Epoka transcendentalna i redukcja
metodologia Husserlowska jest zawsze trudna do uporządkowania i jak zauważył Luft (2011, s. 52), „każdy, kto próbuje wyjaśnić metodę Husserla redukcji fenomenologicznej, znajduje się w pozycji niewdzięcznej. „Wydaje się to szczególnie prawdziwe, gdy próbuje się wyjaśnić transcendentalną redukcję., Tym niemniej redukcja transcendentalna wraz z redukcją eidetyczną jest często tym, o czym myślimy, odwołując się do Husserliańskiej filozofii fenomenologicznej, a także dążeniem do oczyszczenia istoty świadomości-intersubiektywnej a priori. Embree (2011, s. 125) uchwycił znaczenie transcendentalnej epoki dla filozofii w następujący sposób: „światowość umysłów może zostać zawieszona przez transcendentalną epokę, a następnie umysły zyskują status nie-światowy lub transcendentalny.,”Dla Giorgi podążanie za transcendentalną epoką Husserla oznaczałoby raczej filozofię niż psychologię (Giorgi 2009, s. 94). Różnica między filozofią a psychologią jest przedstawiona w następujący sposób przez Giorgi (2009),
szukając esencji, filozofowie zawsze szukają najbardziej uniwersalnej istoty, to znaczy tych cech, bez których przedmiot nie byłby tym, czym jest. Uniwersalizacja w taki sposób wykracza poza zainteresowania psychologiczne., Reprezentuje filozoficzne rozumienie zjawiska psychologicznego, ale bez odpowiedniej dynamiki psychologicznej lub precyzyjnego odkrywania psychologicznej natury tego zjawiska. Na przykład, można powiedzieć, że uczenie się zawsze wymaga zrobienia lub zrozumienia czegoś nowego. To stwierdzenie jest zasadniczo prawdziwe, ale całkowicie nierevelacyjne na temat psychologii uczenia się. Aby zrozumieć życie doświadczenia uczenia się, należy odnieść poprawne występy do błędów, jak również reakcje emocjonalne na błędy., Musi on zrozumieć motywację do rozpoczęcia nauki i czy motywacja ta była samozaparciem, czy nie, konsekwencje braku uczenia się (jeśli tak się dzieje) oraz satysfakcję związaną z sukcesem uczenia się i ich konsekwencje, jeśli tak się dzieje. Z takich powodów uniwersalna istota nie jest najlepszym sposobem prezentowania wyników psychologicznych. Przeciwnie, twierdzenie, że badacz zrobić dla struktur uzyskanych jest to, że są one ogólne w tym sensie, że odkrycia wykraczają poza sytuację, w której zostały uzyskane. (P., 101)
stanowisko Giorgi ma wiele sensu, ponieważ istnieją oczywiste powody, dla nauki psychologii, aby nie przyjąć transcendentalnego zwrotu, szczególnie dlatego, że Giorgi nie stara się oświetlić nie-światowych i nie-ludzkich struktur świadomości. Celem Giorgi (1970) zawsze była nauka (w szerokim znaczeniu), a nie filozofia.
Davidson (2003), który prowadzi badania psychologiczne w kontekście psychiatrii, zwłaszcza w badaniach psychiatrycznych zorientowanych na odzyskiwanie, ma teoretyczny powód, aby wyjść poza redukcję psychologiczną., Korzystając z obszernego studium całego korpusu Husserla pod względem argumentu przeciwko psychologizmowi, Davidson (1988) konkluduje, że zwrot transcendentalny jest drogą do uziemienia ludzkiej psychologii naukowej. Davidson (1988, s. 13) pisze: „tylko to uziemienie może pozwolić nam przezwyciężyć transcendentalny psychologizm autonomicznej i samo-uziemiającej psychologii fenomenologicznej.”Ale co wtedy oznacza transcendentalny psychologizm?, Davidson and Cosgrove (2003) piszą,
pre-transcendentalna psychologia, pozostając związana pośrednio ze swoim naturalistycznym dziedzictwem, zakłada, że obiektywny świat stanowi podstawę dla indywidualnych podmiotów psychologicznych i nie uznaje, że transcendentalna subiektywność jest tym, co stanowi zarówno podmioty psychologiczne, jak i ich świat. M. in. z tego powodu psychologia nie może pozostać transcendentalnie naiwna. (pp., 144-145)
głównym argumentem Davidsona i Cosgrove ' a (2003) jest to, że pre-transcendentalna psychologia fenomenologiczna jest naiwna, ponieważ nie dokonuje oceny transcendentalnej konstytucji. Zatrzymując się na tym, co przed transcendentalne, ryzykujemy ujrzenie indywidualnego doświadczenia w kontekście naiwnego rozumienia świata, podobnego do terapeutów, którzy zazwyczaj próbują zmienić „to, co nienormalne” w „to, co normalne”(Davidson & Cosgrove, 2003, s. 143-144).,
