5.1 Właściwości farmakodynamiczne
mechanizm działania.
Telmisartan wypiera angiotensynę II z bardzo dużym powinowactwem z miejsca wiązania z podtypem receptora AT1, który jest odpowiedzialny za znane działanie angiotensyny II. Telmisartan nie wykazuje częściowej aktywności agonistycznej wobec receptora AT1. Telmisartan wiąże się selektywnie z receptorem AT1 i nie wykazuje istotnego powinowactwa do innych receptorów, ani nie hamuje reniny osocza ludzkiego ani nie blokuje kanałów jonowych., Istotnym klinicznie działaniem blokady receptora AT1 jest obniżenie ciśnienia tętniczego krwi poprzez hamowanie skurczu naczyń za pośrednictwem angiotensyny II, co prowadzi do zmniejszenia ogólnoustrojowego oporu naczyniowego. Podczas podawania telmisartanu, usunięcie ujemnego sprzężenia zwrotnego angiotensyny II na wydzielanie reniny powoduje zwiększenie aktywności reniny w osoczu, co z kolei prowadzi do zwiększenia stężenia angiotensyny II w osoczu. Pomimo tego zwiększenia, działanie przeciwnadciśnieniowe i zmniejszone stężenie aldosteronu wskazują na skuteczną blokadę receptora angiotensyny II., Telmisartan nie hamuje enzymu konwertującego angiotensynę (kininazy II), enzymu rozkładającego bradykininę. Dlatego nie należy się spodziewać nasilania działań niepożądanych związanych z działaniem bradykininy ani wywoływania obrzęków.
u ludzi dawka 80 mg telmisartanu prawie całkowicie hamuje zwiększenie ciśnienia tętniczego wywołane przez angiotensynę II. Działanie hamujące utrzymuje się przez 24 godziny i jest nadal mierzalne do 48 godzin.
po podaniu pierwszej dawki produktu Micardis początek działania przeciwnadciśnieniowego występuje stopniowo w ciągu 3 godzin., Maksymalne obniżenie ciśnienia krwi osiąga się zazwyczaj po 4-8 tygodniach od rozpoczęcia leczenia.
przy ambulatoryjnym monitorowaniu ciśnienia tętniczego krwi i konwencjonalnych pomiarach ciśnienia tętniczego, stosunek wartości najmniejszej wartości w ciągu 24 godzin do wartości szczytowej dla dawki 40-80 mg telmisartanu wynosił> 70% zarówno dla skurczowego, jak i rozkurczowego ciśnienia tętniczego krwi.
u pacjentów z nadciśnieniem tętniczym telmisartan obniża skurczowe i rozkurczowe ciśnienie krwi bez wpływu na częstość tętna., Skuteczność działania przeciwnadciśnieniowego telmisartanu jest niezależna od płci lub wieku i porównywano ją z lekami przeciwnadciśnieniowymi, w tym amlodypiną, atenololem, enalaprylem, ramiprylem, hydrochlorotiazydem, lizynoprylem i walsartanem. Telmisartan (40-120 mg raz na dobę) jest co najmniej tak samo skuteczny jak amlodypina (5-10 mg) i atenolol (50-100 mg raz na dobę). Telmisartan (20-80 mg raz na dobę) jest równoważny enalaprylowi (5-20 mg raz na dobę), a telmisartan (40-160 mg raz na dobę) jest porównywalny z lizynoprylem (10-40 mg raz na dobę) (patrz punkt 5.1 Właściwości farmakodynamiczne, badania kliniczne).,
po podaniu pierwszej dawki telmisartanu częstość występowania objawowego niedociśnienia ortostatycznego z objawami na tyle ciężkimi, że mogą być zgłaszane jako działanie niepożądane u 3445 pacjentów wynosiła 0, 4% (14 / 3445).
po nagłym przerwaniu leczenia ciśnienie tętnicze stopniowo powraca do wartości przed leczeniem w ciągu kilku dni, bez objawów nadciśnienia z odbicia.
