Bajka, forma narracyjna, zazwyczaj przedstawiająca zwierzęta, które zachowują się i mówią jak ludzie, opowiedziana w celu podkreślenia ludzkich szaleństw i słabości. Moralność—lub lekcja zachowania-jest wpleciona w historię i często wyraźnie sformułowana na końcu. (Zobacz też beast fable.)
Zachodnia tradycja bajek zaczyna się od Ezopa, prawdopodobnie legendarnej postaci, której przypisuje się zbiór starożytnych greckich bajek. Współczesne wydania zawierają do 200 bajek, ale nie ma możliwości prześledzenia ich rzeczywistego pochodzenia; najwcześniejszy znany zbiór związany z Ezopem datuje się na IV wiek p. n. e. Wśród klasycznych autorów, którzy opracowali model Ezopijny, byli rzymski poeta Horacy, Grecki biograf Plutarch i Grecki satyryk Lucian.,
Bajka rozkwitła w średniowieczu, podobnie jak wszystkie formy alegorii, a godna uwagi kolekcja bajek została wykonana pod koniec XII wieku przez Marie de France., Średniowieczna bajka dała początek rozbudowanej formie znanej jako epicka bestia—długiej, epizodycznej opowieści o zwierzętach pełnej bohaterów, złoczyńców, ofiar i niekończącego się strumienia heroicznych wysiłków, które parodiowały epicką wielkość. Najbardziej znaną z nich jest XII-wieczna grupa powiązanych opowieści o Roman de Renart; jej bohaterem jest Lis Reynard (niem. Reinhart Fuchs), symbol przebiegłości., Dwaj angielscy poeci przerobili elementy epopei bestii na długie wiersze: w Prozopopii Edmunda Spensera; or, Mother Hubberd ' s Tale (1591) lis i małpa odkrywają, że życie nie jest lepsze na dworze niż na prowincji, a w łanie i Panterze (1687) John Dryden ożywił epopeję bestii jako alegoryczne ramy poważnej debaty Teologicznej.
baśń tradycyjnie była jednak skromna, a jej forma sięgnęła zenitu w XVII-wiecznej Francji w dziele Jeana de La Fontaine ' a, którego tematem była głupota ludzkiej próżności., Jego pierwszy zbiór bajek w 1668 roku wzorował się na Ezopie, ale jego późniejsze, zgromadzone w ciągu następnych 25 lat, satyryzowały dwór i jego biurokratów, Kościół, rodzącą się burżuazję-w istocie całą scenę ludzką. Jego wpływ był odczuwalny w całej Europie, a w okresie romantyzmu jego wybitnym następcą został Rosjanin Iwan Andriejewicz Kryłow.
bajka znalazła nową publiczność w XIX wieku wraz z rozwojem literatury dziecięcej., Wśród znanych autorów, którzy zastosowali formę byli Lewis Carroll, Kenneth Grahame, Rudyard Kipling, Hilaire Belloc, Joel Chandler Harris i Beatrix Potter. Hans Christian Andersen, Oscar Wilde, Antoine de Saint-Exupéry, J. R. R. Tolkien i James Thurber nie pisali głównie dla dzieci. Otrzeźwiające współczesne użycie baśni można znaleźć w farmie zwierzęcej George ' a Orwella (1945), złośliwym alegorycznym portrecie stalinowskiej Rosji.,
ustna tradycja bajek w Indiach może datować się na V wiek p. n. e., Panchatantra, sanskrycka kompilacja bajek o bestiach, przetrwała tylko w 8-wiecznym arabskim tłumaczeniu znanym jako Kalīlah Wa Dimnah, nazwanym od dwóch doradców Szakala (Kalīlah i Dimnah) do króla Lwa. Została przetłumaczona na wiele języków, w tym na Hebrajski, z którego w XIII wieku Jan z Kapui sporządził łacińską wersję. Pomiędzy IV A VI wiekiem chińscy buddyści zaadaptowali baśnie z buddyjskich Indii jako sposób na dalsze zrozumienie doktryn religijnych. Ich kompilacja jest znana jako Bore jing.,
w Japonii VIII-wieczne historie Kojiki („zapiski o sprawach starożytnych”) i Nihon shoki („Kroniki Japonii”) są obsypane bajkami, wiele z nich na temat małych, ale inteligentnych zwierząt coraz lepiej z dużych i głupich. Forma osiągnęła swój szczyt w okresie Kamakura (1192-1333). W XVI wieku jezuiccy misjonarze wprowadzili do Japonii Bajki Ezopa, a ich wpływ utrzymał się do czasów współczesnych.