czynnik ryzyka to coś, co zwiększa ryzyko lub podatność osoby na upadek. Określenie ryzyka upadku i terminowe skierowanie do pracownika służby zdrowia zaznajomionego z oceną i leczeniem jest zalecane przez wiele organizacji zawodowych. Złożony charakter deficytów związanych z ryzykiem upadku wymaga ścisłego zarządzania sprawami i koordynacji usług (Moyer, 2012).,
ryzyko upadku drastycznie wzrasta wraz z szeregiem czynników ryzyka, takich jak problemy układu mięśniowo-szkieletowego, choroby neurologiczne, cechy psychospołeczne, zależność funkcjonalna i zażywanie narkotyków. Zapobieganie nie jest łatwe, ponieważ upadki są złożonymi zdarzeniami spowodowanymi kombinacją wewnętrznych upośledzeń i niepełnosprawności, a czasami zagrożeń środowiskowych (Baranzini et al., 2009).,
w swoim przełomowym badaniu czynników ryzyka związanych z upadkami u osób starszych, Mary Tinetti badała czynniki ryzyka wielokrotnego modyfikowania i wpływ interwencji wieloczynnikowych na ryzyko upadku wśród osób starszych zamieszkujących społeczność. Badania tinettiego wykazały, że wraz ze wzrostem liczby czynników ryzyka wzrasta ryzyko spadku., W badaniu Tinetti zbadano następujące czynniki ryzyka:
- niedociśnienie ortostatyczne
- stosowanie środków uspokajających
- stosowanie co najmniej czterech leków na receptę
- upośledzenie siły ramienia lub nogi lub zakresu ruchu
- równowaga
- zdolność bezpiecznego poruszania się z łóżka na krzesło lub do wanny lub toalety (umiejętności przenoszenia)
- chód (Tinetti, 1994)
naukowcy zauważyli, że zdolność pacjenta do kompensowania utraty funkcji gwałtownie spada wraz ze wzrostem liczby czynników ryzyka (Tinetti, 1994).,n, leki przeciwarytmiczne typu 1A, leki moczopędne (tiazydowe > diuretyki pętlowe)
w tajwańskim badaniu z udziałem 1377 osób dorosłych w wieku 65 lat i starszych oceniono współistniejące choroby, zaburzenia poznawcze, zaburzenia nerwowo-mięśniowe, zaburzenia równowagi i chodu, depresję, spadek funkcjonalny, wyższe stosowanie leków i zagrożenia środowiskowe., Zauważyli, że wielu starszych dorosłych ani rozpoznać czynniki ryzyka upadki ani raport spada do swoich lekarzy. Czynniki ryzyka upadków stają się widoczne dopiero po urazach i niepełnosprawności wystąpił (Lin et al., 2011).
badania oceny czynników ryzyka wykorzystały dużą i zróżnicowaną listę czynników ryzyka upadków, co utrudnia syntezę literatury., Jeden systematyczny przegląd ocen czynników ryzyka stosowanych w badaniach interwencyjnych falls wykazał, że trzy czynniki ryzyka zapewniały niezależną wartość prognostyczną w większości badań: historia upadków, stosowanie niektórych leków (na przykład leków psychoaktywnych) oraz zaburzenia chodu i równowagi (USPSTF, 2012). Kilka czynników ryzyka spadków u osób starszych zostanie rozważonych bardziej szczegółowo.
Polifarmacja
Polifarmacja to stosowanie wielu leków jednocześnie, w tym leków bez recepty (OTC), suplementów diety i leków ziołowych., Polifarmacja obejmuje przepisywanie większej ilości leków niż jest to klinicznie wskazane, stosowanie nieodpowiednich leków i stosowanie prawidłowych leków przez nieodpowiedni czas (NHTSA, 2006; Pugh et al., 2005). Polifarmacja jest uważana za ważny czynnik ryzyka upadku, a kilka badań i meta-analizy wykazały zwiększone ryzyko upadku u użytkowników diuretyków, leków przeciw arytmii typu 1A, digoksyny i środków psychotropowych (Baranzini et al., 2009).
ze względu na jednoczesne przepisywanie kilku leków zwiększa się ryzyko niewłaściwych kombinacji leków u osób starszych., Ponadto na metabolizm leków wpływają zmiany związane z wiekiem, które zwiększają zarówno okres półtrwania leku, jak i frakcję wolną od leku. Współistniejące choroby mogą również wchodzić w interakcje z lekami. Z tych wszystkich powodów, starsi dorośli są na większe ryzyko wystąpienia działań niepożądanych leków (Berdot et al., 2009).