badania kliniczne. Leczenie nadciśnienia tętniczego.przeciwnadciśnieniowe działanie preparatu Micardis oceniano w trzech głównych krótkotrwałych (8-12 tygodni) badaniach klinicznych kontrolowanych placebo, w których stosowano dawkę 40-160 mg na dobę., W badaniach wzięło udział łącznie 908 pacjentów z nadciśnieniem tętniczym (rozkurczowe ciśnienie krwi 95-114 mmHg), z których 483 losowo przydzielono do grupy otrzymującej telmisartan. Jednym z badań było 12-tygodniowe badanie z ustaloną dawką, w którym porównywano telmisartan (40-160 mg), enalapryl 20 mg i placebo. Pozostałe dwa były badaniami dotyczącymi zwiększania dawki; jedno porównywało telmisartan (40 do 80 mg i 80 do 120 mg), atenolol (50 do 100 mg) i placebo w okresie 8 tygodni, drugie porównywało telmisartan (40 do 80 do 120 mg), amlodypinę (5 do 10 mg) i placebo w okresie 12 tygodni., Dawki 40-160 mg podawane raz na dobę powodowały statystycznie i klinicznie istotne obniżenie zarówno skurczowego, jak i rozkurczowego ciśnienia krwi.
ostatnie odczyty średniego spadku ciśnienia skurczowego/ rozkurczowego po odjęciu placebo w badaniu dotyczącym ustalonej dawki wynosiły 12, 4 ± 2, 2 / 7, 5 ± 1, 3 mmHg (dawka 40 mg) i 12, 6 ± 2, 2/7, 9 ± 1, 3 mmHg (dawka 80 mg). Schematy zwiększania dawki osiągały średnie zmniejszenie skurczowego/ rozkurczowego ciśnienia krwi po odjęciu placebo o 9, 2 ± 3, 0/5, 7 ± 1, 5 mmHg (W schemacie dawkowania 40 do 80 mg), 13, 1 ± 3, 1/6, 4 ± 1, 5 mmHg (W schemacie dawkowania 80 do 120 mg) i 13, 2 ± 2, 3/7, 1 ± 1.,4 mmHg (opcjonalny schemat zwiększania dawki od 40 do 80 do 120 mg).
w długoterminowych otwartych badaniach dostosowywania dawki telmisartanu (z opcjonalnym dodatkiem hydrochlorotiazydu i dodatkiem blokera kanałów wapniowych lub beta-adrenolityków), po 46-58 tygodniach leczenia nadciśnienia tętniczego poddano analizie 1425 pacjentów. Średnie zmniejszenie skurczowego/ rozkurczowego ciśnienia krwi w ostatnim okresie leczenia w stosunku do wartości wyjściowych wynosiło od 17, 9 do 25, 8/14, 1 do 16, 1 mmHg.,
łącząc wszystkie badania kliniczne z udziałem inhibitorów konwertazy angiotensyny, częstość występowania kaszlu była istotnie mniejsza u pacjentów leczonych telmisartanem niż u pacjentów leczonych inhibitorami konwertazy angiotensyny (Ace). Ponadto częstość występowania kaszlu po podaniu telmisartanu w sześciu badaniach kontrolowanych placebo była identyczna jak w przypadku pacjentów otrzymujących placebo (1, 6%).
w badaniu z udziałem 378 pacjentów ze stabilną zastoinową niewydolnością serca (klasa II-III wg NYHA) telmisartan (w dawce od 10 do 80 mg) zastąpił dotychczas stosowany enalapryl., Nie obserwowano różnic między telmisartanem a enalaprylem w odniesieniu do frakcji wyrzutowej, zdolności czynnościowych, objawów niewydolności serca lub masy ciała.
