Sobór Watykański II, znany również jako Watykan II, który odbył się w latach 1962-1965, był jednym z najważniejszych soborów w historii Kościoła i głęboko zmienił struktury i praktyki kościoła. Według słów papieża Jana XXIII, aggiornaménto, dążył on do „unowocześnienia kościoła”, a wiele dekretów soboru wprowadziło go do współczesnego świata., Chociaż reformy zostały przyjęte z zadowoleniem przez wielu, spowodowały wewnętrzne zakłócenia większe niż jakikolwiek Kościół znany od czasów reformacji protestanckiej. Niektórzy twierdzili, że Rada nie posunęła się wystarczająco daleko, podczas gdy inni twierdzili, że jej reformy posunęły się za daleko, za szybko. W następnych dziesięcioleciach po Soborze Liberalni i konserwatywni katolicy byli podzieleni w kwestii interpretacji jego dekretów. Chociaż taka niezgoda stanowiła realne zagrożenie schizmą, było tylko kilka grupowych wyjazdów., Liczba wyjazdów poszczególnych członków świeckich i duchowieństwa była jednak na tyle duża, że budziła zaniepokojenie i pozostawała ważną kwestią dla Kościoła długo po zakończeniu soboru.
zgodnie z Watykanem II Kościół Rzymskokatolicki oficjalnie porzucił swoją pozycję „jednego prawdziwego Kościoła” i formalnie zakończył tysiącletnią schizmę z greckim Kościołem Prawosławnym. Wszedł również w rozmowy ekumeniczne z innymi kościołami z nadzieją na ustanowienie większej jedności chrześcijańskiej., Kościół przyjął status obserwatora w Światowej Radzie kościołów i uczestniczył w grupach związanych z Światową radą kościołów. Przedstawiciele Kościoła uczestniczyli w dyskusjach sponsorowanych przez Światową Radę, która doprowadziła do opublikowania ważnego dokumentu „Chrzest, Eucharystia, and Ministry” (1982), w którym określono obszary porozumienia między Kościołami w kilku podstawowych naukach; Kościół odpowiedział pozytywnie, choć z kwalifikacją, na tekst., Kroki mające na celu poprawę stosunków z Religiami Niechrześcijańskimi zostały podjęte w Watykanie II i przez papieży późnego XX wieku. Deklaracja Soboru Nostra aetate (28 października 1965; „w naszej epoce”) odrzuciła tradycyjne oskarżenie, że Żydzi zabili Chrystusa, uznała zasadność judaizmu i potępiła antysemityzm. Wysiłki na rzecz poprawy relacji z innymi religiami, zwłaszcza judaizmem, były kluczowe dla papiestwa św. Jana Pawła II, który modlił się ze światowymi przywódcami religijnymi w 1986 r., pielgrzymował do Jerozolimy, modlił się w meczecie i synagodze.,
otwartość Kościoła katolickiego po Soborze Watykańskim II przybrała zaskakujące formy w miejscach takich jak Ameryka Łacińska, gdzie wielu lokalnych przywódców kościelnych popierało teologię wyzwolenia (ruch latynoamerykański, który starał się nieść pomoc ubogim jako religijny obowiązek i krytykował istniejące struktury społeczno-ekonomiczne) w latach 70. przez pewien czas kościół przyjął mniej konfrontacyjne podejście do rządów komunistycznych w nadziei na poprawę życia katolików w tych krajach., Jednak po wyborze Jana Pawła II Kościół wspierał ruchy opozycyjne w komunistycznej Europie Wschodniej i tłumił teologię wyzwolenia; jednocześnie pozostawał mocno zaangażowany w sprawy międzynarodowe, gdyż papież odbywał liczne wizyty duszpasterskie na całym świecie.
problemy są jednak bardziej dowodowe niż postęp. Kościół stanął przed wyzwaniem rozwiązania długo utajonego konfliktu między hierarchią a niższym duchowieństwem o tradycję całkowitego posłuszeństwa w życiu i służbie., Konflikt ten doszedł do głowy w kwestii celibatu kleryckiego; chociaż nie ma pewnych statystyk, istnieją szacunki, że aż połowa duchowieństwa katolickiego życzy sobie, aby celibat był nieobowiązkowy. Kwestia celibatu kleryckiego została podniesiona na nowo na przełomie lat 90. i 2000, kiedy członkowie kleru, jak wspomniano wcześniej, zostali oskarżeni o molestowanie seksualne nieletnich., Niektórzy twierdzili jednak, że pedofilia nie ma związku z wymogiem celibatu, twierdząc, że źródłem nadużyć seksualnych jest infiltracja duchowieństwa przez drapieżników seksualnych, którzy chcą wykorzystać łatwy dostęp kapłanów do dzieci.
