Nowoczesny pojemnik do transportu odpadów promieniotwórczych średniego i wysokiego poziomu
szczególnie niepokojące w gospodarce odpadami promieniotwórczymi są dwa długotrwałe produkty rozszczepienia, Tc-99 (okres półtrwania 220 000 lat) i I-129 (okres półtrwania 15,7 mln lat), które po kilku tysiącach lat zdominowały radioaktywność wypalonego paliwa. Najbardziej kłopotliwe elementy transuraniczne w wypalonym paliwie to Np-237 (okres półtrwania 2 miliony lat) i Pu-239 (okres półtrwania 24 000 lat)., Odpady jądrowe wymagają zaawansowanego przetwarzania i zarządzania, aby skutecznie odizolować je od interakcji z biosferą. Zwykle wymaga to przetwarzania, a następnie długoterminowej strategii zarządzania obejmującej składowanie, usuwanie lub przekształcanie odpadów w nietoksyczną formę. Rządy na całym świecie rozważają szereg opcji gospodarowania odpadami i ich unieszkodliwiania, choć poczyniono ograniczone postępy w kierunku długoterminowych rozwiązań w zakresie gospodarowania odpadami.,
Onkalo jest planowanym głębokim składnikiem geologicznym do ostatecznego składowania zużytego paliwa jądrowego w pobliżu elektrowni jądrowej Olkiluoto w Eurajoki, na zachodnim wybrzeżu Finlandii. Zdjęcie jaskini pilotowej na ostatniej głębokości w Onkalo.
w drugiej połowie XX wieku badano kilka metod unieszkodliwiania odpadów promieniotwórczych, którymi są:
- „długoterminowe przechowywanie naziemne”, niezrealizowane.,
- ” Utylizacja w przestrzeni kosmicznej „(na przykład wewnątrz słońca), nie zrealizowana—gdyż byłaby obecnie zbyt droga.
- „usuwanie głębokiego otworu wiertniczego”, nie zaimplementowane.
- „topnienie skał” , nie zaimplementowane.
- „Usuwanie w strefach subdukcji”, nie zaimplementowane.
- utylizacja oceanów przez ZSRR, Wielką Brytanię, Szwajcarię, Stany Zjednoczone, Belgię, Francję, Holandię, Japonię, Szwecję, Rosję, Niemcy, Włochy i Koreę Południową (1954-93). Nie jest to już dozwolone przez umowy międzynarodowe.,
- „unieszkodliwianie dna morskiego”, niewprowadzone, Niedozwolone na mocy umów międzynarodowych.
- „Usuwanie w pokrywach lodowych”, odrzucone w Traktacie Antarktycznym
- „Wtrysk bezpośredni”, przez ZSRR i USA.
- transmutacja jądrowa, za pomocą laserów, aby spowodować rozpad beta, aby przekształcić niestabilne Atomy do tych o krótszym okresie półtrwania.
w Stanach Zjednoczonych Polityka gospodarki odpadami całkowicie załamała się wraz z zakończeniem prac nad niekompletnym składem Yucca Mountain. Obecnie znajduje się tam 70 elektrowni jądrowych, w których przechowywane jest wypalone paliwo jądrowe., Komisja niebieskiej wstęgi została powołana przez prezydenta Obamę, aby przyjrzeć się przyszłym opcjom dla tego i przyszłych odpadów. Wydaje się, że preferowane jest głębokie składowisko geologiczne. Laureat Nagrody Nobla w dziedzinie fizyki w 2018 roku Gérard Mourou zaproponował wykorzystanie wzmocnienia impulsów Chirped do generowania impulsów laserowych o wysokiej energii i niskim czasie trwania w celu Transmutacji wysoce radioaktywnego materiału (zawartego w celu) w celu znacznego skrócenia jego okresu półtrwania, z tysięcy lat do zaledwie kilku minut.,
wstępne oczyszczanieedytuj
Witryfikacjedytuj
długotrwałe przechowywanie odpadów promieniotwórczych wymaga stabilizacji odpadów w postaci, która nie reaguje ani nie ulega degradacji przez dłuższy czas. Teoretyzuje się, że jednym ze sposobów na to może być witryfikacja. Obecnie w Sellafield odpady wysokopoziomowe (rafinat PUREX pierwszego cyklu) miesza się z cukrem, a następnie kalcynuje. Kalcynacja polega na przepuszczaniu odpadów przez podgrzewaną, obracającą się rurkę., Celem kalcynacji jest odparowanie wody z odpadów i odazotowanie produktów rozszczepienia, aby wspomóc stabilność wytwarzanego szkła.