w innym badaniu z udziałem 533 pacjentów nie stwierdzono istotnych różnic po leczeniu zarówno pomiędzy grupami otrzymującymi telmisartan, jak i atenolol w podgrupie pacjentów z nadciśnieniem tętniczym (78 Z 533 pacjentów) w odniesieniu do lewego przedsionka i średnicy komór lub aorty, lub grubości ściany lewej komory lub masy mięśniowej, w porównaniu z wynikami wyjściowymi., W małym badaniu z udziałem 33 pacjentów (21 leczonych telmisartanem, 11 leczonych atenololem) z przerostem lewej komory serca na początku leczenia (zdefiniowanym jako wskaźnik LVM ≥ 125 g/m2 pc.na początku leczenia), telmisartan i atenolol obniżyły wskaźnik masy lewej komory w podobnym stopniu (14-19 g/m2 pc.) po 4 miesiącach leczenia.
w badaniu z udziałem 30 pacjentów otrzymujących telmisartan z hydrochlorotiazydem lub bez hydrochlorotiazydu, nie stwierdzono istotnego wpływu na nerkowy przepływ osocza, szybkość przesączania kłębuszkowego lub klirens kreatyniny po 8 tygodniach leczenia, gdy zarówno skurczowe, jak i rozkurczowe ciśnienie krwi ulegało znacznemu obniżeniu., W innym badaniu z udziałem 71 pacjentów z umiarkowaną niewydolnością nerek (klirens kreatyniny 30-80 mL/min) ciśnienie tętnicze krwi było znacząco obniżone bez zmian klirensu kreatyniny lub innych parametrów czynnościowych nerek. W obu badaniach zmniejszono wydzielanie albumin i białek z moczem, nie stwierdzono natomiast zmian w wydalaniu sodu i potasu. Elektrolity w osoczu pozostały nienaruszone. Leczenie telmisartanem nie wykazało działania moczowodowego.
po podaniu telmisartanu nie stwierdzono wpływu na stężenie glukozy w osoczu, peptydu C ani insuliny., Nie ma dowodów na niekorzystny wpływ telmisartanu na pacjentów z ustabilizowaną cukrzycą.
zapobieganie chorobom i umieralności sercowo-naczyniowej.
w badaniu ONTARGET oceniano zapobieganie chorobowości i umieralności sercowo-naczyniowej u pacjentów ze znanym wysokim ryzykiem jej wystąpienia z powodu wcześniej udokumentowanej choroby lub obecności czynników ryzyka, takich jak cukrzyca z udokumentowanym uszkodzeniem narządów końcowych., Badania TRANSCEND i PRoFESS obejmowały różne populacje, odpowiednio pacjentów z nietolerancją ACE-I i pacjentów z niedawno przebytym udarem (< 120 dni); oceniano odpowiednio zapobieganie chorobowości i śmiertelności sercowo-naczyniowej oraz zapobieganie wtórnemu udarowi, jako pierwszorzędowy punkt końcowy.
ONTARGET (badanie podstawowe).,
w badaniu ONTARGET (trwające badanie Telmisartan w monoterapii i w skojarzeniu z Ramiprylem Global Endpoint Trial) porównano wpływ telmisartanu, ramiprylu i połączenia telmisartanu i ramiprylu na wyniki sercowo – naczyniowe u 25 620 pacjentów w wieku 55 lat lub starszych z chorobą wieńcową w wywiadzie, udarem mózgu, przemijającym napadem niedokrwiennym, chorobą naczyń obwodowych lub cukrzycą z towarzyszącymi objawami uszkodzenia narządów końcowych (np. retinopatią, przerostem lewej komory serca, makro-lub mikroalbuminurią), co stanowi szeroki przekrój poprzeczny pacjentów z wysokim ryzykiem zdarzeń sercowo-naczyniowych.,
wspólnym celem badania ONTARGET było określenie, czy (a) połączenie telmisartanu w dawce 80 mg i ramiprylu w dawce 10 mg jest lepsze od samego ramiprylu w dawce 10 mg oraz czy (b) telmisartan w dawce 80 mg nie jest gorszy od ramiprylu w dawce 10 mg w dawce 10 mg w zmniejszaniu pierwotnego złożonego punktu końcowego, jakim był zgon sercowo-naczyniowy, zawał mięśnia sercowego niezakończony urodzeniem, udar niezakończony urodzeniem lub hospitalizacja z powodu zastoinowej niewydolności serca. Testy hipotez przeprowadzono z wykorzystaniem współczynników ryzyka i analizy czasu do zdarzenia (Kaplan-Meier).,
główne kryteria wykluczenia pacjenta obejmowały objawową niewydolność serca lub inne specyficzne choroby serca, epizody omdlenia o nieznanej etiologii lub planowaną operację serca w ciągu 3 miesięcy od rozpoczęcia badania, niekontrolowane nadciśnienie tętnicze lub udar krwotoczny.