starszy mężczyzna na wielu lekach biorący udział w przeglądzie leków. Szczególnie interesują go leki zwiększające ryzyko upadku. Źródło: National Institutes of Health.,
Polifarmacja była szeroko dyskutowana i obszerna w literaturze naukowej, ale pojęcie to wciąż nie ma jednoznacznej i jasno przyjętej definicji. Próby ustalenia wartości odcięcia dla liczby stosowanych leków, które mogłyby ułatwić identyfikację pacjentów z grupy ryzyka, nie zawsze były skuteczne., Chociaż wykazano związek między liczbą przyjmowanych leków a występowaniem problemów związanych z narkotykami, taki związek może nie być powszechnie ważny i zawsze musi być rozpatrywany w kontekście specyficznych warunków klinicznych i osobliwości rozważanej populacji (Baranzini et al., 2009).
w badaniu, które dotyczyło polifarmacji i upadków w domach opieki w Varese we Włoszech, polifarmacja nie została uznana za czynnik ryzyka urazów związanych z upadkiem., Urazy były związane ze stosowaniem wielu leków (7 lub więcej), ale tylko wtedy, gdy lek zwiększający ryzyko spadku (lek przeciwarytmiczny lub lek przeciw Parkinsonowi) był częścią schematu terapeutycznego pacjenta. Wiele leków lub poszczególnych klas leków nie były wyraźnie związane ze szkodliwymi upadkami. W szczególności Digoksyna, leki przeciwarytmiczne typu 1A i moczopędne były związane z upadkami u osób starszych (Baranzini et al., 2009).
mniej znane jest to, że ryzyko upadku zwiększa się znacznie w dniach po zmianie leku., W październiku 2004 roku naukowcy z Johns Hopkins University zbadali wpływ zmian leków na ryzyko upadków wśród mieszkańców trzech domów opieki, którzy spadli w latach 2002-2003. W badaniu oceniano zmiany leków, które wystąpiły 1 do 9 dni przed upadkiem, w tym ryzyko upadku po rozpoczęciu, przerwaniu lub zmianie dawki leków. Wyniki wskazywały, że krótkoterminowe ryzyko pojedynczych i powtarzających się upadków może potroić się w ciągu dwóch dni po zmianie leku (CDC, 2012A).,
aby rozwiązać te problemy, Narodowy Plan działania Rady ds. starzenia się (NCOA) zachęca pracowników służby zdrowia do wspierania polityk zwiększających świadomość polifarmacji i ryzyka upadku. Celem jest ” zwiększenie liczby osób starszych, które mają coroczne przeglądy leków przeprowadzane przez świadczeniodawców lub farmaceutów i zapewnienie, że przegląd ten obejmuje odpowiedni nacisk na upadki i zapobieganie urazom związanym z upadkiem, w celu zmniejszenia lub wyeliminowania leków zwiększających ryzyko upadku.,”
aby osiągnąć ten cel, NCOA zaleca, aby lekarze regularnie sprawdzali leki każdego pacjenta pod kątem potencjalnych interakcji i skutków ubocznych, które mogą zwiększać ryzyko upadku i, w miarę możliwości, zmniejszać lub eliminować leki lub wybierać alternatywy. Zmniejszenie liczby i rodzajów leków, w szczególności środków uspokajających, tabletek nasennych i leków przeciwlękowych, może być skuteczną strategią zapobiegania upadkowi, gdy jest stosowana samodzielnie lub jako część interwencji wieloskładnikowej.,
depresja, leki przeciwdepresyjne i upadki
depresja jest częsta i uleczalna u osób starszych, a wyniki poprawiają się dzięki skutecznemu leczeniu przeciwdepresyjnemu, co może prowadzić do zmniejszenia zachorowalności związanej z upadkami. Osoby starsze, które upadają, są dwa razy bardziej narażone na depresję w porównaniu z osobami, które nie upadają (Kerse, 2008). Jednak stosowanie leków przeciwdepresyjnych może również zwiększyć ryzyko upadków, zarówno dla osób we Wspólnocie, jak i w opiece mieszkaniowej (Kerse et al., 2008).,