było też niezadowolenie wśród duchowieństwa co do charakteru posługi kościoła. Wielu pracowników religijnych uważało, że konwencjonalne Ministerstwa nie docierają do wystarczającej liczby ludzi i nie zaspokajają ich najpilniejszych potrzeb., Pragnienie pracy „w świecie”, choć nie jest obce służbie Nowego Testamentu, nie było łatwo zaspokoić w ramach tradycyjnych ról przypisywanych duchowieństwu. A to, co w niektórych miejscach mogło wydawać się drobnym problemem, stało się poważnym problemem w innych; wielu kapłanów i zakonnic (zwłaszcza kobiet zakonnych, które miały większy problem) nie chciało już nosić identyfikującego stroju, ponieważ uważali, że jest to przeszkoda w osobistych relacjach., Niezadowolenie z życia i posługi doprowadziło do wielu odejść od kapłaństwa, najbardziej dramatycznie po encyklice Pawła VI Sacerdotalis caelibatus (24 czerwca 1967; „celibat kapłański”), która potwierdziła konieczność celibatu. Również świeccy stali się bardziej oporni i wielu opuściło kościół z różnych powodów, w tym nauki Kościoła o sztucznej kontroli urodzeń. Niektórzy odeszli, ponieważ uważali reformy Watykanu II za zbyt liberalne., Ogólnie rzecz biorąc, było powszechne, ale nie wyraźne odrzucenie tradycyjnych zastosowań władzy i posłuszeństwa w duchowieństwie rzymskokatolickim i wspólnotach religijnych.
Philip Gould—DAMON/wiek fotostock
Watykan II dokonał również głębokich zmian w praktykach liturgicznych obrządku rzymskiego., Zatwierdziła tłumaczenie liturgii na języki narodowe, aby umożliwić większy udział w nabożeństwie i uczynić sakramenty bardziej zrozumiałymi dla zdecydowanej większości świeckich. Zmiana, ostre zerwanie ze starszą tradycją posługiwania się łaciną w kulcie, spowodowała dyskomfort dla niektórych, ale pozwoliła dostosować liturgię do potrzeb i pragnień wielu na całym świecie.,
być może najważniejszą zmianą, jaką dokonał Watykan II, był początek tego, co niemiecki teolog Karl Rahner (1904-1984) nazwał powstaniem Weltkirche (niem. „Kościół światowy”). Watykan II nie był zdominowany przez kościoły Europy i Obu Ameryk, tradycyjne Ośrodki katolickiej siły. Kościół Weltkirche rozwijał się przez resztę XX wieku, gdy Kościół katolicki stał się energiczną obecnością w Afryce i częściach Azji, a także stał się bardziej prominentnym i otwartym kościołem w Ameryce Środkowej i Łacińskiej.,
zmiany demograficzne współczesnego katolicyzmu stawiają Kościołowi szereg wyzwań. Jak powinna zareagować na malejącą frekwencję w kościołach, malejącą liczbę wyznawców oraz rosnący sekularyzm na Zachodzie, a w szczególności w tradycyjnie katolickich krajach Europy? Czy ordynacja kobiet i żonatych mężczyzn sprawdziłaby te trendy? Jak Kościół powinien odpowiedzieć na rosnącą liczbę muzułmanów w niektórych z tych krajów? Jak powinna ona dostosować swoje przesłanie i praktykę w innych niż Zachodnie rejonach świata, zwłaszcza w Afryce?, Jak powinna ona zrównoważyć władzę papieską nad całym Kościołem i prawa biskupów nad kościołami lokalnymi, aby uniknąć scentralizowanego autorytaryzmu z jednej strony i utraty jedności z drugiej? Jakie strategie duszpasterskie powinny być stosowane w walce z agresywną ewangelizacją grup fundamentalistycznych w Ameryce Łacińskiej? Takie wyzwania są wśród wielu, które staną przed kościołem w nowym tysiącleciu, starając się być wiernym temu ewangelicznemu nakazowi ” wydobywania starych i nowych rzeczy.”
Lawrence Cunningham The Editors of Encyclopaedia Britannica