pacjentów randomizowano do jednej z trzech następujących grup leczenia: telmisartan w dawce 80 mg (n = 8542), ramipryl w dawce 10 mg (n = 8576) lub skojarzenie telmisartanu w dawce 80 mg z ramiprylem w dawce 10 mg (n = 8502), a następnie obserwowano przez średni czas obserwacji wynoszący 4,5 roku., Badaną populację stanowili 73% mężczyźni, 74% rasy kaukaskiej, 14% Azjaci, A 43% było w wieku 65 lat lub starszych. Nadciśnienie tętnicze występowało u blisko 83% randomizowanych pacjentów. U 69% pacjentów w momencie randomizacji wystąpiło nadciśnienie tętnicze w wywiadzie, a u dodatkowych 14% rzeczywiste wartości ciśnienia krwi ≥ 140/90 mmHg. Przed rozpoczęciem leczenia całkowity odsetek pacjentów z cukrzycą w wywiadzie wynosił 38%, A Dodatkowe 3% wykazywało podwyższone stężenie glukozy w osoczu na czczo., Leczenie początkowe obejmowało kwas acetylosalicylowy (76%), statyny (62%), beta-adrenolityki (57%), blokery kanału wapniowego (34%), azotany (29%) i leki moczopędne (28%).
stosowanie się do leczenia telmisartanem było lepsze niż w przypadku ramiprylu lub leczenia skojarzonego telmisartanem i ramiprylem, chociaż badana populacja była wstępnie oceniana pod kątem tolerancji na leczenie inhibitorem ACE. Podczas badania, znacznie mniej pacjentów z telmisartanem (22,0%) przerwało leczenie w porównaniu do pacjentów z ramiprylem (24,4%) i pacjentów z telmisartanem/ ramiprylem (25,3%)., Analiza zdarzeń niepożądanych prowadzących do trwałego przerwania leczenia oraz ciężkich zdarzeń niepożądanych wykazała, że kaszel i obrzęk naczynioruchowy były rzadziej zgłaszane u pacjentów leczonych telmisartanem niż u pacjentów leczonych ramiprylem, podczas gdy niedociśnienie tętnicze występowało częściej u pacjentów leczonych telmisartanem.
porównanie telmisartanu i ramiprylu.