wytworzona „kalcyna” jest podawana w sposób ciągły do pieca indukcyjnego z rozdrobnionym szkłem. Powstałe szkło jest nową substancją, w której produkty odpadowe są łączone w matrycę szklaną, gdy się zestala. Jako stop, produkt ten wlewa się do cylindrycznych pojemników ze stali nierdzewnej („cylindry”) w procesie wsadowym. Po ochłodzeniu płyn zestala się („witryfikuje”) do szkła., Po uformowaniu szkło jest bardzo odporne na wodę.
po napełnieniu cylindra uszczelka jest przyspawana do głowicy cylindra. Cylinder jest następnie myty. Po sprawdzeniu pod kątem zanieczyszczeń zewnętrznych stalowy cylinder jest przechowywany, zwykle w podziemnym magazynie. W tej postaci oczekuje się, że odpady będą unieruchamiane przez tysiące lat.
szkło wewnątrz cylindra jest zwykle czarną błyszczącą substancją. Cała ta praca (w Wielkiej Brytanii) jest wykonywana przy użyciu systemów ogniw gorących., Dodaje się cukier w celu kontrolowania chemii rutenu i powstrzymania tworzenia lotnych RuO4 zawierających radioaktywne izotopy rutenu. Na Zachodzie szkło jest zwykle szkłem borokrzemianowym (podobnym do Pyrexu), podczas gdy w byłym Związku Radzieckim normalne jest stosowanie szkła fosforanowego. Ilość produktów rozszczepienia w szkle musi być ograniczona, ponieważ niektóre (pallad, inne metale grupy Pt i tellur) mają tendencję do tworzenia faz metalicznych, które oddzielają się od szkła. Masowa witryfikacja wykorzystuje elektrody do stopienia gleby i odpadów, które następnie są zakopywane pod ziemią., W Niemczech działa zakład witryfikacji, który przetwarza odpady z małej demonstracyjnej oczyszczalni, która od tego czasu została zamknięta.
Ceramika Fosforanowaedytuj
Witryfikacja nie jest jedynym sposobem na ustabilizowanie odpadów do postaci, która nie reaguje ani nie ulega degradacji przez dłuższy czas. Stosuje się również unieruchomienie poprzez bezpośrednie włączenie do krystalicznego żywiciela ceramicznego na bazie fosforanów. Zróżnicowana Chemia ceramiki fosforanowej w różnych warunkach pokazuje wszechstronny materiał, który może wytrzymać degradację chemiczną, termiczną i radioaktywną w czasie., Właściwości fosforanów, w szczególności fosforanów ceramicznych, o stabilności w szerokim zakresie pH, niskiej porowatości i minimalizacji odpadów wtórnych, stwarzają możliwości nowych technik unieruchomienia odpadów.
jon exchangeEdit
To jest powszechne dla średnio aktywnych odpadów w przemyśle jądrowym, aby być traktowane z wymiany jonowej lub innych środków w celu skoncentrowania radioaktywności w małej objętości. Znacznie mniej radioaktywne luzem (po obróbce) jest często następnie odprowadzane. Na przykład, możliwe jest użycie wodorotlenku żelaza floc do usuwania metali radioaktywnych z mieszanin wodnych., Po wchłonięciu izotopów promieniotwórczych na wodorotlenek żelaza powstały osad może być umieszczony w metalowym bębnie przed zmieszaniem z cementem w celu utworzenia stałej postaci odpadów. Aby uzyskać lepszą długoterminową wydajność (stabilność mechaniczną) z takich form, mogą być wykonane z mieszaniny popiołu lotnego lub żużla wielkopiecowego i cementu portlandzkiego, zamiast zwykłego betonu (wykonanego z cementu portlandzkiego, żwiru i piasku).,
SynrocEdit
Australijski synroc (synthetic rock) jest bardziej wyrafinowanym sposobem unieruchomienia takich odpadów, a proces ten może ostatecznie zostać wykorzystany komercyjnie dla odpadów cywilnych (obecnie jest opracowywany dla odpadów wojskowych USA). Synroc został wynaleziony przez prof. Teda Ringwooda (geochemika) z Australian National University. Synroc zawiera minerały typu pirochlore i cryptomelane. Oryginalna forma Synroc (Synroc C) została zaprojektowana dla ciekłych odpadów wysokopoziomowych (rafinat PUREX) z reaktora światłowodowego., Głównymi minerałami w tym Synroku są hollandyt (BaAl2Ti6O16), cyrkonolit (CaZrTi2O7) i perowskit (CaTiO3). Cyrkonolit i perowskit są gospodarzami aktynowców. Stront i bar zostaną zamocowane w perowskicie. CEZ zostanie naprawiony w hollandite.
