podziel się swoją opinią + Otwórz adnotacje. Bieżąca liczba adnotacji na tej stronie jest obliczana.
owocożerny nietoperz (Artibeus watsonii). Wizerunek kredyt: Stephen Rossiter (CC BY 4.0)
nietoperze są sławni używać ich słuch odkrywać ich środowisko, jeszcze mniej ludzie są świadomi, że te latające ssaki mają dobry noc i światło dzienne., Niektóre nietoperze mogą nawet widzieć w kolorze dzięki dwóm światłoczułym białkom z tyłu oczu: S-opsin, który wykrywa światło niebieskie i ultrafioletowe oraz L-opsin, który wykrywa światło zielone i czerwone. Wiele gatunków nietoperzy, jednak brakuje jednego z tych białek i nie może odróżnić żadnych kolorów; innymi słowy, są one całkowicie daltonistą.
niektóre gatunki nietoperzy występujące w Ameryce Środkowej i Południowej samodzielnie straciły zdolność widzenia światła niebiesko-ultrafioletowego, a tym samym utraciły także widzenie kolorów., Nietoperze te mają zróżnicowaną dietę – od owadów po owoce, a nawet krew – a umiejętność rozróżniania kolorów może stanowić zaletę w wielu ich działaniach, w tym polowaniu lub żerowaniu. Geny widzenia u tych nietoperzy dają więc naukowcom możliwość zbadania, w jaki sposób pozornie ważna cecha może zostać utracona na poziomie molekularnym.
teraz raport, że S-opsin został utracony ponad tuzin razy w historii ewolucyjnej tych Środkowo – i południowoamerykańskich nietoperzy., W analizie wykorzystano próbki 55 gatunków, w tym zwierzęta złowione na wolności oraz okazy z muzeów. Podobnie jak w przypadku innych białek, instrukcje kodowane w sekwencji genów dla opsyny S muszą być skopiowane do cząsteczki RNA, zanim będą mogły zostać przetłumaczone na białko. Zgodnie z oczekiwaniami, s-opsina była kilkakrotnie tracona z powodu zmian w sekwencji genów, które zakłócały tworzenie się białka., Jednak w kilku punktach historii ewolucyjnej tych nietoperzy zaszły dodatkowe zmiany, które wpłynęły na produkcję RNA lub białka, bez oczywistej zmiany samego genu. To odkrycie sugeruje, że inne badania, które opierają się wyłącznie na DNA, aby zrozumieć ewolucję, mogą nie doceniać, jak często cechy mogą zostać utracone. Poprzez uchwycenie „ewolucji w działaniu”, wyniki te zapewniają również pełniejszy obraz molekularnych celów ewolucji w zróżnicowanym zestawie nietoperzy.