rozważmy przykład z badań Davidsona (2003) na temat życia poza chorobą psychiczną. Jeśli badacz znajdzie w przeżywanym doświadczeniu schizofrenii składnik, na przykład „doświadczenie chęci wycofania się od ludzi” w danych, to dlatego, że w naiwnym sensie świata chęć wycofania się od ludzi jest nienormalna. Stąd w odpowiedzi do psychologa klinicznego lub psychiatry, istnieje próba zmiany osoby tak, że pasuje do idealnego „normalnego” świata ponownie (Davidson & Cosgrove, 2003, pp.143-144)., Idąc za rozumowaniem Davidsona, istnieje niebezpieczeństwo zatrzymania się na częściowej, psychologicznej redukcji (np. opisanie osoby jako wycofującej się, a tym samym doświadczającej braku motywacji), ponieważ dochodzenie będzie miało swoją podstawę w naiwnym rozumieniu świata., Zamiast tego, jeśli przyjmiemy obrót transcendentalny, moglibyśmy (po wykorzystaniu naszych eidetycznych wariacji) zobaczyć konstytucje znaczeń, jak w każdej poważnej ludzkiej chorobie czy kryzysie, a tym samym uwolnić podmiot psychologiczny od piętna patologii i tym samym umiejscowić nasze odkrycia na poziomie transcendentalnej intersubjektywności., Kiedy wrócimy do psychologicznego, to znaczy czwartego kroku metody Davidsona i Cosgrove 'a (2003), możemy zobaczyć, że jest to psychologiczny podmiot w ludzkim kryzysie (większość tego, co jest „niewidzialną walką”), który wycofuje się w celu zachowania tego, co empirycznie pozostało z jaźni (patrz na przykład Davidson, 2003, s. 153). Czy to oznacza, że metoda Giorgi jest winna transcendentalnego psychologizmu?, W odpowiedzi na sprzeciw Davidsona i Cosgrove ' a (2003) wobec powstrzymania się od psychologicznej redukcji, Giorgi i Giorgi (2008) proponują:
z pewnością twierdzą, że są to „egzystencjalno-hermeneutyczne” typy psychologii fenomenologicznej, ale nie jest jasne, czy uwzględniają nasz rodzaj opisowych analiz przed transcendentalnych., W każdym razie błędnym byłoby uwzględnienie naszej metody pod ich zarzutem, ponieważ z wielu opisów zjawisk jasno wynika, że odniesienia do znaczeń wykraczających poza podmiot psychologiczny dostarczający opisu są wyraźnie stwierdzalne. (s. 15)
Giorgi i Giorgi (2008) dają następnie przykład, wyraźnie pokazując, że można pozostać w psychologicznej redukcji i nadal zobaczyć, jak znaczenia są kształtowane intersubjektywnie, a to wykracza poza własne doświadczenia podmiotu (np. na poziomie kulturowym i społecznym)., Innymi słowy, wydaje się, że istnieje zgoda co do tego, co jest możliwe dzięki podejściu fenomenologicznemu, ale sposób, w jaki redukcje są przedstawiane, interpretowane i co jest faktycznie możliwe do osiągnięcia naukowo, wydaje się być różny.
w tej samej odpowiedzi Davidson i Cosgrove (2003), Giorgi i Giorgi (2008) przedstawiają następujące krytyczne ujęcie wykorzystania i uzasadnienia transcendentalnej epoki jako środka do dążenia do tego, co nie-światowe i nie-ludzkie., Giorgi i Giorgi (2008) piszą,
… podczas gdy teoretyczna artykulacja perspektywy transcendentalnej przez autorów jest jasna, zastanawia się, czy w analizie autorzy wyszli poza ludzki świat intersubjektywny. Perspektywa transcendentalna, jeśli jest intersubjektywna, jest jednak poza ludzkim intersubjektywnym poziomem. Autorzy prześledzili osiągnięcia konstytucyjne z powrotem do czynników rodzinnych, społecznych i kulturowych, a tym samym poza osobistymi, ale nie jest jasne, czy ludzkość została przekroczona., Mimo to autorzy powinni być pochwaleni za próbę realizacji najbardziej radykalnego stanowiska Husserliana. (Giorgi & Giorgi, 2008, pp. 14-15)
dlatego Giorgi i Giorgi (2008) wskazują na możliwość, że Davidson i Cosgrove (2003) nie próbują pełnej transcendentalnej epoki i redukcji. Ponadto wskazują na inną różnicę w interpretacji różnicy między tym, co psychologiczne i transcendentalne., Giorgi i Giorgi (2008) piszą,
autorzy podkreślają konstytucyjną aktywność transcendentalnego „ja”, ale naszym zdaniem podmiot psychologiczny może również stanowić znaczenia i nie należy ich przeoczyć. To prawda, że podmiot psychologiczny jest uprzedmiotowieniem transcendentalnej subiektywności, ale jest to ukonstytuowana subiektywność, która nadal może się ukonstytuować. Jest ona zarówno ukonstytuowana, jak i stanowiąca. (P., 15)
takie wyjaśnienie poziomu psychologicznego może wskazywać, że różnica między tymi dwiema metodami, jeśli chodzi o rzeczywiste wyniki, może nie być tak radykalna, jak wydaje się na teoretycznym poziomie artykulacji. Istnieje możliwość, że jest to ludzka intersubjektywność, do której dąży Davidson, ale z powodu swojej interpretacji granic przed-transcendentalnej, nie może zobaczyć, w jaki sposób może znaleźć i uzasadnić ludzką intersubjektywność bez zwrócenia się ku transcendentalnej redukcji., Giorgi, z drugiej strony, wydaje się uzasadniać ludzką intersubjektywność w swojej interpretacji redukcji psychologicznej. Chociaż te dwie ścieżki mogą wydawać się przecinać w tym momencie, można również zasugerować, że są równoległe, po prostu dlatego, że dwa metodyści mają różne cele. Przyjrzyjmy się bliżej tej możliwości.