Zarządzanie Długoterminoweedytuj
ramy czasowe, o których mowa w przypadku postępowania z odpadami promieniotwórczymi, wahają się od 10 000 do 1 000 000 lat, według badań opartych na wpływie szacowanych dawek promieniowania. Naukowcy sugerują, że prognozy szkody dla zdrowia w takich okresach powinny być analizowane krytycznie., Badania praktyczne uwzględniają jedynie okres do 100 lat w odniesieniu do efektywnego planowania i oceny kosztów. Długoterminowe zachowanie się odpadów promieniotwórczych pozostaje przedmiotem prowadzonych projektów badawczych w zakresie geoforekastingu.
utylizacja Nadziemnaedytuj
sucha beczka magazynowa polega zazwyczaj na pobieraniu odpadów z basenu z wypalonym paliwem i uszczelnianiu ich (wraz z gazem obojętnym) w stalowym cylindrze, który jest umieszczony w betonowym cylindrze, który działa jako osłona przed promieniowaniem. Jest to stosunkowo niedroga metoda, którą można wykonać w obiekcie centralnym lub w sąsiedztwie reaktora źródłowego., Odpady można łatwo odzyskać do ponownego przetworzenia.
geologic disposalEdit
On Feb. 14, 2014, materiały radioaktywne w instalacji pilotażowej izolacji odpadów wyciekły z uszkodzonego bębna magazynowego z powodu użycia niewłaściwego materiału opakowaniowego. Analiza wykazała brak „kultury bezpieczeństwa” w zakładzie, ponieważ jego udana eksploatacja przez 15 lat spowodowała samozadowolenie.,
w kilku krajach trwa obecnie Proces doboru odpowiednich głębokich składowisk końcowych dla odpadów wysokopoziomowych i wypalonego paliwa jądrowego, a pierwsze z nich ma zostać oddane do użytku po roku 2010., Podstawową koncepcją jest zlokalizowanie dużej, stabilnej formacji geologicznej i wykorzystanie technologii Górniczej do wykopania tunelu lub wielkogabarytowych wytaczarek tunelowych (podobnych do tych używanych do wiercenia tunelu pod Kanałem La Manche z Anglii do Francji) do wiercenia szybu 500 metrów (1600 stóp) do 1000 metrów (3300 stóp) pod powierzchnią, gdzie można wykopać pomieszczenia lub sklepienia w celu unieszkodliwienia wysoko radioaktywnych odpadów. Celem jest trwałe odizolowanie odpadów jądrowych od środowiska ludzkiego., Wiele osób nadal czuje się nieswojo z natychmiastowym wstrzymaniem zarządzania tym systemem usuwania, co sugeruje, że zarządzanie wieczyste i monitorowanie byłoby bardziej rozsądne.
ponieważ niektóre gatunki promieniotwórcze mają okres półtrwania dłuższy niż milion lat, należy wziąć pod uwagę nawet bardzo niski wyciek pojemników i wskaźniki migracji radionuklidów. Co więcej, może wymagać więcej niż jeden okres półtrwania, dopóki niektóre materiały jądrowe tracą wystarczającą radioaktywność, aby przestały być śmiertelne dla żywych istot., Przegląd szwedzkiego programu unieszkodliwiania odpadów promieniotwórczych przeprowadzony przez National Academy of Sciences w 1983 roku wykazał, że szacunki kraju na kilkaset tysięcy lat—Być może nawet do miliona lat—są niezbędne do izolacji odpadów „w pełni uzasadnione.”