wybór marginesu nieinferencyjności wynoszącego 1,13 opierał się wyłącznie na wynikach badania HOPE (Heart Outcomes Prevention Evaluation)., Telmisartan wykazywał podobne działanie jak ramipryl w zmniejszaniu pierwszorzędowego złożonego punktu końcowego, jakim był zgon sercowo-naczyniowy, zawał mięśnia sercowego niezakończony urodzeniem, udar niezakończony urodzeniem lub hospitalizacja z powodu zastoinowej niewydolności serca. Częstość występowania pierwszorzędowego punktu końcowego była podobna w grupach otrzymujących telmisartan (16, 7%) i ramipryl (16, 5%). W analizie intention to treat (ITT) współczynnik ryzyka dla telmisartanu w porównaniu z ramiprylem wynosił 1,01 (97,5% CI 0,93-1,10, p (nieinferiority) = 0,0019). Wynik nieinferyczności potwierdzono w analizie per protocol (PP), gdzie współczynnik ryzyka wynosił 1, 02 (97, 5% CI 0, 93-1.,12, p (nieinferyczność) = 0,0078). Ponieważ górna granica przedział ufności 97,5% była poniżej zdefiniowanego wcześniej marginesu nieinferyczności wynoszącego 1,13, a wartość p dla nieinferyczności była poniżej 0,0125 zarówno w analizie ITT, jak i PP, w badaniu udało się wykazać nieinferyczność telmisartanu w porównaniu z ramiprylem w zapobieganiu złożonemu pierwszorzędowemu punktowi końcowemu. Stwierdzono, że wnioski dotyczące braku wyższości utrzymują się po korekcie różnic w skurczowym ciśnieniu krwi na początku i w czasie., Nie stwierdzono różnic w pierwszorzędowym punkcie końcowym w podgrupach ze względu na wiek, płeć, rasę, początkowe leczenie skojarzone lub choroby podstawowe.
Telmisartan okazał się równie skuteczny jak ramipryl w kilku wcześniej określonych drugorzędowych punktach końcowych, w tym w złożonym zgonie sercowo-naczyniowym, zawale mięśnia sercowego niezakończonym po urodzeniu i udarze niezakończonym po urodzeniu, pierwszorzędowym punkcie końcowym w badaniu referencyjnym HOPE, w którym oceniano działanie ramiprylu w porównaniu z placebo. Współczynnik ryzyka ITT dla telmisartanu w porównaniu z ramiprylem dla tego punktu końcowego w badaniu ONTARGET wynosił 0,99 (97,5% CI 0,90-1.,08, p (nieinferiority) = 0, 0004) i potwierdzony przez współczynnik ryzyka PP wynoszący 1, 00 (97, 5% CI 0, 91-1, 11, p (nieinferiority) = 0, 0041).
porównanie leczenia skojarzonego telmisartanem i ramiprylem w porównaniu do monoterapii ramiprylem w monoterapii.
łączenie telmisartanu z ramiprylem nie powodowało dodatkowych korzyści w porównaniu z ramiprylem lub telmisartanem w monoterapii, dlatego nie można było wykazać wyższości tego połączenia. Częstość występowania pierwszorzędowego punktu końcowego wynosiła 16,3% w grupie otrzymującej telmisartan i ramipryl w skojarzeniu, w porównaniu do grup otrzymujących telmisartan (16,7%) i ramipryl (16,5%)., Ponadto stwierdzono znacznie większą częstość występowania hiperkaliemii, niewydolności nerek, niedociśnienia i omdleń w grupie leczonej skojarzonym leczeniem. Dlatego nie zaleca się jednoczesnego stosowania telmisartanu i ramiprylu w tej populacji.
TRANSCEND.TRANSCEND (Telmisartan randomizowane badanie oceniające z udziałem pacjentów z nietolerancją aCE z chorobami układu sercowo-naczyniowego) randomizowało łącznie 5926 pacjentów z nietolerancją ACE-I z innymi podobnymi kryteriami włączenia, jak ONTARGET, do grupy otrzymującej telmisartan w dawce 80 mg (n = 2954) lub placebo (N = 2972), w obu przypadkach podawanych poza standardowym leczeniem., Kryteria wykluczenia TRANSCEND były podobne do kryteriów wykluczenia ONTARGET, z dodatkowym wykluczeniem pacjentów z białkomoczem.