próba dokonania transcendentalnego zwrotu wydaje się być motywowana do zagwarantowania zawieszenia patologii w celu poszerzenia naszego poglądu na kondycję człowieka., Taki cel naukowy jest zgodny z nauką psychiatrii zorientowanej na odzyskiwanie, nauki, która wciąż walczy z moralizmem, który otacza naiwny pogląd na chorobę psychiczną(nie wspominając o piętnie, które pozostawia). Dokładniej, próba Davidsona osadzona jest w transcendentalnej intersubiektywności, ale także w transcendentalnym personalizmie obecnym w ideach Husserla II (np. Kohak, 1978)., Czerpiąc z analiz pracy Husserla (1978) Kohaka i wprowadzając pojęcie osoby jako transcendentalnego „ja”, staje się oczywiste, że podejście Davidsona odnosi się również do transcendentalnego personalizmu (s. 190). Davidson and Solomon (2010) piszą,
musimy pamiętać, że ta osoba nie jest psychologicznym ego lub istotą ludzką per se, ale jest osobą równie obecną w swoich interpretacjach jako psychologiczna, historyczna, biologiczna itp., Jest osobą równie społeczną, co indywidualną, tak samo czasową i historyczną, jak przestrzenną i materialno-fizyczną. Ale jest to również osoba, której życie nie jest wyczerpane sumą tych różnych perspektyw na nią. To osoba żyjąca przyjmuje tę liczbę różnych sposobów obiektywnego przejawiania się, stwarza warunki dla samej możliwości pojawienia się w ten sposób, ale jest również zachowana jako źródło tworzenia, życia samego. Jest to, być może najdokładniej powiedziane, życie osoby, która żyje w pewien obiektywnie definiowalny sposób. (P., 106, podkreślenie w oryginale)
Tak więc, chociaż niektórzy mogą sprzeciwić się, aby Davidson nie dokonał pełnego transcendentalnego zwrotu, poprzez swoją radykalną próbę, dokonuje redukcji, która różni się od tej Giorgi, ponieważ jest to redukcja, która ma na celu zagwarantowanie patologii, a tym samym być zgodne z konkretnym naukowym celem należącym do nauki psychiatrii zorientowanej na odzyskanie.,
idąc za celem Ruchu odzyskiwania, aby zmienić świat, w przeciwieństwie do klinicysty zmieniającego osobę na ustaloną normę (patrz na przykład Davidson& Cosgrove, 2003, s. 143-144), praca Davidsona należy do ogólnej walki o ruch praw obywatelskich chorych psychicznie., Opublikowane dzieło Davidsona, umiejscowione w ruchu Odnowy w psychiatrii, wyraźnie wskazuje na taką interpretację (patrz na przykład Davidson, 2003; Davidson, Rakfeldt, & Strauss, 2010; Davidson, Tondora, Staehli Lawless, O ' Connell, & Rowe, 2009). Nie dziwi więc, że czwarty krok Davidsona wskazuje, po jego transcendentalnej zmianie, „powrót do pozytywności”(Davidson & Cosgrove, 2003)., Jak wskazaliśmy na przykładzie z badania Davidsona (2003) (na temat odzyskiwania schizofrenii) powyżej, czwarty krok obejmuje wyzwolenie podmiotu psychologicznego. Davidson and Solomon (2010) piszą,
Husserl widzi rozwiązanie kryzysu kulturowego swoich czasów, aby przebywać w aktywnym dążeniu do tego rodzaju transformacji nauki; nauki, która zachęca ludzi do wzięcia aktywnej odpowiedzialności za siebie i świat, w którym żyją., Postrzeganie świata po prostu jako nagromadzenie bezsensownych i martwych faktów, już wcześniej ustalonych, pozostawia bezsilnego, aby go zmienić. Postrzeganie go jako znaczącego i zależnego od zamierzonej konstytucji motywuje do bycia odpowiedzialnym za niego i do wzięcia aktywnej roli w próbie jego zmiany. Uziemienie psychologii w transcendentalnych ramach nie tylko przywraca wartość i znaczenie nauce (poprzez ponowne przywłaszczenie świata życia), ale, co równie ważne, przywraca naukę z powrotem do trwającego życia kultury. (P., 119)
