kryzysy walutowe i kryzysy długu państwowego, które miały miejsce z coraz większą częstotliwością od czasu kryzysu zadłużenia w Ameryce Łacińskiej w latach 80. Istnieje kilka „generacji” modeli kryzysów walutowych.
pierwsza generacjaedytuj
„pierwsza generacja” modeli kryzysów walutowych rozpoczęła się od adaptacji przez Paula Krugmana modelu Stephena Salanta i Dale 'a Hendersona ataków spekulacyjnych na rynku złota., Krugman twierdzi w swoim artykule, że nagły atak spekulacyjny na stały kurs walutowy, choć wydaje się być irracjonalną zmianą oczekiwań, może wynikać z racjonalnego zachowania inwestorów. Dzieje się tak, gdy inwestorzy przewidują, że rząd prowadzi nadmierny deficyt, co powoduje, że brakuje mu aktywów płynnych lub „twardszej” waluty obcej, którą może sprzedać, aby wesprzeć swoją walutę po stałym kursie., Inwestorzy są skłonni utrzymać walutę tak długo, jak oczekują, że kurs wymiany pozostanie stały, ale masowo uciekają od waluty, gdy spodziewają się, że peg wkrótce się skończy.
druga generacjaedytuj
„druga generacja” modeli kryzysów walutowych rozpoczyna się od pracy Obstfelda (1986). W tych modelach wątpliwości co do tego, czy rząd jest skłonny utrzymać swój kurs walutowy, prowadzą do wielokrotnej równowagi, co sugeruje, że samospełniające się przepowiednie mogą być możliwe., W szczególności inwestorzy oczekują zobowiązania warunkowego ze strony rządu, a jeśli sytuacja stanie się wystarczająco zła, peg nie zostanie utrzymany. Na przykład, w 1992 r. kryzys ERM, Wielka Brytania doświadczała spowolnienia gospodarczego, podobnie jak Niemcy były Boom z powodu zjednoczenia. W rezultacie Niemiecki Bundesbank zwiększył stopy procentowe, aby spowolnić ekspansję. Aby utrzymać peg do Niemiec, byłoby konieczne dla Banku Anglii, aby spowolnić gospodarkę Wielkiej Brytanii poprzez zwiększenie stóp procentowych, jak również., Ponieważ Wielka Brytania była już w pogorszeniu koniunktury, rosnące stopy procentowe zwiększyłyby bezrobocie, a inwestorzy spodziewali się, że politycy brytyjscy nie będą skłonni do utrzymania peg. W rezultacie inwestorzy zaatakowali walutę i Wielka Brytania opuściła peg.
trzecia generacjaedytuj
modele kryzysów walutowych trzeciej generacji zbadały, w jaki sposób problemy w systemie bankowym i finansowym oddziałują na kryzysy walutowe i w jaki sposób kryzysy mogą mieć realny wpływ na resztę gospodarki.,
McKinnon& Pill (1996), Krugman (1998), Corsetti, Pesenti,& Roubini (1998) zasugerował, że „nadmierne zaciąganie pożyczek” przez banki w celu sfinansowania kredytów pokusy nadużycia było formą ukrytych długów rządowych (w zakresie, w jakim rządy ratowałyby upadające banki).
Radelet& Sachs (1998) zasugerował, aby samospełniające się paniki, które uderzają w pośredników finansowych, wymusiły likwidację długoterminowych aktywów, co następnie „potwierdza” paniki.,
Chang i Velasco (2000) twierdzą, że kryzys walutowy może spowodować kryzys bankowy, jeśli lokalne banki mają długi denominowane w walucie obcej,
Burnside, Eichenbaum i Rebelo (2001 i 2004) twierdzą, że rządowa gwarancja systemu bankowego może dać bankom zachętę do przejęcia długu zagranicznego, czyniąc zarówno walutę, jak i system bankowy podatnymi na ataki.
Krugman (1999) zaproponował dwa inne czynniki, próbując wyjaśnić Azjatycki kryzys finansowy: (1) bilanse firm wpływają na ich zdolność do wydawania, oraz (2) przepływy kapitału wpływają na realny kurs wymiany., (Zaproponował swój model jako „kolejny kandydat do modelowania kryzysu trzeciej generacji” (p32)). System bankowy nie odgrywa jednak żadnej roli w jego modelu. Jego model doprowadził do recepty na politykę: nałożenia godziny policyjnej na lot kapitału, która została wprowadzona przez Malezję podczas azjatyckiego kryzysu finansowego.