tachykardii przedsionkowo-komorowej (AV) obejmuje zarówno tachykardię węzłową AV (AVNRT), jak i tachykardię rdzeniową AV (AVRT) przy użyciu dodatkowej drogi. Leczenie ostrego ataku różni się od długotrwałego leczenia zarówno AVNRT, jak i AVRT. Werapamil i adenozyna, wydłużając oporny okres węzła AV, są bardzo skuteczne w kończeniu ostrych ataków AVNRT i ortodromicznego AVRT., Przemiana rytmu zatokowego następuje w około 90% przypadków tachykardii po podaniu obu leków dożylnym. Początkowa dawka werapamilu wynosi 0,075-0,1 mg / kg mc., a następnie można podać w bolusie 5 mg do maksymalnej dawki 15-20 mg. Początkowa dawka adenozyny wynosi 3 lub 6 mg, ale można podać dawki 9 lub 12 mg, jeśli mniejsze dawki nie powiodły się. Inne czynniki powodujące wydłużenie okresu oporności na leczenie szlaku pomocniczego w AVRT lub szlaku szybkiego w AVNRT często przerywają częstoskurcz reentryczny., Takimi środkami są leki przeciwarytmiczne klasy IC, takie jak flekainid lub propafenon i leki klasy IA, takie jak prokainamid. U pacjentów z dodatkowymi drogami i antydromicznym częstoskurczem lub migotaniem przedsionków prowadzącymi drogą dodatkową, należy unikać leczenia werapamilem lub digoksyną, ponieważ leki te mogą zwiększać właściwości przewodnictwa drogi dodatkowej, prowadząc w ten sposób do zwiększenia szybkości komór lub nawet do migotania komór. Zapobieganie epizodom AVNRT można uzyskać za pomocą różnych leków przeciwarytmicznych., Digoksyna w monoterapii lub w skojarzeniu z beta-blokerami jest skuteczna w około 50% przypadków, a zwłaszcza gdy połączenie okazało się skuteczne podczas badań elektrofizjologicznych.(Streszczenie okrojone na 250 słów)