jesteśmy pewni, że można uzasadnić ekonomikę podażową, to znaczy pokazać, że dobrze ukierunkowane cięcia podatkowe i deregulacja mogą mieć pozytywny wpływ na wzrost gospodarczy. Jesteśmy również pewni, że istnieje znaczna kwota, którą można wnieść przeciwko polityce keynesowskiej.
ale utknęliśmy z artykułem znanego supply-siders Larry Kudlow i głównego ekonomisty Fundacji Dziedzictwa Stephen Moore, który nie jeden ani drugi., To, co robi, to:
- nie dostarczając żadnej analizy przyczyn kryzysu
- deklarując obecne ożywienie jako złe
- wymieniając szereg niezwiązanych polityk, rzucając je pod szyldem Keynesianizmu i uznając je winnymi złego ożywienia
- po prostu zakładając, że polityka po stronie podaży może być lepsza.
na pewno Kudlow i Moore zrobią coś lepszego. Spójrzmy na to jeden po drugim.
charakter kryzysu i ożywienie
cóż, tak, w porównaniu do niektórych poprzednich ożywień, ten nie jest szczególnie spektakularny., Po pierwsze, nadal jest o wiele lepiej niż prawie gdziekolwiek indziej w rozwiniętym świecie:
Po drugie, jak szczegółowo opisaliśmy tutaj, istnieją powody, dla których obecne odzyskiwanie nie jest tak silne, jak wiele poprzednich. Ma to mniej wspólnego z politykami, które próbowano doprowadzić do ożywienia gospodarczego, a bardziej z charakterem recesji.
krótko mówiąc, jest tu 800-kilogramowy goryl, który Kudlow i Moore wygodnie papierują w formie katastrofy mieszkaniowej., To pozostawiło ogromną dziurę w bilansach gospodarstw domowych o wartości 9 bilionów dolarów, a oni zareagowali na to, zmniejszając kredyty i wydatki oraz zwiększając oszczędności i spłacając dług.
firmy zareagowały na mniejszy popyt zwalniając ludzi i inwestując mniej, podobnie samo samorządy lokalne i stanowe (a po kilku latach rząd federalny) wzmacniały te efekty., Jeśli Nam Nie wierzysz, jest prosta liczba, która podsumowuje to:
widzisz tutaj, jak kryzys z 2008 r.rzucił sektor prywatny z deficytu finansowego (inwestycje przekraczające oszczędności) w nadwyżkę (oszczędności przekraczające inwestycje). Zwróć uwagę zwłaszcza na to, jak niewiarygodnie koreluje z tym stopa bezrobocia.,
Po pierwsze i najważniejsze jest to, że kryzys ma charakter bardzo Keynesowski, to znaczy jest spowodowany nagłym i raczej masowym spadkiem zagregowanego popytu, spowodowanym nagłym i raczej masowym spadkiem bilansów gospodarstw domowych (i skutkami drugiej rundy).
the policy response
, Część tego jest automatyczna:
- spadek wydatków, zatrudnienia, zysków i dochodów skutkuje niższymi dochodami podatkowymi
- wzrost wydatków publicznych na pomoc dla ofiar, zasiłki dla bezrobotnych, bony żywnościowe i tym podobne.
Kudlow i Moore mylą to z uznaniowymi zmianami polityki, gdy mówią o „ogromnym rozszerzeniu państwa opiekuńczego” (patrz cytat poniżej), ale jest to myląca przyczyna i skutek. Kryzys sprawił, że coraz więcej osób było bezrobotnych i kwalifikowało się do świadczeń socjalnych. Byłoby to możliwe bez jakiejkolwiek zmiany polityki.,
rząd federalny rozpoczął również politykę dyskrecjonalną w formie ustawy stymulacyjnej, ale od początku było to zrównoważone niższymi wydatkami na poziomie stanowym i lokalnym, a po kilku latach rząd federalny zrobił to samo.