Usuwanie odpadów promieniotwórczych na dnie oceanu zostało zasugerowane przez ustalenie, że głębokie wody w północnym Oceanie Atlantyckim nie wymieniają się z płytkimi wodami przez około 140 lat na podstawie danych dotyczących zawartości tlenu zarejestrowanych w okresie 25 lat., Obejmują one pochówek pod stabilną równiną abisalną, pochówek w strefie subdukcji, która powoli przenosiłaby odpady w dół do płaszcza Ziemi, i pochówek pod odległą, naturalną lub stworzoną przez człowieka wyspą. Chociaż wszystkie te podejścia mają znaczenie i ułatwiłyby międzynarodowe rozwiązanie problemu unieszkodliwiania odpadów promieniotwórczych, wymagałyby one zmiany prawa morza.
Artykuł 1 (Definicje), 7. ,, z protokołu z 1996 r. do Konwencji o zapobieganiu zanieczyszczeniu mórz przez Dumping odpadów i innych substancji (Londyńska Konwencja Dumpingowa) stwierdza:
„”morze” oznacza wszystkie wody morskie inne niż wody wewnętrzne państw, a także dno morskie i ich podglebie; nie obejmuje repozytoriów dna morskiego, do których dostęp możliwy jest wyłącznie z lądu.”
proponowana lądowa metoda unieszkodliwiania subdukcyjnych odpadów unieszkodliwia odpady jądrowe w strefie subdukcji dostępnej z lądu i dlatego nie jest zabroniona na mocy umowy międzynarodowej., Metoda ta została opisana jako najbardziej opłacalny sposób unieszkodliwiania odpadów promieniotwórczych, a od 2001 r.jako najnowocześniejsza w technologii unieszkodliwiania odpadów jądrowych.Inne podejście określane jako Remix & Return polegałoby na zmieszaniu odpadów wysokiego poziomu z kopalnią uranu i odpadami młyńskimi do poziomu pierwotnej radioaktywności rudy uranu, a następnie zastąpieniu jej w nieczynnych kopalniach uranu., Podejście to ma zalety w postaci zapewnienia miejsc pracy górnikom, którzy będą pełnić podwójną rolę personelu do unieszkodliwiania materiałów promieniotwórczych, oraz ułatwienia cyklu „Od kołyski do grobu” dla materiałów promieniotwórczych, ale byłoby nieodpowiednie dla zużytego paliwa reaktora w przypadku braku ponownego przetworzenia, ze względu na obecność w nim wysoce toksycznych pierwiastków promieniotwórczych, takich jak Pluton.
Deep borehole disposal to koncepcja usuwania wysokopoziomowych odpadów promieniotwórczych z reaktorów jądrowych w bardzo głębokich odwiertach. Głębokie usuwanie otworów stara się umieścić odpady aż 5 kilometrów (3 .,1 mi) pod powierzchnią ziemi i opiera się przede wszystkim na ogromnej naturalnej barierze geologicznej, aby ograniczyć odpady bezpiecznie i trwale, tak aby nigdy nie stanowiły zagrożenia dla środowiska. Skorupa ziemska zawiera 120 bilionów ton toru i 40 bilionów ton uranu (głównie przy stosunkowo śladowych stężeniach części na milion, z których każda sumuje się w stosunku do masy skorupy 3 × 1019 ton), wśród innych naturalnych izotopów promieniotwórczych., Ponieważ ułamek rozpadających się nuklidów na jednostkę czasu jest odwrotnie proporcjonalny do okresu półtrwania izotopu, względna radioaktywność mniejszej ilości radioizotopów wytwarzanych przez człowieka (tysiące ton zamiast bilionów ton) zmniejszyłaby się, gdy izotopy o znacznie krótszym okresie półtrwania niż większość naturalnych radioizotopów ulegną rozpadowi.