próba zmiany świata zamiast pacjenta jest wyraźnie częścią ruchu rekonwalescencji w psychiatrii i wskazuje na silną deklarację wartości napędzającą praktykę naukową. Taka agenda zawsze grozi mieszaniem nauki z Polityką, co oznacza, że trzeba postępować ostrożnie., Niemniej jednak patologia w celu ujawnienia osoby transcendentalnej jest również wielką obietnicą dla nauki psychiatrii, inicjując oderwanie się od tradycyjnych, kulturowych norm (jako naiwnego spojrzenia na świat), zwłaszcza że jest osadzona w naszej uporczywej stygmatyzacji choroby psychicznej., Badania zorientowane na odzyskanie, prowadzone przez Davidsona (2003), jasno pokazały, że patologia (jak w psychopatologii) jest obciążona tradycjonalizmem, a jaki jest lepszy sposób na oświecenie istoty ludzkiej kondycji w przeżywanym doświadczeniu choroby psychicznej i powrotu do zdrowia, a następnie poprzez wykorzystanie rodzaju transcendentalnej redukcji, przed powrotem do pozytywności.,
stąd różnica między strategiami Giorgi i Davidsona w badaniach jakościowych nie jest tylko w ich teoretycznych artykułach redukcji husserliana, ale jak te redukcje pasują do ich celu ich konkretnej nauki ludzkiej. Podczas gdy Giorgi zajmuje się nauką dla dobra psychologii jako rygorystycznej nauki ludzkiej, Davidson dodaje jeszcze jeden cel, to jest oświecenie i poszerzenie ludzkiej kondycji, aby uzyskać naukowe poczucie choroby psychicznej, a czyniąc to, powiedziałbym, że ustanawia jakościowe podejście do psychiatrii fenomenologicznej., Nie oznacza to, że metoda Giorgi nie byłaby w stanie być stosowana w kontekście badania zjawisk psychiatrycznych, ale wskazuje, że istnieje różnica pod względem celu w porównaniu z podejściem Davidsona. Stąd przyjęcie husserliańskich metod filozoficznych do jakościowych strategii badawczych oznacza, że trzeba dokonać niezbędnych zmian w redukcji, aby dopasować się do celu naukowego.,
nie ma wątpliwości, że metody są „komplementarne” lub „równoległe” i reprezentuje „silne wersje” fenomenologii Husserliana w zastosowaniu do jakościowych strategii badawczych i metodologii nauk o człowieku (Giorgi & Giorgi, 2008, s. 18-19). Jak wskazują Giorgi i Giorgi (2008),
metoda pre-transcendentalna pozostaje bliżej zjawisk psychologicznych, ale nie ma kompletnego uziemienia., Metoda transcendentalna jest dobrze ugruntowana, ale ma tendencję do podejmowania o wiele więcej niż tylko psychologiczne, aby odkryć psychologiczne. Należy również lepiej zrozumieć granicę między transcendentalnym a psychologicznym. (P., 19)
stąd możemy wnioskować, że chociaż obie te metody są dobrze ugruntowane w fenomenologii Husserliańskiej, nadal musimy pogłębiać nasze zrozumienie granic między transcendentalną intersubjektywnością a intersubjektywnością ludzką i jej znaczenia dla badań jakościowych w psychologii i psychiatrii.,
chociaż różnica między tymi dwoma metodami jakościowymi może być postrzegana w odniesieniu do ich stosowania różnych redukcji, jeśli ktoś bada głębiej, istnieje również ukryta różnica między tymi dwoma metodami, które można przypisać różnym (choć komplementarnym i równoległym) celom naukowym w kategoriach psychologii jakościowej i psychiatrii jakościowej. Innymi słowy, nawet jeśli te dwie metody są różne, należą one do wspólnego projektu naukowego ludzkiej nauki. Jeśli już, są to odmiany, które są twórczo produktywne i wzajemnie się wspierają.