Empiryzm

Brytyjski empiryzm, retrospektywna charakterystyka, pojawiła się w XVII wieku jako podejście do wczesnej nowożytnej filozofii i nauki. Chociaż oba te elementy są integralną częścią tej nadrzędnej transformacji, Francis Bacon w Anglii doradzał empiryzmowi w 1620 roku, podczas gdy Kartezjusz we Francji podtrzymywał racjonalizm około 1640 roku, co zostało wyróżnione przez Immanuela Kanta w Niemczech w 1780 roku., (Filozofia przyrody Bacona była pod wpływem włoskiego filozofa Bernardino Telesio i szwajcarskiego lekarza Paracelsusa.) Przyczyniając się później w XVII wieku, Thomas Hobbes i Baruch Spinoza są retrospektywnie identyfikowani odpowiednio jako empiryk i racjonalista. W okresie oświecenia w XVIII wieku, zarówno George Berkeley w Anglii, jak i David Hume w Szkocji, stali się czołowymi wykładowcami empiryzmu, wiodącego precedensu pod koniec XVII wieku przez Johna Locke ' a, również w Anglii, stąd dominacja empiryzmu w filozofii Brytyjskiej.,John Locke (1632-1704) zaproponował w eseju dotyczącym ludzkiego rozumienia (1689) bardzo wpływowy pogląd, w którym jedyną wiedzą, jaką ludzie mogą mieć, jest a posteriori, czyli oparta na doświadczeniu. Locke ' owi przypisuje się stwierdzenie, że ludzki umysł jest tabula rasa,” pustą tablicą”, w słowach Locke 'a” biała księga”, na której zapisywane są doświadczenia czerpane z wrażeń zmysłowych w trakcie życia danej osoby. Są dwa źródła naszych idei: sensacja i refleksja., W obu przypadkach rozróżnia się pomysły proste i złożone. Te pierwsze są nie do analizy i są podzielone na cechy pierwotne i wtórne. Podstawowe cechy są niezbędne, aby przedmiot, o którym mowa, był tym, czym jest. Bez określonych cech pierwotnych przedmiot nie byłby tym, czym jest. Na przykład jabłko jest jabłkiem ze względu na układ jego struktury atomowej. Gdyby jabłko było inaczej skonstruowane, przestałoby być jabłkiem. Cechy drugorzędne są informacją sensoryczną, którą możemy odbierać z jej cech pierwotnych., Na przykład jabłko może być postrzegane w różnych kolorach, rozmiarach i teksturach, ale nadal jest identyfikowane jako jabłko. Dlatego jego podstawowe cechy dyktują, czym zasadniczo jest przedmiot, podczas gdy jego drugorzędne cechy definiują jego atrybuty. Złożone idee łączą proste i dzielą się na substancje, tryby i relacje. Według Locke ' a nasza wiedza o rzeczach jest postrzeganiem idei zgodnych lub niezgodnych ze sobą, co bardzo różni się od poszukiwania pewności Kartezjusza.,

pokolenie później Irlandzki biskup anglikański George Berkeley (1685-1753) uznał, że pogląd Locke ' a natychmiast otworzył drzwi, które doprowadziłyby do ostatecznego ateizmu. W 1710 roku Locke przedstawił w swojej rozprawie dotyczącej zasad ludzkiej wiedzy ważne wyzwanie dla empiryzmu, w którym rzeczy istnieją tylko w wyniku ich postrzegania, lub ze względu na fakt, że są one podmiotem dokonującym postrzegania. (Dla Berkeley, Bóg wypełnia dla ludzi, robiąc postrzeganie, gdy ludzie nie są w pobliżu, aby to zrobić.,) W swoim tekście Alcyphron, Berkeley utrzymywał, że każdy porządek, jaki ludzie mogą widzieć w naturze, jest językiem lub pismem Boga. Podejście Berkeley ' a do empiryzmu zostało później nazwane subiektywnym idealizmem.