głównym celem badania TRANSCEND było ustalenie, czy telmisartan w dawce 80 mg jest lepszy od placebo podawanego poza standardową opieką w zmniejszaniu złożonego punktu końcowego, jakim był zgon sercowo-naczyniowy, zawał mięśnia sercowego, udar mózgu i hospitalizacja z powodu zastoinowej niewydolności serca u pacjentów z nietolerancją inhibitorów ACE. Test hipotezy przeprowadzono z wykorzystaniem współczynników ryzyka i analizy czasu do zdarzenia (Kaplan-Meier).,
średni czas obserwacji wynosił 4 lata i 8 miesięcy. Badana populacja wynosiła 57% mężczyzn, 62% osób rasy kaukaskiej, 21% Azjatów, a 60% osób w wieku 65 lat lub starszych. Leczenie początkowe obejmowało kwas acetylosalicylowy (75%), leki zmniejszające stężenie lipidów (58%), beta-adrenolityki (58%), blokery kanału wapniowego (41%), azotany (34%) i leki moczopędne (33%). Średnie wyjściowe ciśnienie tętnicze krwi wynosiło 140/82 mmHg. Podczas badania 17,7% pacjentów z telmisartanem przerwało leczenie, w porównaniu do 19,4% pacjentów otrzymujących placebo.,
nie stwierdzono statystycznie istotnej różnicy w częstości występowania pierwszorzędowego złożonego punktu końcowego (zgon sercowo-naczyniowy, zawał mięśnia sercowego niezakończony urodzeniem, udar niezakończony urodzeniem lub hospitalizacja z powodu zastoinowej niewydolności serca) (15, 7% w grupie otrzymującej telmisartan i 17, 0% w grupie otrzymującej placebo; częstość zdarzeń na 100 pacjento-lat wynosiła odpowiednio 3, 58 i 3, 87, przy współczynniku ryzyka wynoszącym 0, 92 (95% CI 0, 81-1, 05, p = 0, 22)). W związku z tym badanie nie było w stanie wykazać wyższości telmisartanu nad placebo podawanym poza standardowym leczeniem., Analiza drugorzędowych i innych punktów końcowych ma zatem charakter badawczy. Dla wstępnie zdefiniowanego drugorzędowego złożonego punktu końcowego, obejmującego zgon sercowo-naczyniowy, zawał mięśnia sercowego niezakończony urodzeniem i udar niezakończony urodzeniem (pierwszorzędowy punkt końcowy w HOPE), częstość występowania była mniejsza w grupie otrzymującej telmisartan (13,0%) w porównaniu z grupą otrzymującą placebo (14,8%); częstość występowania zdarzeń na 100 pacjento-lat wynosiła odpowiednio 2,90 i 3,33.,
obserwowana roczna częstość występowania zdarzeń w TRANSCEND była niższa niż oczekiwano, najprawdopodobniej ze względu na lepszą opiekę medyczną, w tym częstsze stosowanie leków kardioprotekcyjnych (np. statyn i beta-blokerów). Spowodowało to, że badanie nie było w stanie wykryć różnic między grupami. Dodatkowo, u większej liczby pacjentów w grupie placebo, leki kardioprotekcyjne (np., w trakcie badania dodano leki obniżające ciśnienie krwi, takie jak beta-adrenolityki i leki moczopędne) niż w grupie otrzymującej telmisartan, co mogło dodatkowo utrudnić wykrywanie różnic w leczeniu.
PRoFESS.,badanie PRoFESS (PRevention Regimen For Effectively avoiding Second Strokes) było randomizowanym, międzynarodowym, prowadzonym metodą podwójnie ślepej próby, podwójnie ślepej próby, kontrolowanym placebo, badaniem czynnikowym 2 x 2 w celu porównania aspiryny z dipirydamolem o przedłużonym uwalnianiu z klopidogrelem i jednocześnie telmisartanem z placebo w zapobieganiu udarowi u pacjentów, u których wcześniej wystąpił udar niedokrwienny, głównie pochodzenia niedokardioembolicznego., Do badania włączono wyłącznie pacjentów wkrótce po udarze (< 120 dni) i nie było kryteriów włączenia związanych z ciśnieniem krwi.
spośród 20 332 pacjentów zrandomizowanych, 10 146 otrzymywało telmisartan w dawce 80 mg, a 10 186 otrzymywało placebo, w obu przypadkach na tle standardowego leczenia. Średnie wyjściowe ciśnienie tętnicze krwi wynosiło 144, 1/83, 8 mmHg.
głównym kryterium oceny skuteczności był czas do wystąpienia pierwszego nawracającego udaru dowolnego typu., W celu porównania telmisartanu z placebo przeprowadzono Test hipotezy pierwszorzędowego wyniku oceny skuteczności jako test wyższości z wykorzystaniem współczynników ryzyka i analizy czasu do wystąpienia zdarzenia (Kaplan-Meier).