przekrojowe badanie Australijczyków w wieku 60 lat i więcej zbadało związek między objawami depresyjnymi, używaniem leków, upadkami i urazami związanymi z upadkiem. Zarówno depresja, jak i leczenie depresji były niezależnie związane ze zwiększonym ryzykiem upadków. Stosowanie selektywnego inhibitora wychwytu zwrotnego serotoniny (SSRI) wiązało się z najwyższym ryzykiem upadków i szkodliwych upadków wszystkich środków psychotropowych (Kerse et al., 2008).,
pogorszenie funkcji poznawczych
rozwija się rozumienie związku między związanymi z wiekiem spadkami funkcji poznawczych a ograniczoną sprawnością ruchową. Przez długi czas te dwa wspólne objawy geriatryczne były postrzegane jako odrębne i oddzielne. Zwiększone ryzyko upadku u osób starszych zwykle uważano za niezwiązane ze zmianami funkcji poznawczych związanymi z wiekiem. Nowe badania dają nam powód, aby podejrzewać, że upadki są dotknięte funkcji poznawczych, nawet w przypadku braku demencji (Mirelman et al., 2012).,
w kilku badaniach zbadano rolę określonych domen poznawczych na ryzyko upadku. Niższe wyniki w badaniach przesiewowych poznawczych, takich jak Mini-Mental State Examination i Montreal Cognitive Assessment były związane ze zwiększonym ryzykiem upadków (Buracchio et al., 2011). Niższe wyniki w testach uwagi, funkcji wykonawczych, pamięci i funkcji wizualno-przestrzennych były zgłaszane jako związane ze zwiększonym ryzykiem upadków zarówno u osób nietkniętych poznawczo, jak i upośledzonych poznawczo.,
trudności z podwójnym zadaniem chodzenia, miarą podzielonej uwagi i funkcji wykonawczej, w którym osoby otrzymują drugorzędne zadanie umysłowe podczas chodzenia, konsekwentnie wykazano, że wiąże się ze zwiększonym ryzykiem upadków (Buracchio et al., 2011). Zaburzenia poznawcze mogą powodować te problemy z powodu ograniczonej zdolności do wykonywania zadań lub problemów w efektywnym Przydzielaniu uwagi między dwoma zadaniami (Shumway-Cook and Woollocott, 2012).,
w izraelskim badaniu oceniono funkcje wykonawcze, uwagę i inne domeny poznawcze u 256 osób starszych żyjących w społeczności, ze średnią wiekiem 76 lat. Uczestnicy byli wolni od demencji i mieli dobrą mobilność po wejściu do badania. Podstawowe funkcje poznawcze ustalono za pomocą komputerowych testów poznawczych. Chód oceniano w Warunkach pojedynczego i podwójnego zadania. Dane o spadkach zbierane były prospektywnie za pomocą kalendarzy miesięcznych., Naukowcy odkryli, że wśród społeczności żyjących starszych dorosłych, ryzyko przyszłych upadków przewidywano przez funkcje wykonawcze i badania uwagi przeprowadzone pięć lat wcześniej, wskazując, że przesiewowe funkcje wykonawcze prawdopodobnie zwiększy ocenę ryzyka upadku i że leczenie deficytów wykonawczych może zmniejszyć ryzyko upadku (Mirelman et al., 2012).
zaburzenia sercowo-naczyniowe
powikłania sercowo-naczyniowe są istotną przyczyną nawracających upadków u osób starszych., Przyczyny sercowo-naczyniowe mogą pochodzić z zespołów neurologicznych, takich jak niedociśnienie ortostatyczne, omdlenia lub nadwrażliwość na zatoki szyjne. Przyczyną może być również strukturalne i mogą obejmować nieprawidłowości, takie jak zaburzenia rytmu serca, zwężenie zastawki, kardiomiopatie i zawału mięśnia sercowego.
w badaniu przeprowadzonym w Holandii z udziałem 215 starszych pacjentów (średnia wieku, 77 lat) oceniano nieprawidłowości kardiograficzne echo (dopplerowskie) w celu określenia, czy niektóre wyniki były wskaźnikami zwiększonego ryzyka upadków., Ryzyko upadków zwiększało się w przypadku niedomykalności zastawki mitralnej, trójdzielnej lub płucnej. Poziom ryzyka zwiększał się w zależności od ciężkości niedomykalności. Stwierdzono również zwiększone ryzyko upadku w przypadku wysokiej prędkości krążenia trójdzielnego i wysokiego ciśnienia skurczowego w płucach, które było stosowane jako czynnik pośredni w nadciśnieniu płucnym (van der Velde, 2007).