Szkocki filozof David Hume (1711-1776) odpowiedział na krytykę Locke 'a Berkeley' a, a także na inne różnice między wczesnymi filozofami nowożytnymi i przeniósł empiryzm na nowy poziom sceptycyzmu., Hume argumentował zgodnie z empirycznym poglądem, że cała wiedza wywodzi się z doświadczenia zmysłowego, ale zaakceptował, że ma to implikacje nie do zaakceptowania przez filozofów. Napisał na przykład: „Locke dzieli wszystkie argumenty na demonstracyjne i prawdopodobne. Z tego punktu widzenia, musimy powiedzieć, że jest tylko prawdopodobne, że wszyscy ludzie muszą umrzeć lub że słońce wzejdzie jutro, ponieważ żadne z nich nie może być zademonstrowane., Ale aby dostosować nasz język bardziej do powszechnego użytku, powinniśmy podzielić argumenty na demonstracje, dowody i prawdopodobieństwa – przez „dowody” oznaczające argumenty z doświadczenia, które nie pozostawiają miejsca na wątpliwości lub sprzeciw.,”I,

” wierzę , że najbardziej ogólnym i najpopularniejszym wyjaśnieniem tej materii jest stwierdzenie z doświadczenia, że istnieje kilka nowych produkcji w materii, takich jak ruchy i odmiany ciała, i stwierdzenie, że gdzieś musi być moc zdolna do ich wytworzenia, docieramy w końcu przez to rozumowanie do idei mocy i skuteczności. Ale aby być przekonanym, że to wyjaśnienie jest bardziej popularne niż filozoficzne, musimy zastanowić się nad dwoma bardzo oczywistymi zasadami., Po pierwsze, tylko ten rozum nigdy nie może spowodować powstania jakiejkolwiek pierwotnej idei, a po drugie, ten rozum, jak odróżnia się od doświadczenia, nigdy nie może doprowadzić do wniosku,że przyczyna lub jakość produkcyjna jest absolutnie niezbędna dla każdego początku istnienia. Oba te względy zostały dostatecznie wyjaśnione i dlatego nie mogą być obecnie dalej nalegane.,”

— Rozdział XIV”idei koniecznego połączenia w Traktacie o naturze ludzkiej

Hume podzielił całą ludzką wiedzę na dwie kategorie: relacje idei i sprawy faktu (zob. też rozróżnienie analityczno-syntetyczne Kanta). Twierdzenia matematyczne i logiczne (np. „że kwadrat przeciwprostokątnej jest równy sumie kwadratów obu stron”) są przykładami pierwszej, zaś twierdzenia obejmujące jakąś obserwację świata (np. „słońce wschodzi na Wschodzie”) są przykładami drugiej., Z kolei wszystkie „pomysły” ludzi pochodzą z ich „wrażeń”. Dla Hume 'a” wrażenie ” odpowiada mniej więcej temu, co nazywamy sensacją. Zapamiętać lub wyobrazić sobie takie wrażenia to mieć „pomysł”. Idee są więc słabą kopią doznań.

Hume utrzymywał, że żadna wiedza, nawet najbardziej podstawowe wierzenia o świecie przyrody, nie może być jednoznacznie ustalona przez rozum., Utrzymywał raczej, że nasze przekonania są raczej wynikiem nagromadzonych nawyków, wypracowanych w odpowiedzi na nagromadzone doświadczenia zmysłowe. Wśród wielu argumentów Hume dodał jeszcze jeden ważny skośnik do debaty o metodzie naukowej—problem indukcji. Hume argumentował, że wymaga to rozumowania indukcyjnego, aby uzyskać przesłanki dla Zasady rozumowania indukcyjnego, a zatem uzasadnienie rozumowania indukcyjnego jest argumentem kołowym. Wśród wniosków Hume ' a dotyczących problemu indukcji jest to, że nie ma pewności, że przyszłość będzie przypominać przeszłość., Tak więc, jako prosty przykład przedstawiony przez Hume ' a, nie możemy wiedzieć z pewnością przez indukcyjne rozumowanie, że słońce będzie nadal rosnąć na Wschodzie, ale zamiast tego oczekujemy, że to zrobi, ponieważ wielokrotnie to robiło w przeszłości.