średni czas obserwacji w badaniu Profs był krótki (2, 5 roku), a więcej pacjentów w grupie placebo otrzymywało jednocześnie leki obniżające ciśnienie krwi, co mogło zakłócać wyniki. Ponadto stosowanie telmisartanu w schemacie leczenia było znacznie mniejsze niż w przypadku produktu ONTARGET, częściowo ze względu na czynnikowy charakter badania i badaną populację pacjentów (wczesne udar mózgu).,
częstość występowania pierwszorzędowego punktu końcowego nawracającego udaru wynosiła 8, 7% dla telmisartanu i 9, 2% dla placebo (współczynnik ryzyka 0, 95; 95% CI 0, 86-1, 04, p = 0, 23). W związku z tym badanie nie było w stanie wykazać wyższości telmisartanu nad placebo podawanym poza standardowym leczeniem. Analiza drugorzędowych, trzeciorzędowych i innych punktów końcowych ma zatem charakter badawczy. Częstość występowania wstępnie zdefiniowanego drugorzędowego złożonego punktu końcowego nawracającego udaru mózgu, zawału mięśnia sercowego, zgonu z przyczyn naczyniowych oraz nowej lub nasilającej się zastoinowej niewydolności serca wynosiła 13, 5% dla telmisartanu i 14.,4% dla placebo.
spośród 20 332 pacjentów zrandomizowanych, 10 146 otrzymywało telmisartan w dawce 80 mg, a 10 186 otrzymywało placebo, w obu przypadkach na tle standardowego leczenia. Średnie wyjściowe ciśnienie tętnicze krwi wynosiło 144, 1/83, 8 mmHg.
głównym kryterium oceny skuteczności był czas do wystąpienia pierwszego nawracającego udaru dowolnego typu., W celu porównania telmisartanu z placebo przeprowadzono Test hipotezy pierwszorzędowego wyniku oceny skuteczności jako test wyższości z wykorzystaniem współczynników ryzyka i analizy czasu do wystąpienia zdarzenia (Kaplan-Meier).
średni czas obserwacji w badaniu Profs był krótki (2, 5 roku), a więcej pacjentów w grupie placebo otrzymywało jednocześnie leki obniżające ciśnienie krwi, co mogło zakłócać wyniki. Ponadto stosowanie telmisartanu w schemacie leczenia było znacznie mniejsze niż w przypadku produktu ONTARGET, częściowo ze względu na czynnikowy charakter badania i badaną populację pacjentów (wczesne udar mózgu).,
częstość występowania pierwszorzędowego punktu końcowego nawracającego udaru wynosiła 8, 7% dla telmisartanu i 9, 2% dla placebo (współczynnik ryzyka 0, 95; 95% CI 0, 86-1, 04, p = 0, 23). W związku z tym badanie nie było w stanie wykazać wyższości telmisartanu nad placebo podawanym poza standardowym leczeniem. Analiza drugorzędowych, trzeciorzędowych i innych punktów końcowych ma zatem charakter badawczy. Częstość występowania wstępnie zdefiniowanego drugorzędowego złożonego punktu końcowego nawracającego udaru mózgu, zawału mięśnia sercowego, zgonu z przyczyn naczyniowych oraz nowej lub nasilającej się zastoinowej niewydolności serca wynosiła 13, 5% dla telmisartanu i 14.,4% dla placebo.