaawansowane testy na HIV zostały opracowane w celu wykrycia zarówno grupy O, jak i grupy N.
Grupa PEdit
w 2009 r. nowo przeanalizowana Sekwencja HIV wykazała większe podobieństwo do Małpiego wirusa niedoboru odporności niedawno odkrytego u dzikich goryli (SIVgor) niż do sivs od szympansów (SIVcpz)., Wirus został wyizolowany od kameruńskiej kobiety mieszkającej we Francji, u której w 2004 roku zdiagnozowano zakażenie HIV-1. Naukowcy raportujący tę sekwencję umieścili ją w proponowanej grupie P „oczekując na identyfikację dalszych ludzkich przypadków”.
HIV-2 nie jest powszechnie uznawany poza Afryką. Pierwsza identyfikacja HIV-2 nastąpiła w Senegalu przez mikrobiologa Souleymane Mboup i jego współpracowników. Pierwszy przypadek w Stanach Zjednoczonych miał miejsce w 1987 roku. Wiele zestawów testowych dla HIV-1 wykryje również HIV-2.,
od 2010 roku istnieje osiem znanych grup HIV-2 (od A do H). Spośród nich tylko grupy A i B są pandemiczne. Grupa A występuje głównie w Afryce Zachodniej, ale rozprzestrzeniła się również na całym świecie do Angoli, Mozambiku, Brazylii, Indii, Europy i USA. Pomimo obecności wirusa HIV-2 na całym świecie, grupa B ogranicza się głównie do Afryki Zachodniej. Pomimo względnego zamknięcia HIV-2 należy rozważyć u wszystkich pacjentów wykazujących objawy HIV, które nie tylko pochodzą z Afryki Zachodniej, ale także u każdego, kto miał jakikolwiek transfer płynów ustrojowych z osobą z Afryki Zachodniej(tj.).,
HIV-2 jest blisko spokrewniony z małpim wirusem niedoboru odporności, występującym endemicznie w smoczych mangabejach (Cercocebus atys atys) (SIVsmm), gatunku małp zamieszkujących lasy Litoralnej Afryki Zachodniej. Analizy filogenetyczne pokazują, że najbardziej spokrewnionym z dwoma szczepami HIV-2, które rozprzestrzeniają się znacznie u ludzi (grupy A i B HIV-2) jest SIVsmm znaleziony w sooty mangabeys w lesie Tai, w Zachodnim Wybrzeżu Kości Słoniowej.
istnieje sześć dodatkowych znanych grup HIV-2, z których każda została znaleziona u jednej osoby., Wszystkie wydają się pochodzić z niezależnych przekazów od smoczych mangabejów do ludzi. Grupy C I D zostały znalezione u dwóch osób z Liberii, grupy E I F zostały odkryte u dwóch osób z Sierra Leone, A grupy G I H zostały wykryte u dwóch osób z Wybrzeża Kości Słoniowej. Każdy z tych szczepów HIV-2, dla których ludzie są prawdopodobnie żywicielami ślepymi zaułkami, jest najbliżej spokrewniony ze szczepami SIVsmm od sooty mangabeys żyjących w tym samym kraju, w którym stwierdzono zakażenie człowieka.,
Diagnozaedytuj
diagnoza HIV-2 może być postawiona, gdy pacjent nie ma żadnych objawów, ale dodatnie wyniki badań krwi wskazują, że dana osoba ma HIV. Szybki Test MULTISPOT HIV-1/HIV-2 jest obecnie jedyną zatwierdzoną przez FDA metodą rozróżniania tych dwóch wirusów. Zalecenia dotyczące badań przesiewowych i diagnostyki HIV zawsze było stosowanie enzymatycznych testów immunologicznych, które wykrywają HIV-1, HIV-1 grupa o i HIV-2., Podczas badania przesiewowego, jeśli wynik testu jest pozytywny, a następnie nieokreślony wirus HIV-1 western blot, należy wykonać badanie kontrolne, takie jak badanie aminokwasów, w celu rozróżnienia, które zakażenie jest obecne. Według NIH, diagnoza różnicowa HIV-2 powinna być brana pod uwagę, gdy osoba jest pochodzenia zachodnioafrykańskiego lub miała kontakt seksualny lub wspólne igły z taką osobą. Afryka Zachodnia jest najbardziej zagrożona, ponieważ jest to pochodzenie wirusa.
leczenie
stwierdzono, że HIV-2 jest mniej chorobotwórczy niż HIV-1., Mechanizm HIV-2 nie jest jasno określony, ani różnica w stosunku do HIV-1, jednak szybkość transmisji jest znacznie niższa w HIV-2 niż HIV-1. Obie infekcje mogą prowadzić do AIDS u dotkniętych osób i oba mogą mutować rozwijać lekooporność., Monitorowanie choroby u pacjentów z HIV-2 obejmuje ocenę kliniczną i liczbę komórek CD4, podczas gdy leczenie obejmuje terapię przeciwretrowirusową (ART), nukleozydowe inhibitory odwrotnej transkryptazy (NRTI), inhibitory proteazy (PI) i nienukleozydowe inhibitory odwrotnej transkryptazy (NNRTI) z dodatkiem antagonistów receptora CCR5 i inhibitorów fuzji.
wybór leczenia początkowego i (lub) drugiego rzutu HIV-2 nie został jeszcze określony. HIV-2 wydaje się być oporny na NNRTI wewnętrznie, ale może być wrażliwy na NRTI, chociaż mechanizm ten jest słabo poznany., Inhibitory proteazy wykazują zmienny wpływ, podczas gdy oceniane są również inhibitory integrazy. Rozważane są również schematy leczenia skojarzonego z wyżej wymienionymi terapiami, wykazujące zmienny efekt w zależności od rodzajów terapii łączonych. Chociaż mechanizmy te nie są jasno zrozumiałe dla HIV-1 i HIV-2, wiadomo, że wykorzystują one różne ścieżki i wzorce, co sprawia, że algorytmy stosowane do oceny mutacji związanych z opornością na HIV-1 nie mają znaczenia dla HIV-2.,
każdy wirus może być zakontraktowany indywidualnie lub może być zakontraktowany razem w tzw. współistniejącym zakażeniu. Wydaje się, że HIV-2 charakteryzuje się niższą śmiertelnością, mniej ciężkimi objawami i wolniejszym Progres do AIDS niż HIV-1 w monoterapii lub w przypadku współistniejącego zakażenia. W przypadku współistniejącego zakażenia jest to jednak w dużej mierze zależne od tego, który wirus został zakontraktowany jako pierwszy. HIV-1 ma tendencję do konkurowania z HIV-2 o progresję choroby. Współwystępowanie wydaje się być coraz większym problemem na całym świecie w miarę postępu czasu, przy czym większość przypadków jest rozpoznawana w krajach Afryki Zachodniej, a także w niektórych przypadkach w Stanach Zjednoczonych.,
ciąża
W PRZYPADKU narażenia matki w ciąży badanie przesiewowe wykonuje się normalnie. Jeśli HIV-2 jest obecny, szereg perinatal Art leki mogą być podane jako profilaktycznie w celu zmniejszenia ryzyka przeniesienia matki na dziecko. Po urodzeniu dziecka należy rozpocząć standardowy sześciotygodniowy schemat tych środków profilaktycznych. Mleko matki może również zawierać cząsteczki HIV-2; dlatego karmienie piersią jest ściśle odradzane.