obecny stan układu krążenia może być związany z ryzykiem upadku., W retrospektywnym badaniu kontrolnym pacjentów szpitalnych 13, którzy padli w ostatnim roku, naukowcy odkryli, że spadkowicze wykazywali większą zmianę ciśnienia krwi i odczytów tętna w ciągu 12 godzin niż w dopasowanej grupie kontrolnej. W badaniu kontrolnym ciśnienie krwi i tętno zmieniały się średnio o 10% w ciągu 12 godzin, podczas gdy u osób, które spadły, wahania częstości akcji serca i ciśnienia krwi wynosiły około 20% (Freilich and Barker, 2009).,
ograniczenia i ryzyko upadku
ponieważ niebezpieczne zachowania, takie jak wędrówki, agresywne zachowania i upadki są powszechne wśród osób starszych w niektórych placówkach opieki zdrowotnej, może się wydawać, że dobrym pomysłem jest powstrzymywanie ludzi, aby zapobiec upadkom. Ale ograniczenia fizyczne i chemiczne mogą faktycznie zwiększyć ryzyko upadków i przyczynić się do innych negatywnych skutków, takich jak siniaki, urazy układu mięśniowo-szkieletowego, łzy skóry, fizyczne odkażanie, wrzody ciśnieniowe, gniew, depresja i lęk (Castle and Engberg, 2009).,
temat Ograniczenia powściągliwości był przedmiotem intensywnej kontroli od końca lat 80., kiedy zaczął się od publicznego protestu w krajach rozwiniętych wynikającego z obaw o standard opieki w placówkach opieki długoterminowej. W Wielkiej Brytanii stosowanie ograniczeń fizycznych u osób starszych zostało uznane za nadużycie (Lai, 2007).,
w Stanach Zjednoczonych ustawa Omnibus Budget Reconciliation Act z 1987 (OBRA 87) ustanowiła prawo rezydenta do bycia wolnym od używania ograniczeń w domach opieki, gdy jest używana w celu dyscypliny lub wygody i gdy nie jest wymagana do leczenia objawów medycznych rezydenta. Powiązane przepisy określają również, że brak współpracy, niepokój, błądzenie lub nietowarzyskość nie są wystarczającymi powodami uzasadniającymi stosowanie leków przeciwpsychotycznych (Agens, 2010).,
ograniczenia fizyczne
ograniczenie fizyczne to „każda ręczna metoda lub fizyczne lub mechaniczne urządzenie, materiał lub sprzęt przymocowany lub przylegający do pacjenta, którego osoba nie może łatwo usunąć i który ogranicza swobodę poruszania się lub normalny dostęp do ciała” (Canadian Patient Safety Institute, 2007).
ograniczenia fizyczne były stosowane w domach opieki i szpitalach zarówno jako urządzenia zabezpieczające, jak i jako narzędzia zapobiegania upadkom. Teoretycznie, powściągliwy pacjent nie może spaść lub, w przypadku bedrails, nie może toczyć się z łóżka., W kilku badaniach nie wykazano statystycznie istotnej różnicy w spadkach w porównaniu z kontrolami historycznymi po usunięciu brodawek. W rzeczywistości, powściągliwi pacjenci wydają się mieć niewielki wzrost ryzyka upadku lub upadku urazów (CDC, 2012A).
stosowanie powściągliwości może mieć znaczące negatywne skutki—wykazano, że zwiększa długość pobytów w szpitalu i zwiększa śmiertelność, odleżyny, infekcje nabyte w szpitalu, upadki i agresję (Strout, 2010)., Kilka badań wykazało rozległe urazy wśród personelu pielęgniarskiego podczas stosowania ograniczeń fizycznych, a także niepokój, niepokój i gniew wśród personelu pielęgniarskiego, gdy potrzeba utrzymania bezpieczeństwa i kontroli koliduje z ich wartościami zawodowymi (Strout, 2010).