Hume doszedł do wniosku, że takie rzeczy jak wiara w zewnętrzny świat i wiara w istnienie jaźni nie są racjonalnie uzasadnione. Według Hume ' a wierzenia te miały być jednak akceptowane ze względu na ich głębokie podstawy w instynkcie i zwyczaju., Trwałą spuścizną Hume ' a była jednak wątpliwość, że jego sceptyczne argumenty rzucały na zasadność indukcyjnego rozumowania, pozwalając wielu sceptykom, którzy podążali za nim, rzucać podobne wątpliwości.

Fenomenalizmedytuj

większość zwolenników Hume 'a nie zgadzała się z jego wnioskiem, że wiara w zewnętrzny świat jest racjonalnie nieuzasadniona, twierdząc, że własne zasady Hume' a w sposób dorozumiany zawierały racjonalne uzasadnienie takiego przekonania, to znaczy poza tym, że pozwalały problemowi spoczywać na ludzkim instynkcie, zwyczajach i przyzwyczajeniach., Według skrajnej teorii empirycznej znanej jako fenomenalizm, przewidywanej przez argumenty Hume 'a i George' a Berkeley ' a, obiekt fizyczny jest rodzajem konstrukcji z naszych doświadczeń. Fenomenalizm jest poglądem, że fizyczne przedmioty, właściwości, zdarzenia (cokolwiek jest fizyczne) są redukowalne do mentalnych przedmiotów, właściwości, zdarzeń. Ostatecznie istnieją tylko obiekty, właściwości, zdarzenia mentalne-stąd blisko spokrewniony termin idealizm subiektywny., Według fenomenalistycznej linii myślenia, mieć wizualne doświadczenie prawdziwej rzeczy fizycznej to mieć doświadczenie pewnego rodzaju grupy doświadczeń. Ten rodzaj zestawu doświadczeń posiada stałość i spójność, której brakuje w zestawie doświadczeń, których częścią są na przykład halucynacje. Jak ujął to w połowie XIX wieku John Stuart Mill, Materia jest „trwałą możliwością sensacji”.Empiryzm Milla znacznie wykraczał poza Hume ' a w jeszcze innym aspekcie: utrzymując, że indukcja jest konieczna dla całej znaczącej wiedzy, w tym matematyki., Jak podsumował D. W. Hamlin:

twierdził, że prawdy matematyczne były tylko bardzo wysoce potwierdzonymi uogólnieniami z doświadczenia; wnioskowanie matematyczne, ogólnie rozumiane jako dedukcyjne w naturze, Mill ustalił jako oparte na indukcji. Tak więc w filozofii Milla nie było realnego miejsca dla wiedzy opartej na relacjach idei. Jego zdaniem logiczna i matematyczna potrzeba jest psychologiczna; nie jesteśmy w stanie wyobrazić sobie jedynie innych możliwości niż te, które twierdzą logiczne i matematyczne twierdzenia., Jest to prawdopodobnie najbardziej ekstremalna wersja empiryzmu znana, ale nie znalazła wielu obrońców.

empiryzm Milla utrzymywał zatem, że wiedza jakiegokolwiek rodzaju nie pochodzi z bezpośredniego doświadczenia, ale z indukcyjnego wnioskowania z bezpośredniego doświadczenia. Problemy innych filozofów z pozycją Milla koncentrują się wokół następujących kwestii: po pierwsze, sformułowanie Milla napotyka trudności, gdy opisuje, czym jest bezpośrednie doświadczenie, różnicując tylko między rzeczywistymi i możliwymi odczuciami., Pomija to jakąś kluczową dyskusję dotyczącą warunków, w jakich takie „grupy permanentnych możliwości doznań” mogłyby w ogóle istnieć. Berkeley umieścił Boga w tej luce; fenomenaliści, w tym Mill, zasadniczo pozostawili pytanie bez odpowiedzi. W końcu, bez uznania aspektu „rzeczywistości”, który wykracza poza zwykłe” możliwości odczuwania”, takie stanowisko prowadzi do wersji subiektywnego idealizmu. Pytania o to, jak belki podłogowe nadal podtrzymują podłogę, gdy nie są obserwowane, jak drzewa nadal rosną, gdy nie są obserwowane i nietknięte ludzkimi rękami, itp.,, pozostają bez odpowiedzi i być może bez odpowiedzi w tych warunkach. Po drugie, sformułowanie Milla pozostawia niepokojącą możliwość, że „byty wypełniające luki są czysto możliwościami, a nie rzeczywistościami w ogóle”. Po trzecie, stanowisko Milla, nazywając matematykę jedynie innym gatunkiem indukcyjnego wnioskowania, błędnie pojmuje matematykę., Nie uwzględnia w pełni struktury i metody nauk matematycznych, których produkty są uzyskiwane poprzez wewnętrznie spójny dedukcyjny zestaw procedur, które ani dzisiaj, ani w tym czasie Mill napisał, nie wchodzą w zakres uzgodnionego znaczenia indukcji.

