liderzy polityczni w Ameryce Łacińskiej często uciekają się do rewolucji jako desperackiego środka-czasami, rzeczywiście, jedynego środka-do osiągnięcia demokratycznego rządu i sprawiedliwości społecznej. Można się spodziewać, że popyt na te „dobra” będzie wzrastał w miarę jak Machina rządowa, za pomocą której powinny być one osiągane, jak przywódcy polityczni okazują nieudolność lub apatię w ich promowaniu, jak również jak kontrolujące mniejszości odmawiają złagodzenia swojej kontroli nad panującym systemem politycznym i gospodarczym., Tak jak protesty przeciwko oligarchicznemu systemowi politycznemu często prowadzą do rewolucyjnego obalenia rządu, tak protesty przeciwko oligarchicznemu systemowi społecznemu i ekonomicznemu ze strony coraz bardziej świadomych i ożywionych mas w Ameryce Łacińskiej mogą, pod wpływem odpowiednich przywódców, przybrać formę walki klas i obalenia społecznego.,
tragedią Ameryki Łacińskiej jest to, że w istniejącym środowisku społeczno-politycznym proces przekazywania władzy z jednego caudillo do drugiego, z jednej rządzącej kliki do drugiej, lub z kilku do wielu (ta ostatnia operacja o tej nazwie jest zasadniczo Demokratyczna) był tak często dokonywany w sposób rewolucyjny, ponieważ w ocenie opozycji politycznej nie mógł być zrealizowany w inny sposób., Równie tragedią jest to, że gdy rewolucje wpadną w ręce totalitaryzmów, mogą rozwijać się w kierunku, który jest nieszkodliwy dla interesów mas i w ten sposób mogą pokonać podstawowe cele, dla których zostały zorganizowane. W zakresie, w jakim ma to miejsce, w Ameryce Łacińskiej lub gdzie indziej, takie rewolucje można uznać za sprzeczne z interesami demokratycznych narodów świata.
„rewolucja w Ameryce Południowej” Clarence H. Haring. Sprawy zagraniczne, styczeń 1931.