w styczniu 2013 roku Rada Hrabstwa Cumbria odrzuciła propozycje rządu centralnego Wielkiej Brytanii dotyczące rozpoczęcia prac nad podziemnym składowiskiem odpadów jądrowych w pobliżu Parku Narodowego Lake District., „Dla każdej społeczności przyjmującej, nie będzie znaczny pakiet świadczeń społecznych i wart setki milionów funtów” powiedział Ed Davey, Sekretarz Energii, ale mimo to, lokalne ciało głosowało 7-3 przeciwko kontynuowaniu badań, po wysłuchaniu dowodów od niezależnych geologów, że ” pęknięte warstwy hrabstwa nie można było powierzyć tak niebezpiecznego materiału i zagrożenia trwającego tysiąclecia.,”
poziome usuwanie otworów wiertniczych opisuje propozycje wiercenia ponad 1 km W pionie i 2 km w poziomie w skorupie ziemskiej, w celu usunięcia wysokopoziomowych form odpadów, takich jak wypalone paliwo jądrowe, cez-137 lub stront-90. Po umieszczeniu i okresie pobierania otwory wiertnicze zostaną zasypane i uszczelnione. Seria testów tej technologii została przeprowadzona w listopadzie 2018 roku, a następnie ponownie publicznie w styczniu 2019 roku przez amerykańską prywatną firmę., Badanie wykazało umieszczenie pojemnika testowego w poziomym otworze wiertniczym i pobranie tego samego pojemnika. W tym teście nie wykorzystano rzeczywistych odpadów wysokiego poziomu.
Transmutacjaedytuj
pojawiły się propozycje dotyczące reaktorów, które zużywają odpady jądrowe i przekształcają je w inne, mniej szkodliwe lub krótsze, odpady jądrowe. W szczególności integral fast reactor był proponowanym reaktorem jądrowym z jądrowym cyklem paliwowym, który nie wytwarzał odpadów transuranicznych i w rzeczywistości mógł zużywać odpady transuraniczne., Przeprowadzono testy na dużą skalę, ale później został anulowany przez rząd USA. Innym podejściem, uważanym za bezpieczniejsze, ale wymagającym większego rozwoju, jest dedykowanie reaktorów subkrytycznych Transmutacji pozostałych elementów transuranicznych.
izotopem, który znajduje się w odpadach jądrowych i który stanowi problem w zakresie proliferacji jest Pu-239. Duży zapas plutonu jest wynikiem jego produkcji wewnątrz reaktorów zasilanych Uranem i ponownego przetwarzania plutonu klasy Zbrojeniowej podczas programu zbrojeniowego., Alternatywą dla pozbycia się tego plutonu jest użycie go jako paliwa w tradycyjnym reaktorze wodnym (LWR). Badane jest kilka rodzajów paliwa o różnej wydajności niszczenia plutonu.
transmutacja została zakazana w Stanach Zjednoczonych w kwietniu 1977 roku przez prezydenta Cartera ze względu na niebezpieczeństwo rozprzestrzeniania się plutonu, ale prezydent Reagan odwołał ten zakaz w 1981 roku. Ze względu na straty ekonomiczne i ryzyko, Budowa zakładów przeróbczych w tym czasie nie została wznowiona. Ze względu na duże zapotrzebowanie na energię w UE kontynuowano prace nad tą metodą., W wyniku tego powstał praktyczny reaktor jądrowy o nazwie Mirra, w którym możliwa jest transmutacja. Ponadto w UE uruchomiono nowy program badawczy o nazwie ACTINET, aby umożliwić transmutację na dużą skalę przemysłową. Według raportu prezydenta Busha Global Nuclear Energy Partnership (GNEP) z 2007 roku, Stany Zjednoczone aktywnie promują obecnie badania nad technologiami transmutacyjnymi, które są niezbędne do znaczącego zmniejszenia problemu przetwarzania odpadów jądrowych.,
przeprowadzono również badania teoretyczne dotyczące wykorzystania reaktorów termojądrowych jako tzw. „palników aktynowcowych”, gdzie Plazma reaktora termojądrowego, taka jak w tokamaku, może być „domieszkowana” niewielką ilością „drobnych” atomów transuranowych, które byłyby transmutowane (czyli rozszczepione w przypadku aktynowców) do lżejszych pierwiastków po ich kolejnym bombardowaniu przez bardzo wysokoenergetyczne neutrony wytwarzane przez fuzję deuteru i trytu w reaktorze., Badania przeprowadzone w MIT wykazały, że tylko 2 lub 3 Reaktory termojądrowe o parametrach podobnych do parametrów Międzynarodowego eksperymentalnego reaktora termojądrowego (ITER) mogą transmutować całą roczną niewielką produkcję aktynowców ze wszystkich reaktorów lekkowodnych działających obecnie we flocie Stanów Zjednoczonych, jednocześnie generując około 1 gigawata mocy z każdego reaktora.