fenomenalistyczna Faza empiryzmu Post-Humeańskiego zakończyła się w latach 40., ponieważ w tym czasie stało się oczywiste, że wypowiedzi o rzeczach fizycznych nie mogą być przełożone na stwierdzenia o rzeczywistych i możliwych danych zmysłowych., Jeśli instrukcja obiektu fizycznego ma być przetłumaczona na instrukcję sense-data, to pierwsza musi być co najmniej dedukcyjna od drugiej. Ale okazało się, że nie ma skończonego zbioru stwierdzeń o rzeczywistych i możliwych danych zmysłowych, z których możemy wydedukować nawet pojedyncze stwierdzenie obiektu fizycznego. Oświadczenie tłumaczące lub parafrazujące musi być sformułowane w kategoriach normalnych obserwatorów w normalnych warunkach obserwacji., Nie ma jednak skończonego zbioru stwierdzeń, które są sformułowane w kategoriach czysto sensorycznych i mogą wyrażać satysfakcję ze stanu obecności normalnego obserwatora. Według fenomenalizmu stwierdzenie, że normalny obserwator jest obecny, to hipotetyczne stwierdzenie, że lekarz miał zbadać obserwatora, obserwator wydaje się lekarzowi być normalny. Ale oczywiście sam doktor musi być normalnym obserwatorem., Jeśli mamy określić normalność tego lekarza w kategoriach sensorycznych, musimy odnieść się do drugiego lekarza, który podczas inspekcji narządów zmysłów pierwszego lekarza, sam musiałby mieć dane zmysłowe, które ma normalny obserwator, podczas inspekcji narządów zmysłów podmiotu, który jest normalnym obserwatorem. A jeśli mamy określić sensorycznie, że drugi lekarz jest normalnym obserwatorem, musimy odnieść się do trzeciego lekarza itd. (Zobacz też trzeciego człowieka).,

empiryzm Logicznyedytuj

empiryzm logiczny (także Pozytywizm logiczny lub neopozytywizm logiczny) był na początku XX wieku próbą syntezy podstawowych idei empiryzmu brytyjskiego (np. silny nacisk na doświadczenie zmysłowe jako podstawę wiedzy) z pewnymi spostrzeżeniami z logiki matematycznej, które zostały opracowane przez Gottloba Frege i Ludwiga Wittgensteina. Do najważniejszych postaci tego ruchu należeli Otto Neurath, Moritz Schlick i reszta kręgu Wiedeńskiego, wraz z A. J. Ayerem, Rudolfem Carnapem i Hansem Reichenbachem.,

neopozytywiści przyjęli pojęcie filozofii jako konceptualnego wyjaśnienia metod, spostrzeżeń i odkryć Nauk. Widzieli oni w symbolice logicznej opracowanej przez Frege (1848-1925) i Bertranda Russella (1872-1970) potężny instrument, który mógłby racjonalnie zrekonstruować cały dyskurs naukowy w idealny, logicznie doskonały język, który byłby wolny od dwuznaczności i deformacji języka naturalnego. Doprowadziło to do tego, co postrzegali jako metafizyczne pseudoproblemy i inne konceptualne konfuzje., Łącząc tezę Frege ' a, że wszystkie prawdy matematyczne są logiczne z wczesną ideą Wittgensteina, że wszystkie prawdy logiczne są tylko językowymi tautologiami, doszli do podwójnej klasyfikacji wszystkich propozycji: analitycznej (a priori) i syntetycznej (a posteriori). Na tej podstawie sformułowali silną zasadę rozgraniczenia między zdaniami, które mają sens, a tymi, które nie mają sensu: tzw. zasadę weryfikacyjną. Każde zdanie, które nie jest czysto logiczne lub nieweryfikowalne, jest pozbawione znaczenia., W rezultacie większość problemów metafizycznych, etycznych, estetycznych i innych tradycyjnych problemów filozoficznych została uznana za pseudoproblemy.