Co na to Kudlow i Moore? To:
trudno byłoby wyobrazić sobie gorszy zestaw recept politycznych niż te, które Larry Summers i jego Keynesińscy współpracownicy wyczarowali., Mieliśmy programy ratunkowe, masowe plany stymulujące wydatki, podwyżki podatków dla „bogatych”, Obamacare, bezstopniową politykę pieniężną, która załamała dolara, ustawę Dodda-Franka, politykę antyemisyjną, rozległą ekspansję państwa opiekuńczego i tak dalej. Środki te wyrównały gospodarkę. To takie proste.
cóż, nie, gdyby tylko to było takie proste. Po pierwsze, wiele z tych środków ma niewiele wspólnego z Keynesianizmem. Po drugie, nie ma żadnej analizy skutków któregokolwiek z tych środków., W rzeczywistości można by, z równym, jeśli nie większym uzasadnieniem, wymienić te same środki, połączyć je z powyższą tabelą, która pokazuje, że ożywienie gospodarcze w USA było znacznie silniejsze niż gdziekolwiek indziej w świecie rozwiniętym, i argumentować, że te polityki są za to odpowiedzialne.
byłaby to równie podejrzana Ekonomia (która wymaga przynajmniej odrobiny analizy skutków tych polityk indywidualnie), ale nie jest trudno wymyślić dodatkowych dowodów potwierdzających:
- polityka oszczędnościowa znacznie ciężej postępowała w strefie euro i zobacz, co się stało.,
- EBC jest o wiele bardziej niechętny do stymulowania w porównaniu z Fed (w rzeczywistości bilans EBC skurczył się o bilion euro w ciągu ostatnich kilku lat), i zobacz, co się stało.
Po drugie, kiedy dotknięty jest bardzo Keynesowskim kryzysem, należy naprawdę wyprodukować trochę więcej niż tylko zadeklarować rzekomo keynesowskie odpowiedzi jako „trudno wyobrazić sobie gorszy zestaw recept politycznych” lub powiedzieć takie rzeczy, jak:
nadal czekamy na mnożniki wydatków rządowych i odbicie prędkości ucieczki Fed.,
mogą chcieć sprawdzić badania MFW na temat mnożników wydatków rządowych, w przeciwnym razie nie zaszkodzi zobaczyć, co faktycznie stało się z wydatkami rządowymi:
to znaczy, w 11 z ostatnich 12 kwartałów, wydatki publiczne były uciążliwe (czyli oszczędności zmniejszyły PKB)., Lub zatrudnienie publiczne:
faktem jest, że począwszy od roku 2008/9 mamy ogromną lukę produkcyjną, to znaczy istnieje duża różnica między tym, co gospodarka może produkować, jeśli wszystkie czynniki produkcji są stosowane, a tym, co faktycznie produkuje.,
istnieją zasadniczo cztery sposoby na zamknięcie dużej luki produktowej:
- likwidacja: czyli „bezproduktywna” podaż, która jest austriacką receptą
- bodziec fiskalny: reakcja Keynesowska
- bodziec monetarny: bodziec fiskalny.odpowiedź monetarystów
- pieniądz helikopterowy: który może być skonstruowany zarówno jako polityka fiskalna, jak i Monetarna i dlatego jest popierany przez niektórych keynesistów i niektórych monetarzystów.,
środki po stronie podaży
Kudlow i Moore zdają się twierdzić, że wszystkie te polityki miały zły wpływ na funkcjonowanie zachęt i rynków, co uniemożliwiło gospodarce zamknięcie luki produktowej. Nie zaprzeczamy, że niektóre środki po stronie podaży mogą przynieść pewne korzyści, chociaż na autorach spoczywa obowiązek uzasadnienia tych twierdzeń.
Po pierwsze, jeśli brak popytu naprawdę nie jest problemem, a gospodarka jest hamowana przez przeszkody strukturalne, które należy wyeliminować za pomocą środków po stronie podaży, można oczekiwać, że inflacja będzie znacznie wyższa niż jest.,
i to jeszcze pozostawia autorów papowanie o tym, że te rzekomo Keynesowskie polityki miały miejsce po kryzysie, więc nie spowodowały tego. I nie zapominajmy, że środki po stronie podaży mogą pomóc gospodarce, ale kryzys powstał w dużej mierze ze strony popytu.
jak łatwo jest po prostu założyć, że środki po stronie podaży mogą zamknąć dużą lukę produktową, staje się jasne, gdy zaczną mówić o szczegółach:
wyobraź sobie, że przez chwilę zniosliśmy stawkę podatku dochodowego od osób prawnych, obniżając ją z 35 procent do zera., Pozytywne wyniki byłyby niemal natychmiastowe. W ciągu kilku tygodni fala kapitału i przedsiębiorstw przepłynie przez nasze granice i głęboko do Stanów Zjednoczonych.