Re-useEdit
inną opcją jest znalezienie zastosowań izotopów w odpadach jądrowych, aby ponownie je wykorzystać., Już cezu-137, strontu-90 i kilka innych izotopów są ekstrahowane do niektórych zastosowań przemysłowych, takich jak napromieniowanie żywności i radioizotopowe Generatory termoelektryczne. Podczas gdy ponowne wykorzystanie nie eliminuje potrzeby zarządzania izotopami promieniotwórczymi, może zmniejszyć ilość wytwarzanych odpadów.,
Metoda produkcji węglowodorów wspomaganych Nuklearnie (ang. Nuclear Assisted Hydrocarbon Production Method, Canadian patent application 2,659,302) – metoda czasowego lub stałego składowania odpadów jądrowych, polegająca na umieszczaniu odpadów w jednym lub kilku składowiskach lub otworach zbudowanych w niekonwencjonalnych formacjach ropy naftowej. Strumień cieplny materiałów odpadowych przerywa powstawanie i zmienia chemiczne i / lub fizyczne właściwości materiału węglowodorowego w podziemnej formacji, aby umożliwić usunięcie zmienionego materiału., Powstaje mieszanina węglowodorów, wodoru i/lub innych płynów formacyjnych. Radioaktywność odpadów radioaktywnych o wysokim poziomie zapewnia odporność na proliferację plutonu umieszczonego na obrzeżach składowiska lub w najgłębszej części otworu.
Reaktory hodowlane mogą pracować na pierwiastkach U-238 i transuranicznych, które zawierają większość radioaktywności wypalonego paliwa w okresie 1000-100 000 lat.
utylizacja Kosmicznaedytuj
utylizacja kosmosu jest atrakcyjna, ponieważ usuwa odpady jądrowe z planety., Ma ona istotne wady, takie jak możliwość katastrofalnej awarii pojazdu startowego, który może rozprzestrzeniać materiał radioaktywny do atmosfery i na całym świecie. Duża liczba startów byłaby wymagana, ponieważ żadna pojedyncza rakieta nie byłaby w stanie przenieść bardzo dużej ilości materiału w stosunku do całkowitej ilości, która musi zostać usunięta. To sprawia, że wniosek jest niepraktyczny pod względem ekonomicznym i zwiększa ryzyko przynajmniej jednego lub kilku niepowodzeń w uruchomieniu., Aby jeszcze bardziej skomplikować sprawy, konieczne byłoby ustanowienie umów międzynarodowych w sprawie uregulowania takiego programu. Koszty i niewystarczająca niezawodność nowoczesnych systemów rakietowych do usuwania kosmosu były jednym z motywów zainteresowania nie-rakietowymi systemami kosmicznymi, takimi jak sterowniki masowe, windy kosmiczne i inne propozycje.,
krajowe plany gospodarowaniaedit
protest przeciwatomowy w pobliżu centrum unieszkodliwiania odpadów jądrowych w Gorleben w północnych Niemczech
Szwecja i Finlandia są najdalej idące w realizacji określonej technologii unieszkodliwiania, podczas gdy wiele innych przetwarza wypalone paliwo lub kontraktuje z Francją lub Wielką Brytanią, aby to zrobić, odbierając powstały Pluton i odpady wysokiego poziomu. „W wielu krajach rozwija się coraz więcej zaległości w przetwarzaniu plutonu…, Wątpliwe jest, czy regeneracja ma sens ekonomiczny w obecnym środowisku taniego uranu.”
w wielu krajach europejskich (np. Wielkiej Brytanii, Finlandii, Holandii, Szwecji i Szwajcarii) ryzyko lub dawka graniczna dla członka społeczeństwa narażonego na promieniowanie z przyszłego obiektu odpadów jądrowych o wysokim poziomie jest znacznie bardziej rygorystyczna niż sugerowana przez Międzynarodową Komisję Ochrony Przed Promieniowaniem lub proponowana w Stanach Zjednoczonych., Europejskie limity są często bardziej rygorystyczne niż norma zaproponowana w 1990 roku przez Międzynarodową Komisję Ochrony Przed Promieniowaniem o współczynnik 20 i bardziej rygorystyczne o współczynnik dziesięciu niż norma zaproponowana przez Amerykańską Agencję Ochrony Środowiska (EPA)dla składowiska odpadów jądrowych w górach Yucca przez pierwsze 10 000 lat po zamknięciu.
