zespół wobblerów (zwany także spondylolithesis), jest stanem, który może dotyczyć szczeniąt lub dorosłych psów. Rozwijają chwiejny chód z powodu ucisku rdzenia kręgowego spowodowanego zwężeniem kanału wertabral lub pęknięciem dysku w szyi. Powoduje to, że więzadła wierzchołkowe stają się rozluźnione i przeciążone (przerost) do punktu niezdolności do prawidłowego naprężenia, gdy potrzebna jest siła., Kręgi stają się zniekształcone, lub nie łączą się prawidłowo, co kładzie nacisk na rdzeń kręgowy powodując problemy chodu i umiarkowany do ciężkiego dyskomfortu.
szybki wzrost psów ras dużych i predyspozycja do warunków kręgów są uważane za czynniki rozwoju wobblerów. Określone przyczyny zespołu wobblerów nie są znane, ale badania pokazują, że podobnie jak inne Choroby zwyrodnieniowe stawów i więzadeł, może istnieć czynnik genetyczny (dziedziczny), możliwa nadmierna stymulacja, a może nawet nierównowaga żywieniowa.,
dogi i pinczery Dobermańskie wydają się być najbardziej dotknięte, a samce dwa razy częściej niż samice. Wobblers zaobserwowano również w innych ras-Bokserki, Basset Hounds, byk mastify, St. Bernards, Weimaraners, Labrador Retriever, owczarki niemieckie, Rhodesian Ridgebacks, dalmatyńczyki, Samoyeds, Old English Owczarki, i Setery Irlandzkie. Objawy mogą pojawić się u szczeniąt Doga niemieckiego już od 10 do 18 miesięcy, chociaż jest to najczęściej obserwowane między 3 a 9 rokiem życia.
objawy
objawy zespołu wobblera są progresywne i pojawiają się stopniowo w miarę starzenia się psa., Objawy zespołu wobblerów często zaczynają się od łagodnego, chwiejnego chodu w tylnych nogach psa. Ta „chwiejna chwiejność” często rozprzestrzenia się na przednie nogi. W ciężkich przypadkach pies chwieje się, gdy chodzi, a nawet może przewrócić się, gdy próbuje się odwrócić. W niektórych przypadkach wystąpienie objawów jest nagłe, chociaż jest to rzadkie.
wczesna manifestacja zespołu wobblerów u psów może naśladować inne problemy zdrowotne, takie jak zapalenie stawów, dysplazja stawu biodrowego lub nawet infekcja ucha wewnętrznego., Zespół wobblerów jest poważnym i postępującym stanem, w którym nieprawidłowość w kręgosłupie ściska rdzeń kręgowy. To jest na tyle rzadkie, że ty lub twój lekarz weterynarii może nie rozpoznać jego objawy na początku, zwłaszcza jeśli twój pies nie jest jedną z ras, gdzie zespół Wobblers występuje najczęściej. To trudne do wyleczenia, ale najlepiej, jeśli złapany wcześnie. Oto kilka rzeczy, które pomogą Ci rozpoznać objawy zespołu wobblerów u psa:
- łagodny, chwiejny chód w tylnych i/lub przednich nogach – jeśli twój pies porusza się sztywno, poszukaj charakterystycznych objawów zespołu wobblerów., Pies może przeciągać tylne palce podczas spaceru, jeden z typowych objawów. Sztywność może wydawać się gorsza w tylnych nogach, a on może chodzić niezdarnie, jakby częściowo sparaliżowany. Zauważ, że na ogół nie wykazuje oznak bólu, takich jak jęczenie lub skomlenie we wczesnych stadiach.
- niezdarność
- Spadanie podczas wykonywania ostrych zakrętów – uważaj na ruchy psa podczas skręcania w zakręt. Pies z zespołem wobblerów może wydawać się dość normalnym chodzeniem w linii prostej, ale ma trudności z ostrym zakrętem. Może wydawać się pijany lub nieskoordynowany, a nawet spaść podczas szybkiego skręcania., Czasami może chodzić z tylnymi nogami rozłożonymi szerzej niż normalnie, aby zapewnić mu dodatkową równowagę.
- chodzenie z pijanym wyglądem
- paraliż tylnych i/lub przednich nóg
- niechęć do poruszania szyją – zauważ, jak twój pies nosi głowę. Psy z zespołem wobblerów mogą nosić głowy w dół lub niżej niż zwykle i poruszać je sztywno.
Jeśli twój pies wykazuje powyższe objawy i inne przyczyny zostały wyeliminowane, poproś lekarza weterynarii, aby sprawdzić go lub ją dla zespołu Wobblers., Ponieważ choroba ta jest spowodowana skompresowanym rdzeniem kręgowym w szyi, promienie rentgenowskie mogą pomóc w diagnozie. Lekarz weterynarii może również zrobić badanie neurologiczne i może również doradzić o korzyściach i ryzyku innych testów, takich jak bardziej zaangażowane techniki rentgenowskiej, Mylogram, które mogą być droższe lub bolesne. Większość neurologów weterynaryjnych zaleca dziś tomografię komputerową lub rezonans magnetyczny w celu dokładnej diagnozy i lokalizacji.
Niestety nie ma prostego lekarstwa na zespół wobblerów, ale wczesne złapanie choroby może pomóc Tobie i Twojemu weterynarzowi w omówieniu opcji leczenia lub operacji, aby spowolnić lub zatrzymać jej postęp.
profilaktyka
najlepszym sposobem zapobiegania syndromowi wobblerów jest karmienie szczeniąt dużych ras dietą, która pozwoli im zbyt szybko rosnąć. Lekarz weterynarii może pomóc określić, która dieta będzie działać najlepiej dla psa. Wielu przypadkach wobblerów nie można zapobiec, ponieważ mają one charakter genetyczny., Najlepiej nie hodować psów, które mają ten stan, ponieważ mogą przekazać go swojemu potomstwu.
leczenie
leczenie tego stanu może się różnić, w zależności od nasilenia objawów. Kortykosteroidy, takie jak prednizon, mogą pomóc zmniejszyć stan zapalny i wyeliminować większość objawów. Orteza szyi może również pomóc w poważnych przypadkach, ponieważ stabilizuje kręgosłup i zmniejsza stan zapalny. Zwierzęta podejrzane o zespół wobblerów nie powinny być Chodzone z kołnierzem na szyję i powinny być prowadzone wyłącznie za pomocą uprzęży.
w niektórych przypadkach zalecana jest operacja., Chirurg połączy niestabilne kręgi, aby zmniejszyć nacisk na rdzeń kręgowy. Opcja ta nie zawsze jest dobrym wyborem, ponieważ inne kręgi mogą stać się zagrożone w wyniku operacji. Jednak ta opcja zapewnia największą szansę na naprawienie problemu i zapobieganie pogorszeniu objawów klinicznych. Lekarz weterynarii będzie w stanie pomóc określić, co opcja leczenia zapewnia największe korzyści dla psa.,
po leczeniu
ponieważ nie ma jeszcze lekarstwa na zespół wobblerów, psy cierpiące na ten stan muszą być zarządzane za pomocą leków i ograniczonej aktywności, zwłaszcza w czasach, gdy doświadczają największego dyskomfortu. W niektórych przypadkach, pies z łagodnymi Wobblers może żyć szczęśliwie bez leczenia, podczas gdy w innych przypadkach, leczenie jest wymagane w nadziei, że psy mogą żyć normalnie.