Warto również pamiętać, że amerykańskie korporacje płacą zaskakująco niewiele podatków, zaledwie 1,6% PKB, pomimo rekordowych zysków.
Czy naprawdę uważa się, że zniesienie ich spowoduje falę inwestycji?, Skoro amerykańskie korporacje są na rekordowym poziomie gotówki i produkują rekordowe zyski i mogą pożyczać przy rekordowo niskich stopach procentowych, dlaczego już tego nie robią.
nie wydaje się, że brakuje funduszy, ale korporacje wolą takie rzeczy, jak kupowanie własnych akcji z powrotem, niż Rozszerzanie zdolności. Czy może być tak, że to nie brak funduszy, ale brak popytu powstrzymuje korporacje?, Co więcej, jest to zjawisko międzynarodowe:
firmy, wraz z firmami private equity, znajdują się pod coraz większą presją, aby zagłębić się w globalną górę gotówki o wartości 7 bilionów dolarów (4,1 bilionów funtów), która została zgromadzona od ciemnych dni kryzysu finansowego.
więc jest mało prawdopodobne, aż tak wysokie korporacyjne zasoby pieniężne są produkowane przez specyfikę amerykańskich podatków korporacyjnych, więc być może zniesienie tych nie wygeneruje spektakularnych efektów, które autorzy zakładają.,
wnioski
nie zaprzeczamy, że środki po stronie podaży mogą mieć pożyteczny wpływ na gospodarkę, ale naprawdę trzeba przejść do sedna konkretnych propozycji. Jesteśmy znacznie mniej pewni, że uogólnione podejście po stronie podaży, polegające na cięciach podatkowych i deregulacji, jest właściwą odpowiedzią na to, co jest wyraźnie Keynesowskim kryzysem.,
często twierdzi się, że renesans gospodarczy USA z lat 80.był produktem rewolucji po stronie podaży, ale chociaż uważamy, że niektóre środki były użyteczne i pozytywne, tak naprawdę nie było wiele rewolucji po stronie podaży, a ożywienie w latach 80. mogło być równie łatwo wynikiem spadku stóp procentowych z 20% Volcker heights z powrotem do normy w szybkim tempie.,
bez zbędnych ceregieli autorzy wysuwają też pod szyldem świeckiej stagnacji zbiór teorii, które starają się wyjaśnić, czy gospodarka znajduje się na mniej lub bardziej trwałej, niższej ścieżce wzrostu (jeszcze przed kryzysem finansowym).
obawiamy się, że robią to trochę zbyt pochopnie i z małą analizą. Uważamy więc, że przeceniają one skutki podejścia po stronie podaży i nie doceniają sił świeckiej stagnacji, które mogą mieć długoterminowe konsekwencje dla zapasów.,
w warunkach niskiego wzrostu, gdzie akcje są już bogato wyceniane, o ile spółkom nie uda się nadal zwiększać marż zysku lub inwestorzy nadal tolerują jeszcze wyższe wyceny, otoczenie dla akcji i indeksów (NYSEARCA:SPY) może nie być tak dobre w nadchodzących latach, jak w latach ubiegłych.
ujawnienie: autor nie ma pozycji w żadnych wymienionych akcjach i nie planuje zainicjować żadnych pozycji w ciągu najbliższych 72 godzin. Autor sam napisał ten artykuł i wyraża własne opinie., Autor nie otrzymuje za to odszkodowania (poza poszukiwaniem Alfy). Autor nie ma żadnych relacji biznesowych z żadną firmą, której akcje są wymienione w tym artykule.