Amerykańska Agencja Ochrony Środowiska (EPA) zaproponowała ustawowy limit wynoszący maksymalnie 3.,5 millisieverts (350 millirem) każdego roku do lokalnych osób po 10,000 lat, co stanowiłoby do kilku procent ekspozycji obecnie odbieranej przez niektóre populacje w najwyższych naturalnych regionach tła na Ziemi, choć Departament Energii Stanów Zjednoczonych (DOE) przewidywał, że otrzymana dawka będzie znacznie poniżej tej granicy. W ciągu tysięcy lat, po tym jak najbardziej aktywne krótkookresowe radioizotopy rozpadły się, grzebiąc USA., odpady jądrowe zwiększyłyby radioaktywność w największych 2000 stóp skał i gleby w Stanach Zjednoczonych (10 milionów km2) o około 1 część na 10 milionów w stosunku do skumulowanej ilości naturalnych izotopów promieniotwórczych w takiej objętości, ale w pobliżu miejsca miałoby znacznie wyższe stężenie sztucznych izotopów promieniotwórczych pod ziemią niż taka średnia.,
MongoliaEdit
Po tym, jak pojawiły się poważne sprzeciwy dotyczące planów i negocjacji między Mongolią a Japonią i Stanami Zjednoczonymi Ameryki w sprawie budowy obiektów jądrowych w Mongolii, Mongolia przerwała wszystkie negocjacje we wrześniu 2011 roku. Negocjacje te rozpoczęły się po tym, jak Zastępca Sekretarza ds. energii USA Daniel Poneman odwiedził Mongolię we wrześniu 2010 roku. W lutym 2011 roku w Waszyngtonie odbyły się rozmowy między przedstawicielami Japonii, Stanów Zjednoczonych i Mongolii., Następnie do negocjacji dołączyły Zjednoczone Emiraty Arabskie (ZEA), które chciały kupić paliwo jądrowe z Mongolii. Rozmowy były utrzymywane w tajemnicy i chociaż dziennik Mainichi donosił o nich w maju, Mongolia oficjalnie zaprzeczyła istnieniu tych negocjacji. Zaniepokojeni tą wiadomością mieszkańcy Mongolii zaprotestowali przeciwko planom i zażądali od rządu wycofania planów i ujawnienia informacji., Prezydent Mongolii Tsachiagijn Elbegdorj wydał 13 września dekret zakazujący wszelkich negocjacji z zagranicznymi rządami lub organizacjami międzynarodowymi w sprawie planów składowania odpadów jądrowych w Mongolii. Rząd mongolski oskarżył gazetę o rozpowszechnianie fałszywych oświadczeń na całym świecie. Po wydaniu rozkazu Prezydenckiego prezydent Mongolii zwolnił osobę, która rzekomo brała udział w tych rozmowach.,
nielegalne wysypiskoedytuj
władze we Włoszech prowadzą śledztwo w sprawie mafijnego klanu 'Ndrangheta oskarżonego o handel i nielegalne wysypisko odpadów jądrowych. Według informatora, kierownik włoskiej Państwowej Agencji Badań nad energią Enea zapłacił klanowi za pozbycie się 600 beczek toksycznych i radioaktywnych odpadów z Włoch, Szwajcarii, Francji, Niemiec i Stanów Zjednoczonych, z Somalią jako miejscem docelowym, gdzie odpady zostały zakopane po wykupieniu lokalnych polityków., Byli pracownicy Enei są podejrzani o płacenie przestępcom za odbieranie odpadów z ich rąk w latach 80. i 90. XX wieku. transport do Somalii trwał do lat 90., podczas gdy klan 'Ndrangheta wysadził również ładunki statków, w tym radioaktywne odpady szpitalne, wysyłając ich do dna morskiego u wybrzeży Kalabrii. Według grupy ekologicznej Legambiente, byli członkowie 'ndranghety powiedzieli, że płacą im za zatopienie statków z materiałem radioaktywnym przez ostatnie 20 lat.