pomimo dowodów, że ograniczenia mogą zwiększyć prawdopodobieństwo upadku, badanie z Hongkongu (Lai, 2007) wykazało, że pielęgniarki były odporne na pojęcie usuwania ograniczeń pacjentów i jak (lub czy) odnosi się to do ryzyka upadku., Badanie obejmowało wywiady grupowe z pielęgniarkami w placówkach rehabilitacyjnych i zbadano perspektywę personelu pielęgniarskiego w odniesieniu do stosowania ograniczeń fizycznych i ich postrzegania dostępnych środków w celu ich ograniczenia. Odpowiedzi pielęgniarek podkreślają ambiwalencję, jaką odczuwa wielu pracowników służby zdrowia, których zadaniem jest zapobieganie upadkom wśród osób starszych O WYSOKIM RYZYKU:
nie martwię się o to, że muszę napisać raport z incydentu (jeśli pacjent upadł). Pewnie musielibyśmy stawić czoła rodzinie., To znaczy, że umieścili krewnego pod naszą opieką w szpitalu, ale wtedy pozwoliliśmy mu lub jej ucierpieć. Mogą zrzucić odpowiedzialność na nas. To znaczy, będą nas winić. Nie jest to tak proste, jak napisanie oświadczenia. Poczujemy ciężar. (Lai, 2007)
w odniesieniu do personelu:
w rzeczywistości, naprawdę . . . czujemy, że nic nie możemy zrobić . . . w wielu sytuacjach jeden pracownik musi opiekować się dwoma i pół-trzema boksami; jeden Boks ma osiem łóżek, a jedna pielęgniarka i jedna pomoc medyczna opiekują się pięcioma boksami pacjentów., Każdy z nas ma coś do zrobienia. Zarówno organizacja opieki zdrowotnej, jak I ja mamy obowiązek zapobiegać upadkom. Ze względu na bezpieczeństwo pacjentów, musimy zapobiec ich upadkowi, więc musimy zrobić wszystko . . . możemy. (Lai, 2007)
w odniesieniu do presji ze strony organizacji szpitala do wykonania:
w rzeczywistości zarządzanie jest bardzo ważne. . . . Na przykład, kiedy kierownik Oddziału przychodzi wokół jednostki i prosi nas o zdjęcie ograniczeń, nawet jeśli w środku czujemy, że ten nie może się obejść bez ograniczeń, nadal musimy spróbować., Praca, którą musisz wykonać po upadku pacjenta jest znaczna. Nawet jeśli jest to tylko niewielki upadek, praca, która następuje, zajmuje co najmniej dodatkową godzinę. . . . Musisz podnieść pacjenta, uspokoić go, położyć z powrotem do łóżka, zrobić swoje obserwacje i zapytać o to, co się stało. Następnie, jeśli pacjent wymaga leczenia, zadzwonić do lekarza. Prawdopodobnie będziesz musiał zorganizować pacjentowi prześwietlenie, a następnie będziesz musiał to zgłosić—będziesz musiał napisać oświadczenie, zaktualizować kartę pacjenta . . . a potem będziesz musiał poinformować rodzinę itp., (Lai, 2007)
redukcja spadków u osób starszych wysokiego ryzyka wymaga zaangażowania ze strony organizacji opieki zdrowotnej w zapewnienie szkoleń, personelu i sprzętu. Wymaga również zaangażowania poszczególnych pracowników służby zdrowia i członków rodzin, aby kształcić się w zakresie strategii ograniczania ryzyka upadku.,
ograniczenia chemiczne
ograniczenie chemiczne to stosowanie jakichkolwiek leków w celu ujarzmienia, uspokojenia lub powstrzymania osoby., Ograniczenia chemiczne mają na celu ograniczenie swobody przemieszczania się pacjenta—zwykle w sytuacjach ostrych, nagłych lub psychiatrycznych. Zgodnie z prawem ograniczenie chemiczne może być przepisane do niebezpiecznych, niekontrolowanych, agresywnych lub gwałtownych zachowań, ale musi być używane przez jak najkrótszy czas. Podobnie jak w przypadku ograniczeń fizycznych, wykazano, że ograniczenia chemiczne zwiększają spadki u osób starszych (Agens, 2010).
mimo stosowania poza etykietą, leki przeciwpsychotyczne w szczególności są często stosowane u starszych pacjentów do kontrolowania niepożądanych zachowań, takich jak uderzenia, krzyki i przekleństwa., Stają się one w efekcie ograniczeniem chemicznym i wykazano, że zwiększają upadki i zgony pacjentów (Agens, 2010).
zwiększone ryzyko śmiertelności u starszych dorosłych skłoniło Food and Drug Administration do wydania etykiety „czarnej skrzynki” na nietypowych lekach przeciwpsychotycznych, stwierdzającej, że nie są one zatwierdzone do leczenia problemów behawioralnych związanych z demencją. Badania sugerują, że konwencjonalne leki przeciwpsychotyczne są równie prawdopodobne, aby spowodować śmierć, jeśli nie bardziej (Agens, 2010).,
biorąc pod uwagę ryzyko, jeśli leki przeciwpsychotyczne są stosowane w ogóle, powinny być przepisywane jako część udokumentowanego procesu świadomej zgody. Edukacja pacjentów, członków rodziny i personelu na temat szkód związanych z ograniczeniami jest dobrym pierwszym krokiem w planie uniknięcia lub wyeliminowania ich stosowania (Agens, 2010).
BackNext