w skrajnym empiryzmie neopozytywistów—przynajmniej przed latami trzydziestymi—każde prawdziwie syntetyczne twierdzenie musi być redukowane do twierdzenia ostatecznego (lub zbioru twierdzeń ostatecznych), które wyraża bezpośrednie obserwacje lub percepcje. W późniejszych latach Carnap i Neurath porzucili ten rodzaj fenomenalizmu na rzecz racjonalnej rekonstrukcji wiedzy na język obiektywnej fizyki czasoprzestrzennej., Oznacza to, że zamiast tłumaczyć zdania o obiektach fizycznych na dane sensoryczne, zdania takie miały być tłumaczone na tzw. zdania protokolarne, np. ” X w miejscu Y i w czasie T obserwuje takie I takie.”Centralne tezy pozytywizmu logicznego (wertykacjonizm, rozróżnienie analityczno–syntetyczne, redukcjonizm itp.) został ostro zaatakowany po ii wojnie światowej przez myślicieli takich jak Nelson Goodman, W. V. Quine, Hilary Putnam, Karl Popper i Richard Rorty., Pod koniec lat 60. stało się jasne dla większości filozofów, że ruch ten przebiegał w dużym stopniu, chociaż jego wpływ jest nadal znaczący wśród współczesnych filozofów analitycznych, takich jak Michael Dummett i inni antyrealiści.

PragmatismEdit

na przełomie XIX i XX wieku powstało kilka form filozofii pragmatycznej. Idee pragmatyzmu, w różnych jego formach, rozwinęły się głównie z dyskusji między Charlesem Sandersem Peirce ' em i Williamem Jamesem, gdy obaj mężczyźni byli na Harvardzie w latach 70., James spopularyzował termin „pragmatyzm”, dając Peirce pełne uznanie za jego dziedzictwo, ale Peirce później odrzucił tangens, który ruch przyjmował, i redubbed to, co uważał za pierwotną ideę z nazwą „pragmatyzm”. Wraz z pragmatyczną teorią prawdy, perspektywa ta integruje podstawowe spostrzeżenia empirycznego (opartego na doświadczeniu) i racjonalnego (opartego na koncepcji) myślenia.

Charles Peirce (1839-1914) był bardzo wpływowy w kładzeniu podwalin pod dzisiejszą empiryczną metodę naukową., Chociaż Peirce ostro krytykował wiele elementów specyficznej marki racjonalizmu Kartezjusza, nie odrzucał racjonalizmu wprost. W rzeczywistości zgadzał się z głównymi ideami racjonalizmu, przede wszystkim z ideą, że racjonalne koncepcje mogą być znaczące i ideą, że racjonalne koncepcje koniecznie wykraczają poza Dane podane przez obserwację empiryczną., W późniejszych latach podkreślał nawet napędzaną koncepcją stronę toczącej się wówczas debaty między ścisłym empiryzmem a ścisłym racjonalizmem, po części po to, aby zrównoważyć ekscesy, do których niektóre z jego kohort przyjęły pragmatyzm w ramach” napędzanego danymi ” ścisłego empiryzmu.

głównym wkładem Peirce ' a było umieszczenie rozumowania indukcyjnego i rozumowania dedukcyjnego w trybie komplementarnym, a nie konkurencyjnym, z których ostatni był głównym nurtem wśród wykształconych, ponieważ David Hume napisał sto lat wcześniej. Do tego Peirce dodał pojęcie rozumowania uprowadzającego., Połączone trzy formy rozumowania służą dziś jako podstawowy fundament pojęciowy empirycznie opartej metody naukowej. Podejście Peirce ' a „zakłada, że (1) przedmioty wiedzy są rzeczywistymi rzeczami, (2) charaktery (właściwości) rzeczy rzeczywistych nie zależą od naszego postrzegania ich, oraz (3) każdy, kto ma wystarczające doświadczenie rzeczy rzeczywistych, zgodzi się co do prawdy o nich. Zgodnie z doktryną fallibilizmu Peirce ' a wnioski nauki są zawsze niepewne., Racjonalność metody naukowej nie zależy od pewności jej wniosków, ale od jej samoregulującego charakteru: poprzez ciągłe stosowanie metody nauka może wykrywać i korygować własne błędy, a tym samym ostatecznie prowadzić do odkrycia prawdy”.

