15 albumów na trąbce jazzowej
powinieneś usłyszeć

October 9, 2018/by Rusty Aceves and Ross Eustis

Lee Morgan (Photo by Francis Wolff)

przedstawiamy piętnaście sesji na trąbce, które należy uznać za wymagane do odsłuchu. Nie ma to być definitywna lista „najlepszych albumów lub artystów wszech czasów”. Zamiast tego lista ta zawiera wybór albumów podkreślających Ważne momenty w ewolucji muzyki i skupia się na różnorodności ekspresji wśród trębaczy w historii jazzu.,

Louis Armstrong
The Best Of The Hot Five and Hot Seven Recordings (1925-28, kompilacja 2000)
najbardziej wpływowy okres Amstronga jest udokumentowany na tych bezcennych sesjach z końca lat 20., ustanawiając niezwykły geniusz Armstronga i zmieniając skupienie muzyki z gry zespołowej na showcase dla solisty. Z udziałem puzonisty Kid Ory i pianisty Lil Hardina kolekcja ta została dodana do National Recording Registry of historically important recordings w 2002 roku.,

Dizzy Gillespie
Dizzy Gillespie and his Big Band in Concert (1948)
Gillespie był zarówno innowatorem bebopu, jak i twórcą i mistrzem Afro-kubańskiego jazzu. Te dwa aspekty jego kariery są doskonale widoczne na nagraniu na żywo z 1948 roku Z Pasadena Civic Auditorium z udziałem saksofonisty Jamesa Moody ' ego i kubańskiej legendy perkusji Chano Pozo, który zmarł wkrótce po tym nagraniu.,

Clifford Brown / Max Roach Quintet
Clifford Brown and Max Roach (1954)
jedna z wielkich partnerstw ery bebopu, tragicznie przerwana śmiercią giganta trąbek Clifforda Browna w 1956 roku. Kolekcja prezentuje Brownie 'ego w najlepszym wydaniu, z definitywnymi ujęciami standardów Browna „Joy Spring”, „Daahoud” i „The Blues Walk” zrównoważonymi pracami Duke 'a Jordana, Buda Powella i Duke' a Ellingtona.,

Lee Morgan
The Sidewinder (1963)
tylko 25 w momencie premiery Lee Morgan stworzył Sidewinder w magicznym okresie jazzowych innowacji i pozostaje niezastąpionym klasycznym synonimem Blue Note. Nazwany na cześć otwierającego ścieżkę kariery Morgana, Sidewinder był zakorzeniony w hard bop, ale wskazał na nurt soulowo-jazzowy, który pochłonie świat jazzu w późniejszej dekadzie.,

Miles Davis
Sketches of Spain (1960), Bitches Brew (1970)
zadziwiające jest to, że w ciągu zaledwie 10 lat prekursor jazzowych innowacji mógł wypowiedzieć dwa stwierdzenia tak drastycznie odmienne na powierzchni, ale tak powiązane wizjonerskimi koncepcjami i pomysłowe egzekucje., Od mistrzowskiej aranżacji orkiestry jazzowej Gila Evansa Adagio z „Concierto de Aranjuez” Joaquína Rodrigo z 1939 roku po wybuchowe połączenie nowoczesnych rytmów, improwizacji i produkcji, to tylko dwa aspekty bezgranicznie twórczego umysłu. Jak Davis powiedział The Washington Post w 1969, ” muszę się zmienić. To jak klątwa.,”

Freddie Hubbard
Red Clay (1970)
Hard Bop 's greatest trębacz połączył swoje wypalone, przesiąknięte bluesem podejście z wpływami soulowego jazzu z końca lat 60.i groove' ami z powstającego ruchu jazz-fusion w tym arcydziele CTI skupionym wokół niepohamowanego 12-minutowego utworu tytułowego. W sesji wzięli udział m.in. Herbie Hancock, Joe Henderson, Ron Carter i Lenny White.,

Woody Shaw
Blackstone Legacy (1970) Nawiedzający, melodyjny i ostry jak ostrze.,

Don Cherry
Brown Rice (1975)
dzięki współpracy z klasycznym Kwartetem Mavericka saksofonisty Ornette ' a Colemana z lat 50.i 60., Cherry był pionierem w włączaniu globalnych wpływów do tego, co luźno nazywa się „awangardą”.”Ten triumf z 1975 roku łączy wpływy indyjskie, afrykańskie i arabskie z elektroniką i swobodną improwizacją.,

Donald Byrd
Places and Spaces (1975)
stojąca w kontraście do Brown Rice Cherry z tego samego roku, proto-dyskotekowa współpraca pomiędzy mistrzem hard bop trumpet master i producentami określającymi epokę Larry ' m i Fonce Mizell łączy aranżacje smyczkowe i rozszerzoną instrumentację. Funky, cinematic i produkt z czasów, w których artyści jazzowi aktywnie zabiegali o szerszą publiczność.,

Wynton Marsalis
Black Codes (From The Underground) (1985)
tak zwane „młode lwy” z lat 80.przyniosły nowe życie akustycznemu jazzowi pre-fusion opartemu na swingowych rytmach i bluesie, z młodym urodzonym w Nowym Orleanie trębaczem Wyntonem Marsalisem na czele. To wydanie z 1985 roku, jego siódme nagranie w ciągu czterech lat, jest prawdopodobnie najlepszą reprezentacją jego wczesnej kariery, zdobywając w tym roku dwie nagrody Grammy.,

Ingrid Jensen
Vernal Fields (1994)
zaledwie 32 lata po wydaniu tego debiutu, urodzony w Vancouver Jensen wygłosił ważne oświadczenie z Vernal Fields, ustanawiając karierę jako jeden z wielkich trębaczy post bop wzrosnąć w końcu 20 wieku. Na przemian ognisty i kontemplacyjny, Jensen świeci jasno na tej kolekcji wyimaginowanych standardów i żylastych oryginałów z udziałem Steve 'a Wilsona, Larry' ego grenadiera i Lenny 'ego White' a.,

Roya Hargrove 'a The Rh Factor
Hard Groove (2003)
Hargrove' a w latach 90.XX wieku ujrzał, jak młody pochodzący z Waco w Teksasie buduje reputację tradycjonalisty post-bopowego, ale pod koniec dekady głęboko zanurzył się w ruchu Neo-soulowym, współpracując z D ' Angelo, Common i Erykah Badu. Wszyscy trzej pojawili się jako goście na tym groove-ciężkim debiucie z jego projektem Rh Factor.,

Ambrose Akinmusire
When the Heart Emerges Llistening (2011)
zwycięzca Konkursu Thelonious Monk w 2007 roku, urodzony w Oakland Akinmusire stał się jednym z najlepszych trębaczy swojego pokolenia dzięki swojemu debiutowi Blue Note, z genialnym przekrojem post-bop, ballad, free jazzu i hip-hopu. Balansując szczere emocje z ostrą świadomością społeczną, to wspaniałe nagranie nadal rezonuje.,

Marquis Hill
The Way We Play (2016)
Chicago ' s Marquis Hill opracował dźwięk trąbki tak brawurowy i trzewny, jak jego rodzinne miasto, oraz zaawansowane podejście kompozytorskie, które odróżnia go wyraźnie od współczesnych. Zespół The Blacktet, zwycięzca Konkursu Theloniousa Monka, w skład którego wchodzą wibrafonista Justin” Justifan ” Thomas i perkusista Makaya McCraven, The Way We Play is the sound of today.