w swoim Harvardowym „Lectures on Pragmatism” (1903) Peirce wyliczył to, co nazwał „trzema cotary propositions of pragmatism” (l: cos, cotis whetstone), mówiąc, że „kładą nacisk na maksymę pragmatyzmu”., Jako pierwszy wymienił wspomnianą wyżej obserwację perypatetyczno-tomistyczną, ale dalej zauważył, że ten związek między percepcją zmysłową a koncepcją intelektualną jest dwukierunkowy. Oznacza to, że można powiedzieć, że to, co znajdujemy w intelekcie, jest również początkowo w zmysłach. Stąd, jeśli teorie są obciążone teorią, to również zmysły, a sama percepcja może być postrzegana jako gatunek porywczego wnioskowania, z tą różnicą, że jest ona poza kontrolą, a zatem poza krytyką—jednym słowem Niepoprawna., W żaden sposób nie stoi to w sprzeczności z omylnością i ponownością pojęć naukowych, ponieważ tylko bezpośredni percept w swojej unikalnej indywidualności lub „tej istocie”—jak Scholastycy nazywali jej haecceity—stoi poza kontrolą i korektą. Z drugiej strony koncepcje naukowe mają charakter ogólny, a przejściowe odczucia w innym sensie znajdują w nich korektę. Pojęcie percepcji jako uprowadzenia ulegało okresowym przemianom w badaniach nad sztuczną inteligencją i kognitywistyką, ostatnio np. dzięki pracy Irvina rocka na temat percepcji pośredniej.,

na początku XX wieku William James (1842-1910) ukuł termin „radykalny empiryzm”, aby opisać odgałęzienie jego formy pragmatyzmu, które, jak twierdził, można rozpatrywać oddzielnie od jego pragmatyzmu—chociaż w rzeczywistości te dwa pojęcia są ze sobą powiązane w opublikowanych wykładach Jamesa. James utrzymywał, że empirycznie zaobserwowane ” bezpośrednio pojmowane potrzeby wszechświata … żadnego obcego trans-empirycznego podparcia”, przez co miał na myśli wykluczenie postrzegania, że może istnieć jakaś wartość dodana poprzez poszukiwanie nadprzyrodzonych wyjaśnień dla zjawisk naturalnych., „Radykalny empiryzm” Jamesa nie jest więc radykalny w kontekście terminu „empiryzm” , ale raczej jest dość spójny ze współczesnym użyciem terminu „empiryczny”. Jego metoda argumentacji w dojściu do tego poglądu, jednak nadal łatwo spotyka się z dyskusją w filozofii nawet dzisiaj.

John Dewey (1859-1952) zmodyfikował pragmatyzm Jamesa, tworząc teorię znaną jako instrumentalizm. Rola doświadczenia zmysłowego w teorii Deweya jest kluczowa, ponieważ widział on doświadczenie jako jednolitą całość rzeczy, poprzez którą Wszystko inne jest ze sobą powiązane., Podstawową myślą Deweya, zgodnie z empiryzmem, było to, że rzeczywistość jest zdeterminowana przeszłymi doświadczeniami. Dlatego ludzie dostosowują swoje przeszłe doświadczenia rzeczy do przeprowadzania eksperymentów i testowania pragmatycznych wartości takiego doświadczenia. Wartość takiego doświadczenia jest mierzona empirycznie i naukowo, a wyniki takich testów generują idee, które służą jako narzędzia do przyszłych eksperymentów, w naukach fizycznych, jak i w etyce. Tak więc idee w systemie Deweya zachowują swój empiryczny smak, ponieważ są znane tylko a posteriori.